Pleeggezin in opleiding

Toen ik een tiener was het voor mij al duidelijk, ik wil later ook voor kinderen zorgen wie dat nodig hebben. Ik zeg ook, want mijn oma deed dit vroeger al. Zij woonde op een boerderij en daar kwamen kinderen die het thuis wat minder hadden. Zij kwamen dan een vakantie lang op de boerderij, mij oma naaide nieuwe kleren voor ze en de volgende vakantie kwamen zij weer. Deze tweeling hielden hun hele leven ook contact met mijn oma.

Ik leerde Tim kennen, we kregen het over kinderen krijgen. Dat was voor ons beiden een grote wens. Maar ook wilde ik graag later als we echt ‘groot’ zijn kinderen opvangen in ons gezin, kinderen die voor wat voor reden ook niet thuis kunnen wonen voor een periode of langer. Tim vond dit een mooie wens en we hadden het hier geregeld over. We droomde van het starten van een gezinshuis. We fantaseerde over een lange eet tafel waar de pleegkinderen samen met onze eigen kinderen heerlijk zaten te kletsen en grapjes met elkaar maakten.

Toen werd het 2015 en onze lieve Sam werd geboren. Aan het einde van dat jaar werd ik ziek en ik moest revalideren en vele operaties die elkaar opvolgden. Ik kon geen kinderen meer krijgen. Hier hebben wij altijd vrede mee gehad en dankbaar dat wij ons Sam in ons midden hebben. De wens om een pleeggezin te worden stond daardoor op pauze. Omdat de focus was om stabiliteit in mijn gezondheid te krijgen en dat wij ons leven daarop konden herinrichten.

We spoelen even vooruit naar begin dit jaar (2022) De wens om een pleeggezin te worden liet ons niet los. We spraken er ook open over met Sam. Dat het onze wens is en Sam is daar eigenlijk altijd van nature in meegegaan. Ik had opnieuw informatie aangevraagd bij de Parlan. Tim twijfelde omdat de operatie in april gepland stond. In april werd ik geopereerd en die verliep niet goed. (Dat kun je lezen in mijn vorige blog). Maar als je bijna dood bent gegaan (klinkt dramatisch maar helaas kan ik het niet leuker maken dan dat het in werkelijkheid was.) ga je de wereld toch wat anders bekijken, in ieder geval je kijk op je leven wordt anders. Tim was degene die zei: “Fran we gaat het doen, we worden pleegouders we gaan onze droom laten verwezenlijken’.

We hadden na de operatie echt het gevoel, we moeten dit gaan doen. Het is niet voor niets allemaal goed afgelopen. God heeft een plan (sorry voor dit EO moment voor diegene die niet geloven) En we voelden het zo in ons hart. Dit gaf ons ook super veel kracht en wonder boven wonder was ik super snel hersteld van alle ellende. En we gaven ons op voor de kennismaking avond.

De kennismaking met de pleegzorg was online. Samen met 6 andere geïnteresseerden op de zoom samen met een pleegzorgbegeleider die ons kennis liet maken met de pleegzorg. Wat houdt het in, wat wordt er van je verwacht als pleegouders. Onze (schoon)zus en zwager zijn pleegouders dus wij weten van dichtbij al het één en ander wat prettig is want je mag toch van dichtbij een beetje ‘afkijken’. Het was een fijne avond waar we vragen konden stellen en na dit gesprek mocht je aangeven of je echt het traject ingaat of dat je toch het traject niet aangaat.

Wij hebben dezelfde avond nog gemaild dat wij graag het traject in willen gaan. Een hele rompslomp aan papieren moesten wij invullen. Allerlei toestemmingen om je overal en nergens na te trekken en een boekwerk met vragen over van alles en nog wat. Wat de kernwaardes van ons gezin is tot aan je verwachtingen mbt de pleegzorg.

Daarna kreeg ik een medische keuring. Ik sta onder controle van verschillende artsen dus pleegzorg wil wel weten of je lichamelijk in staat bent om voor een (pleeg)kindje te zorgen. Een heel fijn gesprek gehad en gelukkig werd ik in staat geacht om dit te kunnen doen.

Het voelt ook voor ons dat de lichamelijke storm waar wij zeven jaar inzaten is gaan liggen. Ik ben natuurlijk beperkt in bepaalde dingen maar daar hebben wij ook onze weg in gevonden hoe hier goed mee om te gaan. En de positiviteit die we altijd hebben (vast)gehouden brengt ons veel goeds. En daarnaast ben ik ook prima in staat om voor Sam te zorgen en alle kinderen die hier (gezellig) veel over de vloer komen.

Nu we dat gedeelte ook overleefd hadden kregen we een gesprek met de pleegzorg begeleider. En na dit gesprek hoorde wij of wij door mochten het verdere pleegzorg traject in. In het gesprek werd al duidelijk dat we door mochten, toch een opluchting. Haha nee hoor ons gevoel is altijd al goed geweest maar fijn als die bevestiging dan komt. Het was een super leuk en fijn gesprek, ook online. Dus Sam vloog af en toe door het beeld heen want hij was natuurlijk ook bloed nieuwsgierig wat er allemaal gevraagd en verteld werd.

Wat volgde was de TOP training. Zes avonden met in ons geval drie andere gezinnen die een pleeggezin wilde worden. Twee pleegzorgbegeleiders vanuit Parlan die deze avonden verzorgden samen met een ervaringsdeskundige, iedere week was dat iemand anders. Het was allemaal online, eerder was dit wel fysiek maar vanwege de corona is dit allemaal online. Wij vonden het wel fijn eigenlijk, lekker in je eigen huis, geen oppas nodig voor Sam.

De training was interessant. Het ging veel over de hechting van de kindjes en welk gedrag dat bijvoorbeeld teweeg kan brengen. Maar ook thema’s zoals seksualiteit en rouw en verlies kwamen uitgebreid aan bod. Maar ook over de belangen van je eigen kind vs de belangen van je pleegkind. Er komt super veel informatie op je af maar alles wordt goed uitgelegd. Iedere week kregen wij ook huiswerk en naslagwerk. Voor ons super fijn om te doen. Samen het er veel over hebben en ook wat wij voor pleegzorg wij kunnen bieden.

Onze wens is om crisis pleegzorg te doen. Eigenlijk was dat de eerste wens van Sam. Sam lijkt het fijn dat er verschillende kindjes bij ons komen wonen, van verschillende leeftijden. Omdat ik altijd thuis ben leek ons de crisisopvang de beste optie omdat het wenselijk is dat een pleegouder altijd thuis is zodat het pleegkind niet naar de opvang hoeft. Meer stabiliteit is natuurlijk prettig zeker voor een kind die vanuit een crisis geplaatst gaat worden. Wij denken wel dat wij stabiliteit kunnen bieden, wij hebben een duidelijke structuur en ons leven is overzichtelijk.

Ook denken wij in het belang van Sam. Want als je crisis opvang biedt mag je na een periode ook zeggen even een pauze. Dat houdt in dat er dan een periode geen plaatsingen zijn en kun je even op adem komen. Want pleegzorg gaat wel iets vragen van ons gezin en het belang van Sam is en blijft het belangrijkste.

De training is nu afgelopen. Gisteravond hebben wij de laatste training gehad. Wat volgt is nu het gezinsonderzoek. Houdt in dat de pleegzorgmedewerkers (die ook de TOP training verzorgden) bij ons thuis gaan komen om in gesprek te gaan wat ons definitieve aanbod zal gaan worden. Zij komen thuis kijken naar de slaapkamers waar de kindjes gaan slapen. Of ons huis een veilige omgeving is voor de toekomstige kindjes die hier komen wonen. Ook gaan de pleegzorgbegeleiders het gesprek aan met Sam, heel benieuwd wat onze praatgrage Sam gaat vertellen.

De leeftijd van de kindjes zullen tussen de 0-6 jaar oud zijn en mogelijk kindjes van 9 en 10 jaar oud. Dat is de wens van Sam, leek hem ook super stoer om oudere (pleeg) broers en zus te krijgen. De kinderen gaan hier een korte periode wonen. We hebben ruimte voor twee kindjes. De crisisplaats is er voor 28 dagen maar wij willen ons daar niet strikt aan houden. Stel een kindje wordt uit huis geplaatst maar mag wel terug naar de ouders (bv als de ouders hebben gewerkt aan hun problemen/omstandigheden) willen wij graag het kindje terug begeleiden naar de ouders en dat het kindje dan de gehele periode bij ons woont. Anders krijg je wellicht dat het kindje van crisis plaats naar crisis plaats gaat verplaatsen en dat is niet wat je wil voor het kindje. Dus het kan zo zijn dat het kindje dan een aantal maanden tot misschien wel een paar jaar. Of dat het kindje toch blijkt langdurige pleegzorg nodig heeft dat wij dat dan kunnen bieden en dat het kindje dan bij ons gaat wonen totdat hij of zij op zich zelf gaat wonen. Dus lang verhaal kort, we gaan zien wat er van ons gevraagd gaat worden en wat wenselijk is voor het kindje. Alles en altijd in het belang het kindje, wat heeft hij of zij nodig en hoe kunnen wij met zijn allen (ouders, pleegzorg en wij) er voor zorgen dat wij dit kunnen bieden aan het kindje.

De kamers zijn klaar, heel veel spullen hebben we al. Lastig ook want je hebt echt veel nodig omdat de kans is dat er een baby komt maar ook iemand van zes bijvoorbeeld. Opeens kreeg ik een soort nesteldrang en schieten er opeens allemaal dingen door je hoofd. ‘Help, broodtrommels, traphekken, meisjesspeelgoed’. Maar ik kreeg te horen dat dit normaal gedrag is en dat het goed is om goed voorbereid te zijn omdat de kindjes dezelfde dag van het telefoontje of je ruimte heb al voor de deur staan. Dan is het prettig om wel alle basis dingen in huis te hebben.

Het is een spannende periode voor ons allemaal en ook voor onze omgeving. Onze lieve familie en vrienden zijn er ook veel mee bezig en dat is fijn. We ervaren echt mega veel steun van iedereen, iedereen denkt mee. Vraagt hoe het traject gaat, bieden nu al hun hulp aan. Wat zijn wij rijk met zoveel lieve mensen. Wij zijn er klaar voor, ons huis maar vooral ons hart staat open om alle kindjes met heel veel liefde te verwelkomen.

Op de foto een poppenwagen. Die ontbrak hier in huis. Er zal vast veel gespeeld mee worden binnen een paar maanden.

Kun je ook lezen: Medische missers..