3 baby's binnen één jaar !

Holy shit: 3 baby’s binnen één jaar tijd.

Wat leuk dat je bij mijn blog terecht bent gekomen!

Ik wil heel graag mijn verhaal met jullie delen. Vooral omdat ik graag de keerzijde van “een andere wending” wil delen en omdat dit verhaal toch wel een iets wat “bijzonder” einde heeft..

Wij mogen ons scharen onder zo’n gelukkig stel waarbij bij de eerste keer proberen er gelijk een kind in je schoot geworpen wordt. Uiteraard voor ons heel fijn want ik zou niet willen weten hoe het voelt om elke maand weer die teleurstelling te krijgen. Maar ook wel weer hard of lastig omdat je ook weet dat er mensen zijn bij wie het niet zo makkelijk gaat. Helaas kunnen wij daar niets aan veranderen en waren wij dus heel blij met dit mooie nieuws.

Dan heb je van die vrouwen die er helemaal iets leuks van maken. Die zo’n test leuk verpakken, er een cadeautje van maken. Súper leuk. Alleen heb ik daar het geduld niet voor en ik kon het ook geen halve minuut voor mij houden. Mijn man stond te douchen en ik ben snel van beneden (ik deed de test beneden op de wc) naar boven gerend en stond toen ook half onder de douche. Daar stonden we, met de test half onder z’n neus gedrukt, schaapachtig naar elkaar te lachen.

De zwangerschap verliep goed. Geen kwaaltjes, geen klachten en ik voelde mij heel goed. Ik kon dus echt genieten van de zwangerschap. Ik ben ook zo’n typje dat graag alles van te voren wilt weten, verrassingen zijn niet echt voor mij weggelegd. Ik regel het liever zelf allemaal wel. Dus ik heb in die bijna 9 maanden alles gelezen wat je maar kon lezen op internet. Ik was een soort wandelende baby encyclopedie. Ik vond het heel leuk om de mooie verhalen te lezen, van die bad bevallingen en zo en in je eigen bubbel zitten. Tot aan de horror verhalen dat je 36 uur bezig bent en van voor tot achter uitscheurt. Ik kon maar het beste op elk scenario voorbereid zijn dacht ik. Álles las ik, alles. Behalve de verhalen over een keizersnede; want dat ging ik toch niet doen.

Heel netjes had ik dus ook een bevalplan gemaakt. Zelf noemde ik het mijn bevalvoorkeuren. Want ik was wel realistisch genoeg om mij te beseffen dat het natuurlijk ook anders kon lopen en je niet alles kan plannen zoals je dat graag wilt.

Met 36 weken ben ik gestopt met werken. Het ging allemaal goed dus hoe langer ik aan de voorkant door ging hoe langer ik aan de achterkant nog lekker met ons kleine meisje had. Natuurlijk doe je die eerste dagen in je verlof veel te veel, alles behalve een beetje rusten. 2 Dagen voor ik precies op 38 weken zat waren wij nog op een verjaardag bij vrienden en grapte ik: overmorgen is ze er. Vind ’t wel mooi geweest eigenlijk, ik heb er zin in dat ze komt! En ik was er ook zo eentje die zoiets had van, kom maar op ik heb wel zin in zo’n bevalling. Ik ben wel eens benieuwd hoe dat allemaal is en werkt en wat een vrouwenlichaam kan. Oh ja en die helse weeën, daar was ik op de een of andere manier ook benieuwd naar hoe dat zou zijn en hoe ik dat zou ervaren.

Precies met 38 weken kreeg ik wat appjes van vriendinnen hoe het ging. Had iedereen net gereageerd dat de baby (helaas) nog lekker zat waar ze zat. Al append liep ik naar de bank en ging ik zitten. “WOW” dat was warm… vliezen gebroken! Het was er zo eentje als in de film, liters leken er uit te komen. En ik dacht nog dat ik dat wel even kon opvangen met mijn handen maar dat ging natuurlijk niet 😉. Snel liep ik naar de keuken om een bakje te pakken zodat ik nog wat vruchtwater kon opvangen. Het was gelig gekleurd dus de baby had in het vruchtwater gepoept.

Gelijk heb ik mijn man gebeld om te zeggen dat hij naar huis kon komen omdat het begonnen was en daarna een telefoontje naar de verloskundige. Ze kwam er gelijk aan om even te kijken en ik moest alvast mijn ziekenhuistas pakken. Snel nog wat laatste spulletjes in de tas gegooid en 20 minuten later zaten mijn man en ik in de auto op weg naar het ziekenhuis. Weer zaten we als twee pubers schaapachtig naar elkaar te lachen. Als het goed is rijden wij nu voor het áller laatst met z’n tweetjes, want als we deze weg straks terug naar huis rijden vormen wij een gezinnetje.

In het ziekenhuis aangekomen werd er even gekeken naar mijn ontsluiting: 0 cm. Weeën waren er in de verste verte ook nog niet. Dus ik kreeg een CTG zodat ze de baby goed in de gaten konden houden en er werd een pilletje ingebracht om de baarmoedermond wat weker te maken. Ik zou 4 uur moeten wachten voordat ze weer zouden komen kijken. Ondertussen was het ergens rond 19.00 uur dus kregen mijn man en ik wat te eten. We lagen rustig te wachten tot er iets ging gebeuren of tot ik iets zou voelen, maar ik voelde echt helemaal niets van een pijntje of wat dan ook. Harde buiken bleek ik wel te hebben, dat konden ze op het scherm zien. Maar deze krampjes heb ik lange tijd gehad gedurende de zwangerschap, echter heb ik dit nooit echt ervaren als iets vervelends.

Om 20.00 uur kwam er weer iemand om even mijn ontsluiting te checken: 1.5 cm. MAAR, zei ze “ik voel een handje of een voetje”.

Toen ging het snel. Het echo apparaat werd er bij gepakt. Een zwart vlak aan de onderkant van mijn buik. Toen ging ze met het apparaat omhoog wat hoger op mijn buik, en daar zagen we het: een hoofd! Ons meisje lag in een volkomen stuit. Dit werd dus een keizersnede, even snel schakelen. Een paar tranen heb ik wel gelaten, omdat ik er juist zo naar uit keek om te bevallen en nu kon ik het niet zelf doen. Maar goed, er zat niets anders op. Draaien was trouwens ook geen optie want het vruchtwater was natuurlijk weg.

Er stond toevallig een team met een kamer vrij klaar voor wat actie, dus we konden direct door naar de OK. Om 20.10 uur hoorden wij dat ons meisje geboren zou worden door middel van een keizersnede en nog geen half uur later zat ik voorover gebogen op de operatietafel voor mijn ruggenprik (hier was ik me toch even een partijtje bang voor. Dat wil je niet weten. Daarom had ik dus ook niets gelezen over een keizersnede en zo). Achteraf: peanuts! Het deed helemaal geen pijn.

Mijn benen begonnen te tintelen en snel was heel het gevoel weg. Mijn man en ik waren lekker wat aan het kletsen toen ze mij aan het gereedmaken waren en er een zijl over mij heen getrokken werd. Toen hoorde ik “we gaan beginnen hoor, ze is lekker aan het kletsen en heeft niets gevoeld”. En daar werd ze dan opeens op mijn borst gelegd, onze prachtige dochter werd om 21.07 uur geboren door middel van een keizersnede. Wat een wonder.

Het gekke is: met een keizersnede werk je nergens naartoe. Je bent nergens mee bezig, er is geen proces naar het moeder toe worden waarin je alles geeft. Geen oerkracht waar je altijd over hoort. De ontlading als de baby er dan eindelijk is. Nu was het van het ene op het andere moment: BAM daar is je kind.

Maar wat waren we blij dat ze er was.

Het was ondertussen een uurtje of 23.00 uur. We zaten lekker in een bubbel met z’n drietjes en vonden het wel even prima zo. Tot een van de lieve zusters zei dat we toch echt wel even onze ouders moesten bellen aangezien het al laat was. Dit wilden wij eerst niet maar ja, je belt ze ook niet om 02.00 uur midden in de nacht uit hun bed. Dus wij gebeld en ze zouden gelijk nog even komen kijken!

“Hoe heet ze?” Werd er gevraagd door mijn schoonmoeder. Op dat moment keken wij elkaar aan en ging het meer van ‘doen we die ene naam of toch die andere’ haha. Op de OK hebben ze maar “Meisje” op het bandje geschreven omdat wij het toen ook nog niet wisten. Uiteindelijk met onze ouders er bij hebben we op dat moment besloten dat wij onze dochter Majee gingen noemen.

Wat hebben we genoten die eerste nacht. We waren moe maar wilden naar ieder geluidje luisteren en naar elke beweging kijken, dus geslapen hebben we eigenlijk niet. De echte weeën heb ik dan wel niet gevoeld maar die naweeën natuurlijk wel. Daar krijg je dan ook zo’n mooi pompje voor waarbij je zelf het knopje kan indrukken voor een morfine shot. Dus die nacht had ik een paar keer op het knopje gedrukt, alleen had ik niet echt het idee dat het wat deed. Ik vond de krampen prima te behappen dus ik heb er verder ook niet naar gevraagd waarom het “niet werkte”. De volgende ochtend heb ik er toch wel nog even iets van gezegd dat ik dacht dat het pompje kapot was. Dus ze gingen direct het apparaat even uitlezen. Toen zei de zuster dat ik gemiddeld zo’n 2 keer per uur op het knopje had gedrukt en dat ze zich pas zorgen maken als iemand een paar keer per 10 minuten drukt. Heb dus heel dat pompje verkeerd gebruikt die nacht, moest gewoon vaker drukken. Dus toen dacht ik “laat ik dat nog eens even proberen dan”. Nou wat was dat verschrikkelijk, ik was binnen no time zo stoned als een garnaal haha. Heb dat zooitje snel laten uitwerken en gevraagd of dat infuus er uit mocht want dát spul ging ik echt niet meer gebruiken! Vond er niets aan. Gelijk ook maar gevraagd of de katheter er uit mocht. Want ik wilde wel proberen te gaan staan en plassen. Zo gezegd zo gedaan. De katheter ging er uit en even later was ik op weg naar de wc. Alleen kwam ik niet zo ver. Omdat het een beetje stuntelig ging en mijn man mij hielp met opstaan (weer dat schaapachtige gelach) een daarbij nog geen controle down under, plaste ik midden in de kamer naast mijn bed. Jammer joh. Hij snel naar de verpleging om te melden dat ik geplast had. “Wat goed, heel fijn” was de reactie. “Ja, maar er is één probleem” hoorde ik hem zeggen. “Ze heeft niet op de wc geplast”. Ik hoorde wat gelach uit het kamertje er naast komen en ik mocht even gaan douchen en zij zouden de boel opruimen. Ik was vast niet de eerste die dit was overkomen!

Gezien ik geplast had, zelf gedoucht had en kon staan mochten wij de volgende ochtend lekker naar huis na twee nachten in plaats van drie. Héérlijk! Wat hadden wij hier een zin in. We werden echt mega goed verzorgd hoor in het ziekenhuis. Wat een lieve schatten werken daar allemaal zeg. Maar toch is je eigen bed en je eigen huisje het meest fijne van alles. Lekker als gezinnetje naar huis.

Thuis ging alles prima, mijn herstel verliep lekker vlot en ik kon terugkijken op een mooie bevalling. Ondanks dat het dus zo anders was gelopen dan ooit gedacht, was het goed zo. Ons meisje deed het goed, we mochten niet klagen en genoten volop van haar en ons leven als gezin draaide lekker. Er stond ook nog een paar weken later een verhuizing op de planning want we gingen groter wonen. Ook allemaal oké want in mijn verlof heb ik al heel veel ingepakt dus we waren goed voorbereid. Tot die week voor de verhuizing.

Ik was twee dagen over tijd en ik wist eigenlijk al genoeg. Dus hup naar de winkel, test gekocht en plassen. Ja hoor, wéér zwanger! Onze Majee was nog net geen drie maanden oud. Wat een shock!

Dit was ergens zomaar tussendoor op een woensdag. Mijn vader zat thuis om even op Majee te passen, mijn schoonvader was in huis om de lampen van het plafond te halen. Mijn man kwam tussendoor even thuis om wat op te halen of zo, geen idee meer wat precies. Dus, weer zo lekker onhandig, tussen neus en lippen door in de hal verteld dat ik wéér zwanger was. Hij keek me met grote ogen aan en zei “wat nu?”. Geen idee, maar mijn schoonvader liep ook net weer de trap af. Mijn vader zou zo weg gaan, vriend naar het werk. Dus we hadden verder ook geen tijd om het er over te hebben. Dat kwam vanavond wel.

Aangezien Majee met een keizersnede ter wereld gekomen was wilde ik graag zo snel mogelijk een gesprek met de gynaecoloog. Want er wordt altijd geadviseerd dat je zo ongeveer een jaar moet wachten voordat je weer zwanger mag worden zodat de wond aan de binnenkant ook genoeg tijd heeft om te genezen. Ik kwam dus 9 maanden te kort voor dat stukje herstel. Gelukkig kon ik al snel terecht bij de gynaecoloog, want ik had al een soort waan ideeën in mijn hoofd dat ik misschien wel de zwangerschap zou moeten afbreken of zo, omdat het gevaarlijk zou zijn of iets. Maar gelukkig was dit allemaal niet nodig. Het advies is er wel om minstens een jaar te wachten maar zo streng zijn ze er ook weer niet in zei de gynaecoloog. Dus ik mocht even gaan liggen zodat hij kon kijken. Omdat het nog maar een week of 6 zou zijn kreeg ik een inwendige echo. Daar lag ik dan, met mijn benen wijd. Het scherm werd aangeklikt en ik zag het gelijk: EEN TWEELING!

Wil je ons verhaal verder volgen? Ik heb een Instagram account waar ik iedereen graag mee neem in ons heftige maar mooie avontuur: vandrienaarvijf