Van de 3 cm naar de 8 cm in zeer korte tijd. Bevallingsverhaal ♡ Loua Noé 20 juli 2019

Het heeft even geduurd, maar ik ben weer terug hoor! En hoe kan het ook anders dan te beginnen met mijn bevallingsverhaal?! Want ja.. wij zijn inmiddels een gezinnetje van 4. Wat een rijkdom!

19 juli 2019.. Wat een dag was dit. Ik was inmiddels 40+3 zwanger, en nog geen baby. Ricardo had samen met Yentl een fotoshoot voor een groot bedrijf. Die eigenlijk de week ervoor plaats vond maar niet door ging ivm slecht weer. De situatie was natuurlijk niet optimaal want ja ik kon zomaar elk moment bevallen. 'S morgens tijdens het ontbijt had ik de knoop door gehakt en ik zei van ga maar 'gewoon' naar die shoot want dat vind ik super tof voor jullie. Nu moet je even bedenken dat de shoot dik 2 uur rijden was vanaf ons huis. Dus ruim 4 uur in de auto..... Ik voelde immers nog niks geks dus ja. Dat zijn wij.. altijd van die gekke acties. Ieder ander zou ons voor gek verklaren haha.

Maar goed. Die dag was ik bij mijn moeder in de tuin gaan zitten. Koffie leuten, kletsen je kent het wel. Ik zou s middags controle krijgen van mijn verloskundige en eventueel worden gestript. Ik had na de lunch nog even gerust en ik zou daarna weer even terug gaan naar mijn moeder. Maar eerst kwam de verloskundige controleren. Dat was om 16.00, en toen had ik nog maar 2 cm ontsluiting. Ik heb bij mijn moeder in de tuin gezeten, en ik mocht mee eten. Ik kreeg steeds wat meer last van mijn buik, maar het was wel nog te doen. Ik had Ricardo een beetje op de hoogte gehouden hoe het met me ging, het was allemaal best spannend natuurlijk. Stel je voor hij zou te laat zijn? En yes, we weten het ons eigen keuze is dit geweest. Maar nogmaals, wij zijn zo. Maar goed, toen ik eenmaal wist dat Ricardo en Yentl onderweg naar huis waren leek het wel of dat mijn lichaam ineens klaar was om ons kindje op de wereld te zetten. 

Ik at spaghetti, en tijdens het eten werden de weeen meer. En ook best wel regelmatig, maar niet intens. Samen met mijn moeder nog even op de fiets naar de supermarkt gegaan, en dat is echt een gek gevoel fietsen met weeen haha. Oké goed, uiteindelijk was Ricardo rond 20.30 thuis. Yentl naar bed gebracht en toen toch de verloskundige maar gebeld dat de weeen aan bleven houden. Ze gaf als advies, net als bij Yentl toen om onder een warme douche te gaan staan. Toen bij Yentl zette het helemaal door, maar nu dus totaal niet. Het zakte gewoon en dus geen weeen meer. Ook kreeg ik als advies om proberen wat te gaan slapen, mocht het toch gaan gebeuren vannacht. En dat is wat ik deed, had mijn telefoon weg gedaan en was in een diepe slaap gevallen. Ricardo was beneden nog wat televisie kijken, en ik had niet eens door gehad dat Yentl dus in mijn bed was gekropen, want zij was wakker geworden van een feestje in de straat wat nogal luidruchtig was.. ook niks van mee gekregen?

03.30 - ik werd wakker van de weeen. En zag dus ineens Yentl naast me liggen, maar geen Ricardo. Oke.. Ik bleef liggen, maar moest steeds plassen, dus was het naar de wc en weer terug in bed. Inmiddels was het ruim 4 uur 's nachts geweest en had ik de weeentimer maar eens aan gezet. En ja hoor, om de anderhalve minuut kwamen ze... Iets voor 5e dacht ik ga toch maar eens beneden kijken. Daar lag Ricardo met de televisie nog aan, in zijn kleding was dus in slaap gevallen op de bank. Voorzichtig maakte ik hem wakker om te zeggen dat het nu wel serieus was. Ricardo belde de verloskundige en die zou snel komen. In de tussentijd had Ricardo een poging gedaan Yentl over te leggen op haar eigen bed, maar dat lukte helaas niet. Ze was wakker geworden en wilde alleen maar naar mama toe. Mijn ouders stonden stand-by voor als dit zou gebeuren. En ik had Yentl tussen de weeen weg puffen door verteld dat haar zusje eraan zou komen, en Yentl even naar opa en Nana moest. Ricardo had haar gebracht (2 seconde lopen vanaf ons huis dus helemaal ideaal). Verloskundige was inmiddels gearriveerd. Op bed keek ze op hoeveel cm ik zat, pas op 3 (!) ik dacht dit kan niettttttt, en dit gaat zeker nog een hele lange zware nacht/ochtend worden. Maar tijdens het voelen, braken mijn vliezen en was het een groot (groen)! waterballet geworden iew. Flinke tegenvaller dit voor ons. ik moest naar het ziekenhuis om te bevallen, want ze had in het vruchtwater gepoept. En mijn wens was om weer, net zoals bij Yentl thuis te bevallen. Maar helaas.. Dus moesten wij rond 05.30 in de auto stappen om naar het ziekenhuis te gaan.

Elke hobbel voelde ik, wat een drama is die auto rit wanneer je in die positie bent. Eenmaal bij het ziekenhuis werd ik in een rolstoel gezet en naar de verloskamer gebracht. En vanaf daar ging het in een stroomversnelling kan ik je vertellen. De weeen waren zo sterk en zo snel achter elkaar. Mijn verloskundige mocht gelukkig de bevalling afmaken, echt zo blij mee! Ze ging voelen en Bam van de 3 cm zat ik ineens al op de 8 cm in een zeer korte tijd. En nog geen paar minuten later waren de 8 cm alweer 10 cm geworden en gingen we beginnen. Wij hadden ook een geboorte fotograaf, zij was ook heel snel ter plekke gelukkig. En zo begon ik met persen, kreeg ik ook nog 1 melig even snel een katheter om mijn blaas helemaal leeg te maken. Tijdens het persen ook nog van positie gewisseld, van rug naar zij van zij weer terug naar rug. Het ging gelukkig allemaal goed. Alleen was ik die week flink beroerd geweest met koorts etc en was ik nog mega verkouden, en dat is best lastig als je moet persen.

Ricardo heeft het nooit zo op slangetjes en dingetjes van ziekenhuizen, en ze hielden natuurlijk de hartslag enz goed in de gaten van de baby. Iets waar Ricardo niet goed tegen kan, waardoor hij even (nog gene 5 minuten) niet helemaal lekker werd. Hij zag haar hartslag schommelen, en dacht oh jee.. Kreeg een boterham en wat te drinken en knapte gelukkig weer heel snel goed op. Ahg, vond het zo sneu voor hem op dat moment, want ik weert dat hij zich naar mij toe soort van schuldig voelde. Wat natuurlijk totaal niet hoeft. Maar goed, het einde was in zicht ze zagen haar haartjes al. En dus na een paar keer persen, was daar onze Loua Noe geboren... op 20 juli 2019 om 06.45. En wat een gelukkig moment was dat toch. Zo bijzonder om weer opnieuw een mooi gezond kindje op de wereld te mogen zetten. En je gelijk alles om je heen en de weeen storm doet vergeten. En zo fijn dat onze eigen verloskundige dit moment heeft mogen delen met ons, en niet te vergeten onze fotograaf. Want de foto's hebben wij gisteren mogen ontvangen, en ze zijn zo mooi geworden. Zo intiem zoveel liefde. Ik heb er geen moment spijt van gehad. En dan Ricardo, mijn steun en toeverlaat. Ondanks dat hij heel even flauw werd heb ik zo mega veel aan hem gehad. Ik had het zo warm en gaf hij me steeds een nat washandje en wat slokjes drinken tussen door. Hij hield mijn hand vast en was er gewoon de hele tijd voor mij. Hoe bijzonder mooi is het om het toch zoveel mogelijk samen te doen. Topper dat hij is!

Loua werd aangekleed, en werd daarna bij mij aangelegd voor de borstvoeding. En net zoals haar zus weer een natuur talentje. Ze hapte gelijk goed aan, alles zonder problemen. We moesten wel samen in het ziekenhuis blijven zeker voor 8 uurtjes. Dit omdat Loua in het vruchtwater had gepoept, en dan moet je dus langer blijven. Mega jammer, maar het was zoals het was. Inmiddels was ik lekker onder de douche geweest, en dat vond ik zo fijn. Loua was van de bevalling erg vies van het poepen in het vrucht water en ook natuurlijk het bloed wat erbij zat. Ik zat dus ook onder, moet nu wel lachen want dat is erg goed te zien op de foto' s dat ik ook onder zat maar goed als dat het ergste is haha. We kregen beschuit met roze muisjes, en daar hebben wij ( zie hoofdfoto) mee geproost, dat was echt een geweldig moment. Daarna werd ik met bed en al naar een andere kamer gebracht. 

Inmiddels waren onze families en vrienden al ingelicht. Mijn ouders hadden Yentl natuurlijk, en die waren samen met haar en mijn broers, tante en nichtjes onderweg naar het ziekenhuis. Ricardo ging naar beneden in het ziekenhuis om ze op te vangen (dit was rond half 9 al), en lag daar zo trots met Loua op mijn borst te wachten. En werd me toch een partijtje zenuwachtig ( gezonde spanning dat wel ).  En ja, de deur ging open en daar kwam mijn grote kleine meisje, trotse zus aangerend letterlijk.En had de lieverd een t-shirt aan met GROTE ZUS erop, gekregen van mijn ouders oh my smelt. Oh wat was ze blij, maar vond het ook een beetje gek toch wel. Maar wilde gelijk kusjes geven en kroelen, tot dat ze merkte dat Loua nog wat bebloed en wat viezig was van de bevalling. Ze zei een paar keer, iel mama Loua stinkt en is vies haha ja kind ik snap je. Niet dat ze stonk, want de geur van je pas geboren baby is letterlijk het lekkerste wat er is. En later druppelde mijn familie binnen, pfff wat vond ik dat een mooi moment. Je bent zo mega trots natuurlijk, en het is zo' n bijzonder emotioneel moment. En dan zit heel je kamer vol met de mensen waar je zoveel van houdt, en dan ben ik het gelukkigste mens op de hele aardbol. En was het moment dat ze gingen vertrekken natuurlijk weer helemaal niet leuk. Maar het moment om even met zijn 3tjes te zijn ook wel erg fijn. Ricardo kon eindelijk zijn dochter even goed vast houden, kon ik even bij komen.

Ricardo was even naar huis gegaan om wat dingen te doen, op te ruimen etc. Zodat ik even kon rusten samen met Loua. Maar nee, je zit nog vol adrenaline en van slapen kwam dus mooi niks. Eenmaal terug hadden we samen nog lekker op de kamer gezeten, en wachten tot we naar huis mochten. Rond 16.00 mochten we dan eindelijk weg. En het regende maar was wel warm. En dan kom je thuis, is je voortuin zo lief versierd, je voordeur voorzien met een prachtige krans, hangen er slingers voor de deur en binnen ook. Staan er prachtige bloemen en wordt je overspoeld door liefde, emoties! En dan eenmaal boven staan er twee(!) mega manden. 1 met Yentl haar naam erop en 1 mand met Loua haar naam erop. Kraammanden helemaal gevuld met cadeautjes. Zo bijzonder....En mochten wij elke dag een cadeautje uitpakken, 10 dagen lang. Maar dit komt later terug in de blog over mijn kraamweek. 

"s middags kregen wij nog de ouders en broer van Ricardo op bezoek, die kwamen ook even kijken bij hun kleindochter. Mijn schoonmoeder moest werken, kon dus niet eerder komen. Ik voelde me echt goed, heel goed zelfs. Liep nog net de marathon niet gelijk, waardoor ik wel even werd terug gefloten. De kraamhulp was inmiddels ook gekomen, even voor twee uurtjes. Wat een leuke lieve vrouw was dat! 

Wij zitten nog steeds op een mega grote roze wolk! Gelukkig.... alles is goed gegaan, en gaat het nog steeds. Mega trots op mijn lichaam, die heeft het toch maar weer even geflikt. En, ik kreeg van mensen vooral via Instagram de vraag of ik er last van heb of heb gehad dat de bevalling opnieuw weer zo snel is gegaan. Nee, helemaal niet. Het was nu zeker anders als de bevalling van Yentl, daar braken mijn vliezen pas bij 10 cm ontsluiting en had ik dus gelijk persweeen en nu had ik natuurlijk een soort ' weeenstorm'. Maar nee, ik heb er geen last van gehad..  Dankbaar dat het zo heeft mogen gaan, en zou ervoor tekenen dat het altijd zo zou gaan zoals mijn beide bevallingen. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om even een stukje mee te gaan in ons verhaal, mijn bevalling. Ik heb het zo beknopt mogelijk gehouden, anders wordt het helemaal zo' n boewerk. Bedankt voor het lezen, en ik vind het fijn weer terug te zijn met bloggen!

Liefs,

XOXO