Snap
  • Baby
  • Mama
  • ziekenhuis
  • #eerstekindje
  • complicaties

Ziekenhuisperiode deel 2

Sijmen zijn ziekenhuis verblijf

Ziekenhuisperiode deel 2

Wel fijn dat we nu niet de hele tijd heen en weer hoeven te rijden. We gaan op mijn afdeling wat eten. En kunnen erna zo weer terug lopen naar Sijmen. Verder doe je het goed. Alarmen heb je weinig en qua voeding doe je het ook steeds beter. Na 2 dagen mag je van het blauwe matje af. Je sonde gaan ze bekijken hoe je het doet en als je het goed blijft doen mag hij eruit. Ik blijf nog koorts houden en heb ook best wel buikpijn. De volgende dag komen wij bij jou en zien tot vreugde dat de sonde eruit is je deed het goed genoeg. Wat waren we blij die dag het gaat de goede kant op. Wel had je nog een alarm gedaan. (Een saturatiedip) dus je mocht nog niet van de monitor af. Je moest 24 uur vrij van alarmen zijn. De dag verloopt verder rustig. De volgende dag komen we weer bij jou en wat zien we tot grote verbazing je hebt weer een sonde. Hoe dat het ging toch goed? Waarom wisten wij dit niet? Ik lig zo dicht bij aan het einde van de gang en niemand kon ons even melden dat ze jou weer een sonde hebben ingebracht. Zo verdrietig en boos was ik. Ik had zo naar jou kunnen lopen en op zij minsten bij je kunnen zijn geweest toen ze dat stomme ding weer terug stopten in jouw neusje. Maar de verpleging snapte ons niet is toch niet erg hij heeft gewoon wat meer tijd nodig. Maar ik voelde me zo schuldig en bang. Bang om weg te gaan bij jou en vooral hoe zou ik jou weer aan treffen als ik terug kom? De dag verloopt verder wel goed al zijn we bij steeds bang om weg te lopen. We willen je daar niet meer graag alleen laten. Onder tussen is de lactatiekundige ook langs geweest en zij heeft mee gekeken naar het aanleggen. Alles gaat wel goed maar jij wilt het niet zo boos word je er van. Ze bekijkt jouw tongriem en zegt dat ie wel kort is. Zij raad aan om het te laten knippen. Dit gebeurt smiddags. Ik zag er erg tegenop. Een knipje in je tongriem gewoon zo zonder verdoving. Gelukkig is het super snel gebeurt en meteen er na krijg je een fles als troost en om het bloeden te stelpen.
De voeding erna leggen we je weer aan maar er is helaas nog geen verandering. Maar we hebben nog hoop. Rond het middag eten komt de arts voor mij. Ze vinden het maar raar dat de antibiotica nog steeds niks doet en willen verder gaan kijken. Omdat ik ook buikpijn heb laten ze een chirurg komen om een apendisitis uit te sluiten. Hij voelt en maakt een echo maar nee dat is niet het probleem. Dus we blijven verder gaan met wat we nu doen en hopen dat het ooit eens aan gaat slaan.
De volgende dag. We gaan weer naar Sijmen. De monitor mag eraf, je bent al 24 uur alarmvrij. Wij bespreken dit met een verpleegkundige. Ze gaat het aan de arts melden. Zij mag het zelf niet zo maar doen daar moet de arts bij zijn. Het aanleggen gaat weer niet goed. We besluiten om jou niet meer aan te leggen maar gewoon flessen te geven. Misschien is het van alle stress en spanningen die er nu zijn dat je het niet wilt. Thuis zal ik het wel weer proberen. De volgende voeding lig je nog aan de monitor. Een beetje boos gaan we weer naar diezelfde verpleegkundige. Jaja ik heb nog geen tijd gehad zegt ze. Maar ze ging het zeggen. Na 6 uur en 4 vragen komt eindelijk de arts en mag de monitor eraf. We doen je meteen lekker in bad en de plakkers mogen er nu afblijven. Dat is zo fijn. Je hebt nu alleen nog maar een sonde in. We kunnen je nu zoveel makkelijker op pakken en met jou rond lopen. En dan gaat het mis bij mij en net als het zo goed gaat heb jij ook een complicatie. Word vervolgd.