Zo klein, maar toch een groot ik

In April 2020 besloten wij om voor een 2e kindje te gaan, wij wouden onze dochter nog graag een broertje of zusje schenken. Bijna anderhalf jaar verder mocht het eindelijk zo zijn!

3 Juli 2021, ik voelde mij al een aantal dagen niet lekker, misselijk en vermoeidheid en zei tegen mijn man, ik ga toch even een test halen en doen, want ik voel me zo vreemd. Hij zei nog: nou, lijkt mij niet dat je zwanger bent. Samen deden we de test en na een minuut waren er al 2 duidelijke streepjes, we zijn ZWANGER! 

Op donderdag 8 juli bracht ik onze dochter naar de peuterspeelzaal, ik had meteen 2 gesprekken erachter aan omdat zij na de zomervakantie op de basis school gaat starten, ik voel me wat ongemakkelijk, beetje kramp en wanneer ik naar het toilet ga, heb ik een klein beetje bloedverlies. Ik bel de verloskundige en die verteld dat dit voor kan komen en dat ik me niet teveel zorgen moet maken, we maken een afspraak voor de woensdag erop voor een vroege echo om te kijken hoe het met de kleine gaat.

Rond 12 uur 's middags wordt de kramp erger, het bloeden meer en ik begin me toch echt wel zorgen te maken, wat gebeurt er? Verlies ik ons kindje? Van alles ging door mijn hoofd. Ik bel opnieuw de verloskundige en die verteld mij dat, dat wat ik vertel, geen goed teken is. Ik kan maandag terecht voor een echo, maar als het fout gaat, kan ik er toch niets meer aan doen.

Om 13:00 uur die middag, verlies ik ons kindje. Eerst schrok ik, want ja, daar lag het dan, het was misschien maar 7 weken, maar het was iets, een mini mensje. 

Verdriet, dat had ik enorm. Meteen gingen er allerlei vragen door mijn hoofd, waarom is het mis gegaan? Heb ik iets verkeerd gedaan? Ik belde mijn man op, geschrokken dat was hij, hij heeft zijn auto gepakt en is meteen naar huis gekomen, daar hebben we samen gehuild, gekeken naar ons minimensje en een doosje gezocht om het in te doen.

Die avond hebben wij, samen met onze dochter, het doosje begraven in onze tuin, onder de olijfboom, zodat wij altijd een plekje hebben om aan ons minimensje te denken.