9 maart 2021 - dag van de bevalling - deel 3

Jesse is geboren. Hij begint te huilen, dus dat is goed. Zo, deze klus is geklaard! Hij wordt op mijn borst gelegd, dus het genieten kan beginnen... of eigenlijk nog niet helemaal... nu begint het meest ellendige stuk. Een gevoel van intense liefde en allerlei emoties overvallen me. Dat is niet ellendig. Nee, dat is prachtig! Wat een oerkracht komt er in je vrij als je aan het bevallen bent. Waanzinnig! Nee, de ellende komt daarna, wanneer je denkt dat alles achter de rug is, maar nee hoor... die placenta moet er nog uit. Ik heb hier eigenlijk geen zin meer in, ik wil gewoon kijken naar mijn kind en dat de rest nu klaar is. Even flink persen en een flubberig gevoel kan ik ook dat weer van mijn to do lijstje afstrepen. Na de inspectie van placenta en vliezen (alles netjes in tact gelukkig!) wordt de verdere schade opgenomen. Daar zal nog wel wat naald en draad aan te pas moeten komen.

Eerst mag ik nog even aan de navelstreng voelen. Bijzonder om te voelen hoe deze nog klopt. 9 maanden van letterlijke verbondenheid met mijn zoon. Wanneer deze uitgeklopt is mag Ruben de navelstreng doorknippen en wordt een cordring geplaatst.

Dan komt de volgende klus: hechten. Helaas ben ik wel een beetje uitgescheurd, maar niet enorm. Ik geef aan dat ik op een of andere wonderbaarlijke wijze slecht te verdoven ben, dus dat ze flink hoog in mogen zetten. Helaas voel ik de naald nog steeds doorprikken, ook al hebben ze me de maximale verdoving gegeven. Echt een beroerd gevoel, maar ja het moet gebeuren, dus ik geef aan dat ik wel even hard zal knuffelen met Jesse en dat zij hun werk moeten doen. Mijn pijngrens ligt echt wel hoog, maar dit was even flink doorbijten.

Na ruim 1,5 uur knuffelen, waarin Jesse goed aanhapt en drinkt, komen ze hem beoordelen en wegen. De eerste verloskundige van die middag schatte hem aan de kleine kant. Eerder 3 kilo dan 3,5 kilo. Niets was minder waar: 3820 gram, schoon aan de haak. En verder zit alles er op en er aan!

De mevrouw van de catering kwam langs om eten te brengen. Eerder, rond een uur of zes kwam ze ook al binnen met mijn eten, maar die geur stoorde mij zo enorm dat ik haar beval om weg te gaan met dat stink eten. Ze zag toch ook wel dat ik het druk had met de boel wegpuffen en nu echt geen tijd had om te gaan eten?

We bellen met onze ouders en broer en zussen om het mooie nieuws te vertellen. Thom is ook nog wakker en is door het dolle heen.

Nu Jesse goedgekeurd is zouden we naar huis mogen wanneer ik geplast en gedoucht zou hebben. Na het eten verzamel ik alle moed om te gaan douchen. Wat kost dat een boel energie zeg, nadat je lijf zo’n topprestatie geleverd heeft. Trillend op een stoel even ontspannen onder de warme douche, maar plassen lukte nog niet. Haren wassen doe ik thuis wel weer. Ik wil afdrogen en aankleden en dan gauw weer mijn bed in, want ik heb een enorme wegtrekker. Lijkbleek werk ik een halve rol Dextro naar binnen en een grote kan met mierzoete ranja, om weer wat energie te krijgen. Het duurt best wel een tijd voordat het lukt om te plassen. Voor het bevallen ben ik nog regelmatig naar de wc geweest, dus mijn blaas was aardig leeg. Uiteindelijk lukt het en mogen we weer met onze mondkapjes op, met onze nieuwste aanwinst huiswaarts.

Rond 22:30 uur komen we thuis. Mijn schoonouders zijn bij ons thuis, bij de jongens. Thom is nog wakker. Van opwinding kon hij niet slapen. Zeer begrijpelijk. Zo mooi om te zien hoe hij als grote broer zijn nieuwe broertje bewonderd. Hij mag nog even bij ons op het grote bed knuffelen en valt daarna als een blok in slaap.

Ook wij kruipen ons bed in voor een eerste nacht met de kleine man in een co-sleeper naast ons bed. Morgenochtend komt de kraamhulp, dus nu nog maar even opzoeken hoe het ook al weer zat met kruiken en temperatuur. Dat komt wel goed!