Wat is nou zwaarder, van 0 naar 1 of van 1 naar 2?

Toen ik zwanger werd van Moos vond ik het zeer interessant om mensen te bevragen over hun leven met twee kinderen. Mijn favoriete vraagstuk was wat nou heftiger was, van kindloos bestaan naar één kind of van één kind naar twee kinderen. Hét antwoord vond ik nooit, want blijkbaar is dit voor iedereen zo anders. 

VAN 0 NAAR 1Kindloos voelde ik me als een vogel zo vrij. Hoe belangrijk dat voor me was, kwam ik pas achter toen die vogel was gevlogen. Van het ene op het andere moment voelde het alsof het leven compleet aan me voorbij zou trekken - ik kan af en toe wat dramatisch zijn ja. Alles wat ik altijd als normaal had beschouwd, werd van me afgepakt. Hoe kon het mogelijk zijn dat het blije vrije leven definitief achter me lag en ik nooit meer kon slapen, douchen en eten wanneer ik daar zin in had? Want zo voelde het, die eerste weken. Ik kon me in die periode nog niet goed voorstellen, dat je dat op den duur anders gaat ervaren. Dat het niet als een verlies blijft voelen. Dat je op een gegeven moment niet meer door hebt wat je allemaal ‘kwijt’ bent geraakt, omdat ook dat leven weer normaal gaat voelen.

Ik vermoed dat mensen die bovenstaand verhaal begrijpen, de mensen zijn die net als ik zeggen: van nul naar één was absoluut het heftigst. Niet omdat dat perse zwaarder was - als ik er vanuit mijn huidige positie naar kijk, had ik met één baby eigenlijk best een luizenleventje - maar omdat alles relatief is. Het gaat vaak niet om de daadwerkelijke feiten, maar om hoe jij de dingen ervaart. Ik had nog geen handvatten om met mijn nieuwe leven te dealen, die handvatten moest ik in die eerste weken met baby Julie nog vinden.

Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die veel minder moeite hebben om bepaalde vrijheden op te geven. Mensen die lang een onvervulde kinderwens hebben gehad bijvoorbeeld. Of mensen die zich makkelijk schikken in ‘hun lot’, of zich snel kunnen aanpassen aan nieuwe situaties. Ik kan me voorstellen dat je de overgang naar een bestaan met kind dan veel sneller als iets heel leuks kunt zien. Dat je dan ook veel makkelijker ziet dat je met één baby eigenlijk nog heel veel kunt.

VAN 1 NAAR 2

Van één naar twee kinderen, dat is weer hele andere koek. Je zwangerschapsverlof is sowieso van een totaal andere orde. Tijdens mijn eerste verlof kon ik me stierlijk vervelen. Ik beviel pas toen ik bijna 42 weken zwanger was en had daardoor bijna acht weken lang alle tijd van de wereld. Ik deed continu dutjes, deed mee aan alle mogelijke activiteiten op sociaal gebied, sorteerde blij alles wat er maar in huis te sorteren viel, keek suffe vlogs, volgde make-up tutorials, maakte vissengraatvlechten in mijn haar en las eindeloos veel boeken. Als ik tenminste een lekkere zithouding kon vinden. Tijdens mijn tweede zwangerschapsverlof was ik blij als ik de ochtend met dreumes had overleefd en eindelijk even mocht gaan liggen.

Eenmaal bevallen bleven de verschillen groot. Met Julie kon ik nog vaak zat mijn bed in duiken en als dat een dagje niet lukte, vond ik alsnog de tijd om met haar in mijn armen hele series te bekijken. Niet heel vermoeiend denk ik zo. Lunchen in de stad was ook nooit een probleem. Een baby sleep je overal mee naartoe en zolang ze niet huilen, kun jij je gang gaan. Volgens mij heb ik nog nooit zoveel gewinkeld als toen. En ook nooit zoveel gewandeld trouwens, want ook daar maakte ik in die tijd een hobby van. Er waren zoveel voordelen als ik het vergelijk met de komst van baby numero twee, maar daar vergeleek ik het toentertijd niet mee. Ik vergeleek het toentertijd met mijn kindloze leven. En dan zijn het geen voordelen, maar nadelen. Objectief bekeken was mijn tweede verlof vele malen slechter. Ik keek helemaal geen series, was amper in het dorp te vinden en ging, om het mezelf vooral niet te moeilijk te maken, vooral niet continu de deur uit. Dat laatste duurt namelijk een eeuwigheid als je de trotse bezitter bent van een baby en een dreumes, dat moet je jezelf niet te vaak willen aandoen op een dag. Wandelen kon pas aan het einde van de middag, maar niet heel veel langer dan een uur. Dan was Julie er echt wel klaar mee. Daarnaast moest ik ineens mijn aandacht over twee kinderen verdelen. Het kon dan zo maar zijn dat het ene kind zich ein-de-lijk ontspande en precies op dat moment de volgende besloot zijn kont in de krib te gooien. Of als je echt pech had deden ze aan synchroon huilen, ook leuk. 

Gelukkig voelde het over het algemeen niet zo negatief als het nu klinkt. Integendeel zelfs! Natuurlijk heb ik moeten wennen en waren er momenten dat ik er even helemaal klaar mee was, maar in general ging het heel goed en genoot ik ook in die eerste bewerkelijke maanden onwijs van mijn gezin. Ik wist steeds beter dat de ene slechte dag de andere niet is. Dat het moederschap soms heel stom is en soms mooier dan je ooit had durven dromen. En dat die gevoelens elkaar in rap tempo kunnen afwisselen en je, als je dat eenmaal beseft, beter kunt relativeren. Sinds ik er twee heb til ik niet meer zo zwaar aan die echte k*tmomenten. Ik accepteer ze en ga door, altijd zoekend naar een betere manier om ermee om te gaan. En die manieren vind ik steeds vaker. Ook merk ik dat de liefde voor mijn kinderen zich steeds sterker in mij verankerd. Steeds als ik denk dat die liefde zich niet verder kan verdiepen lijkt dat toch weer te gebeuren. Dat gevoel is zo onbeschrijfelijk mooi en zo onbeschrijfelijk krachtig, daar kan je veel mee aan. 

Inmiddels is de derde op komst en ben ik heel benieuwd wat dat me gaat brengen... Tips/ervaringen anyone?