21 september of toch 22 september...

Januari 2017...

Ik denk dat ik wel 10 zwangerschapstesten heb gedaan om echt te geloven dat ik nu zwanger was!

Van de simpele goedkope varianten, tot de duurdere, allemaal gaven ze 2 streepjes. 3 a 4 weken zwanger.

Ik was vanaf 5 weken al ontzettend misselijk en hield dan ook niks maar dan ook niks binnen. At ik een cracker, hoppa, die kwam er net zo hard weer uit. Dit was tot 11 weken nog wel vol te houden te verbergen (met moeite) voor mijn collega's maar daarna ging het mis. Ik had zondag op maandag nacht alleen maar staan overgeven dat er niks meer uit kwam. Bezoekje aan de verloskundige gehad en met gevolg... opname in het ziekenhuis. 2 van de 3 streepjes op uitdroging.

Nou daar ging madame, met gevulde koffer. Niet verwachtend dat ik daar de rest van de week zou liggen.

Vrijdag mocht ik weer naar huis en kreeg bedrust toegewezen. Da's moeilijk... Want ik ben niet echt iemand die goed stil kan zitten. Maar we doen ons best.

Met 15 weken hadden wij een afspraak bij de verloskundige en kregen wij een echo. Toen kon ik er echt een beetje van gaan genieten (op nog steeds het overgeven na dan). Op de geslachtsbepaling echo werd duidelijk; EEN ZOON! Stiekem had ik er altijd al van gedroomd om als eerst een jongen te krijgen. Ik vond mijzelf niet zo moeder die zou tutten met vlechtjes e.d... Dus kom maar op met die stoere jongens kleding, de petjes en haren in de gel. (met natuurlijk wel het allerbelangrijkste; als de baby maar gezond is!!! Maar klein beetje een sprongetje maken kan geen kwaad toch?)

Op zich ging mijn zwangerschap verder oké. Het overgeven duurde maar tot een week of 25 (drama) .. Ik was 7 kg afgevallen en moest nu wel echt gaan aankomen voor de baby!

Toen bleek ook nog uit de bloedtest bleek dat ik een ander bloedgroep had dan mijn zoon, dus daar kreeg ik de Rhesus D prik voor. Heerlijk zo'n vloeistof die je warm in je been/bil voelt lopen, maar ach...

Omdat er suikerziekte in mijn kant van de familie is, moest ik een glucose test laten afnemen in het ziekenhuis. Je moet dan op je nuchter maag bloed prikken en dan een suikerdrankje drinken (lees; doordat ik zo misselijk vast was dit een hele opgave om dit mierzoete drankje om 8u 's ochtends netjes binnen te houden)

Maar hé, samen met mijn moeder zaten wij twee uur te wachten in de centrale hal van het ziekenhuis, toen wij ineens Hennie Huisman zagen zitten. Ach, zo'n BN'er in Beverwijk maakt de dag nog wel een beetje leuk, haha.

Na twee uur weer prikken en hoppa, met een broodje chocopasta snel in de auto naar huis! Gelukkig was de uitslag negatief, ik had geen zwangerschapssuiker, yéey!

Het derde trimester ging prima. Aantal keer 's avonds een bezoekje aan het ziekenhuis gehad. CTG scan gelegen, want ik voelde de baby anders dan normaal, maar ook dat bleek uit eindelijk loos alarm! Zelfs met 39 weken nog een zondag in het ziekenhuis vertoefd, want wij (mijn man, ik en de verloskundige) dachten dat ik vruchtwater verloren was, en aangezien het test staafje zwart kleurde, gingen wij weer een ritje naar het ziekenhuis maken. Na daar een hele dag gelegen te hebben konden ze niet met 100% zekerheid zeggen of het vruchtwater was of niet, misschien was het een mini lekje in de placenta, maar het was nog geen grote zorg. Dus... weer hop, terug naar huis!

De baby was snel ingedaald en ik haalde zo langzaam de 40 weken... 40+1, 40+2.. De baby zat wel prima daar en kwam maar niet.

Bij mijn schoonfamilie hadden ze al een poule gemaakt met daarin de naam van de baby, gewicht, lengte en ook de geboorte datum! Iedereen had 21 september verwachten. Dat is de datum waarop ons achterneefje geboren is dus wie weet, het was leuk geweest! Maar helaas... om 23u 's avonds nog geen baby. Tot het een beetje begon te rommelen en ik m'n slijmprop verloor. 

Zou dit het begin zijn van....??