Storytime: ‘Ik twijfel of de baby in een stuit ligt’

Toen ik 39 weken zwanger was ging ik samen met Bas (mijn man) naar de verloskundige toe voor een doodnormale controleafspraak. Deze afspraken heb ik eigenlijk nooit spannend gevonden, dus ook nu ging ik er met een gerust hart naartoe. Het enige waar ik stiekem altijd een beetje nerveus voor was, was het weegmoment. Wegen waar Bas bij is bleef een dingetje, haha. Waarom? Nou Bas weegt namelijk niet zoveel. Ik zat halverwege mijn zwangerschap al over zijn gewicht heen! Het feit dat ik zwaarder woog dan mijn man was natuurlijk niet erg bevorderlijk voor mijn zelfvertrouwen, dat begrijp je. Afijn, het weegmoment was geweest en ik mocht gaan liggen voor de controle. De verloskundige zou gaan kijken of de baby al ingedaald was en hoe het lag. De baby was nog niet ingedaald dat was duidelijk. Alleen hoe de baby lag niet. Tijdens de vorige afspraak was er ook al enige twijfel over de ligging. Ook nu wist ze niet zeker of de schouders onderin lagen of dat het toch de billen waren. Omdat ze de vorige keer ook al twijfelde én ik al 39 weken zwanger was werd mij toch aangeraden om nog een extra echo te laten maken. ‘Oh leuk!’, dacht ik. Ik maakte me namelijk geen enkele zorgen over de ligging van de baby aangezien ik niks geks had gevoeld en mijn gevoel zei me dat er niks aan de hand was. Het was ook al een flinke tijd geleden dat we de baby hadden gezien dus ik had er eigenlijk wel zin in! Het punt was wel, wij hadden de afspraak bij de verloskundige ’s morgens en de echo stond pas ’s middags om half 4. Je hoort me niet klagen verder, want het is natuurlijk al mega fijn dat je op dezelfde dag nog terecht kunt!

De uren verstreken en de paniek sloeg toch een beetje toe. Wat nou als het wel in een stuit lag? Als je mijn bevallingsverhaal hebt gelezen weet je hoe panisch ik word van een prik, laat staan van een KEIZERSNEDE?! Een operatie. Hoe dan. Ik zei vastberaden tegen Bas: ‘Het kán niet zo zijn dat ze in een stuit is gaan liggen, ik ben namelijk niet het persoon die geopereerd kan worden. Dat kán niét, dat kán gewoon niét’. Bas, die zich werkelijk waar nooit zorgen maakt, (ja, geen idee, het bestaat) maakte zich ook nu natuurlijk weer geen enkele zorgen en zei alleen maar ‘maak je niet druk’. Ja, maak je niet druk, lekker makkelijk, dacht ik. Maar goed, hij heeft wel gelijk want voor hetzelfde geldt is er niks aan de hand en heb ik weer allerlei onnodig scenario’s bedacht.

Het is half 4 en we zitten in de wachtkamer bij de echoscopiste. Met gezonde spanning zat ik op mijn beurt te wachten, grapje, ik was hartstikke nerveus. Je hebt misschien al wel door wat voor schijterd ik ben, haha. We waren aan de beurt, eindelijk! De echoscopiste is een onwijs leuke vrouw dus het was leuk haar weer te zien na zo’n lange periode. Ze zette de probe (het echoapparaat) onderin op mijn buik en zei: ‘Ah, daar zien we een hoofdje!’. Godzijdank, het hoofdje zit beneden, dus er is geen sprake van een stuitligging!

Voor de leuk maakte de echoscopiste nog een 3D filmpje. Dat deed ze vaker, super leuk! Tijdens dit filmpje lachte ons lieve meisje, wat een magisch beeld was dat! Alsof ze wilde zeggen: “haha, dacht je nou echt dat ik in een stuit was gaan liggen?”

De laatste week van mijn zwangerschap heb ik zowat elke dag naar dit filmpje gekeken (:

Vervolgens liep ik met grote, zelfverzekerde stappen de praktijk uit en zei ik heel stoer tegen Bas: ‘Ja, zie je wel, ik kon me al gewoon niet voorstellen dat het in een stuit was gaan liggen!’. Bas keek me aan, glimlachte en zei niks (heel wijs).

Mocht je het leuk vinden kun je me volgen op instagram: eliseandeweg