Thuisbevalling - de kraamweek en erna

Vorige post schreef ik dat ik een hele mooie thuisbevalling mocht meemaken bij mijn derde kindje. Het verhaal gaat verder waar het daar stopte. 

Na de bevalling kwamen de oudsten al snel weer thuis van de kermis om kennis te maken met hun zusje. Verwonderd keken ze en waren ze meteen verliefd. De kraamweek met onze kraamhulp verliep heerlijk, ik nam het er goed van zullen we maar zeggen. Ik heb goed mijn rust genomen, want de nachten zijn toch altijd weer hard werken in zo'n kraamweek om in het ritme van de baby te komen. Halverwege de week gaf ik aan dat de borstvoeding erg zeer deed. Dit was ik van mijn andere kinderen niet gewoon, regelmatig zat ik met mijn tenen gekruld. Na adequaat optreden van de kraamzorg en daaropvolgend de verloskundige werd een verkort tongriempje geconstateerd. Nog in de kraamweek konden we naar de kno-arts om dit te laten klieven, en meteen daarna kon ik pijnloos voeden. Top! Het echte genieten kon nu beginnen (dacht ik).

Zondags zwaaiden wij de kraamhulp uit. We waren er aan toe om het huis weer voor ons te hebben. Maar toen begon de ellende voor mij pas... Ik had heel veel last van mijn rug. Voor de bevalling had ik al rugklachten waarmee ik bij de fysiotherapeut liep. Die kon er helaas niets aan doen. Het lukte me niet om meer dan 50 meter te lopen met de tranen in mijn ogen van de pijn. Maandags heb ik dus heel snel de fysiotherapeut gebeld en kon ik terecht. 

Hij kon eindelijk de behandeling inzetten zoals hij tijdens de zwangerschap al wilde doen, maar niet mocht doen. Er bleek een zenuw bekneld te zitten, dat was verder goed te behandelen. Vroeger noemden ze dit ook wel zwangerschapsisias. De pijn straalde dermate ver uit, dat ik het in mijn enkel nog voelde. Met dry needling kon hij gelukkig wel deze kwaal behandelen, maar dit mocht hij in de zwangerschap niet omdat dit de bevalling op kon wekken. De eerste behandelingen ging ik letterlijk door het plafond van de pijn. De hele spier was verkrampt, en door de dry needling probeerde hij deze uit de kramp te halen. De nachten waren een en al ellende. Kon ik eindelijk slapen als de baby klaar was met drinken, kon ik mijn draai niet vinden in bed. Zeker de eerste tijd had ik ook uitval verschijnselen in mijn knie en enkel. Ik zakte dan naar de grond van de pijn. 

Het koste de fysiotherapeut uiteindelijk een hele berg behandelingen, maar het is wel gelukt. Na een week of 6 kon ik weer enigszins lopen. Ik weet nog dat ik het einde van de straat het bankje weer kon halen. Dat vond ik nogal een mijlpaal. :-) En ik was niet voor een gat te vangen. Kids en man hadden vakantie, wij gingen toch dagjes weg. Dan maar in de rolstoel mee en tussendoor een klein beetje lopen. Alles om toch bezig te blijven en een leuke vakantie te maken.

Het moeilijkste van dit traject vond ik dat de oudere kids de laatste week van school niet door mij gebracht en gehaald konden worden (de baby is halverwege juli geboren). Ik had er zo naar uit gekeken om met de kinderwagen naar school te stappen, en trots mijn baby te showen. Dit ging helaas niet. Dat accepteren heeft me heel veel tranen gekost (met dank aan de hormonen). Ik voelde me die week ook erg alleen. De oudere kids waren naar school, manlief was werken en ik zat daar met een baby en een hele bak pijn. Niet wat je van tevoren bedenkt als je bevalt. De verloskundige zie je ook niet meer, en de huisarts was ook niet al te helpend. Kortom: weinig hulpverleners die zich even om je bekommeren. Het consultatiebureau heeft dit wel heel netjes opgepakt en veel tijd voor mij genomen, wat extra gebeld in de eerste weken. Het was fijn dat zij deze rol over namen.  Fysiek was deze zwangerschap best pittig door deze klachten.