Thuis met onze kleine stijder

Het is even stil geweest, maar hier het vervolg op ons verhaal. 

Feb. 2022 

De eerste week is het vooral samen zijn, uitzieken want op een of andere manier hadden we alle drie een kleine verkoudheid te pakken, kroelen, kijken naar ons kind en ook zeker wat slapeloze nachten. En niet zo zeer omdat Xavi niet slaapt. - Xavi is het meest rustige kindje dat je maar kan wensen. Maar door alles wat Mike en ik mee hebben gemaakt en de trauma’s staan we om de haverklap bij Xavi zijn bedje. Een voordeel hij slaapt bij ons op kamer en dat zal de komende tijd ook wel zo blijven.

Week 2 van thuis zijn breekt aan en voor onze directe familie (ouders, broer en zus) is het eindelijk tijd om ons mannetje nu echt goed te ontmoeten, zien en bewonderen. Elke dag kwam er iemand langs. De eerste dag waren mijn schoonmoeder en schoonzusje er. De tweede dag mijn moeder (dit was ook de dag dat Xavi zijn sonde eruit werd gehaald). Hij ging ineens als een speer met zelfstandig drinken. De dagen erna kwamen mijn vader en vrouw, schoonvader en vriendin en mijn broer. De belangrijkste mensen zijn geweest dus weer even tot onszelf komen en rustig aan.

Op de dag dat we naar huis mochten werd ons ook verteld dat er een deze dagen een brief op de mat zou vallen voor een intake voor Xavi zijn liesbreuk (wij wisten al weken van de liesbreuk, en is blijkbaar heel normaal bij een prematuren).