Verzamelingen

“Vespertje wat ben je lekker bezig” ik zeg het soms wel 10x per dag. Je geniet van complimentjes en lekker gek doen wanneer je goed oefent of iets lukt. Met ruim 9 maanden op de wereld ga je keurig op tijd tijgeren. De eerste keer dacht ik dat het een soort per ongeluk was ofzo. Je trok je een beetje vooruit met je handen. Een dag later doe je het opnieuw, maar nu heel bewust en je wiebelt wat met je tenen.

Uitermate trots pink ik een traantje weg terwijl ik het filmpje voor de 56e keer bekijk. Dit keer van intense gelukzaligheid, want dit voelt als een mijlpaal waarmee je straks mee kunt komen met andere kinderen. Dat had ik zo voor je gewenst; spelen en klauteren met andere kinderen. Meedoen met andere kinderen kan zóóó leuk zijn. 4 Maanden geleden hadden we dit niet durven dromen. Je tijgert geheel op je eigen manier; je hebt niet echt goed de controle over je linkerbeen en die slingert wat rond, maar rechts zet je keurig in om vooruit te komen. Wat knap dat je je eigen weg vooruit vind...

Inmiddels kan Vesper ook haar linkerbeen al bijna inzetten in het vooruitkomen. De beweging lijkt steeds meer op wat ze met haar rechterbeen doet. Wat ontzettend bijzonder dat we deze sprongen vooruit mee mogen maken, normaal!

We hadden vorige week eigenlijk de eerste afspraak bij de revalidatiearts. Maar omdat Vesper bijzonderheden lijkt te sparen moest ik dit verzetten, ze werd namelijk geopereerd aan een navelbreuk. Nu is die navelbreuk niet zo bijzonder, maar zat deze beklemd wat dan weer bijna nooit voorkomt.

De kinderchirurg was telefonisch niet zomaar overtuigd van de beklemming, want het komt echt bijna niet voor. En als dat zo is, dan huilen de kinderen onophoudelijk, wat Vesper alleen af en toe deed. Maar we konden toch door naar de seh. Daar hebben ze de darm weer op zijn plek kunnen masseren, waarvoor Vesper uiteraard goede pijnstilling kreeg. Maar wat was dat pijnlijk voor haar!! Ze heeft zo ongelofelijk hard gegild, zo zielig! Omdat twee dagen later weer een beklemming was werd de operatie vervroegd en een paar dagen later kon Vesper al geopereerd worden.

De operatie is heel goed gegaan, Vesper ging rustiger slapen dan de vorige keer dat ze onder narcose ging. Het wakker worden ging goed, totdat Vesper ontdekte dat haar rechterhand ingepakt was in verband (om het infuus te beschermen). Ze werd er woest van, maar dan ook echt woest! Ze heeft overal hard aan getrokken, ze trok zelfs de infuuspaal om door aan de infuuslijn te trekken en bijna alle hechtpleisters eraf gepeuterd... of nee gerukt gewoon, ze was zo kwaad. Met links dan wel dus het was wel een goede oefening ;) Voor Vesper was de frustratie niet leuk natuurlijk, maar ik heb genoten van het schouwspel van haar doorzettingsvermogen en kracht, heel stiekem heb ik dan ook gegrinnikt toen ze even niet oplette!

Om nog even verder te gaan met bijzondere dingen ging Vesper 4 dagen na de operatie voor het eerst van buikligging naar zithouding. Wat een bizar dapper mensje.

We zijn zo ontzettend bizar trots op dit stoere meisje, ze gaat maar door zonder mopperen! Iets in mij zegt me dat de verzameling bijzondere dingen nog niet compleet is... wordt vervolgd ;)