Uitgerekende datum zonder baby

Vandaag zou mijn uitgerekende datum zijn geweest. 14-12-2019. Een vreemde dag, want er is geen baby.

Ik vraag me af hoe ons leven was geweest als ons mannetje enkel een hartafwijking had, zonder de chromosoomafwijking. In dat geval was hij al ruim twee weken op de wereld geweest, en lagen we (of hij) nu in het ziekenhuis. Wachtend op een zware operatie die hij in Rotterdam had moeten ondergaan. Zou je pijn hebben gehad? Zou je zelf kunnen drinken bij me? Of zou je daarvoor al te verzwakt zijn?

Maar ik ben niet (meer) zwanger, ik heb geen uitgerekende datum (meer). We staan met (half)lege handen. Halfleeg omdat we onze 2 mannetjes hebben waarvoor we iedere dag weer opstaan, onze zonnestralen in donkere dagen. Ik ben er heilig van overtuigd dat hun ons staande (hebben) (ge)houden. Vandaag is een dag als alle andere. Ik word gewekt door onze peuter, en met een beetje geluk ligt onze dreumes al de halve nacht naast ons. Ik besef me dat jij mee kijkt vanaf de hemel, en ik ben ervan overtuigd dat je trots bent op ons en op je grote broers. Je zal altijd meekijken over onze schouders en het grootste plekje hebben in ons hart. Het heeft voor mij persoonlijk niet veel waarde om me vast te houden aan deze dag. Je geboortedag heeft voor mij een grotere waarde. Die zullen we elk jaar weer ‘vieren’ met ballonnen, samen met je broers. Lichamelijk ben ik weer 100% hersteld, en ook het werk ga ik na mijn vakantie weer volledig oppakken. We genieten van de kleine dingen in het leven en er gaat geen dag voorbij dat je niet in onze gedachten bent.

Ik kan je niet vasthouden, voeden, in slaap wiegen en troosten als je huilt. Ik kan je niet knuffelen en uren naar je staren als je slaapt. Ik kan je niet zien opgroeien, zien hoe stoer je bent als kleinste broer van de 3 musketiers. Het kan niet, nooit. Wat wel kan, en waar ik immens dankbaar voor ben is staren naar je foto’s. Foto’s die we zelf hebben gemaakt, maar in het bijzonder de foto’s gemaakt door stichting Makeamemory en zien hoe trots je grote broer je vasthoud. Ik kan voelen aan de gipsafdrukjes van je veel te kleine maar perfecte handjes en voetjes en luisteren naar je grote broers die verhalen over je vertellen.

Ik hoop je te kunnen zien in mijn dromen, en ik zie je stralen als de aller-allermooiste ster aan de hemel. Ik mis je, lieve baby.