Sophia kinderziekenhuis deel 1

Papa ging mee met de ambulance naar het Sophia en ik alleen met de auto. Wauw hier kwam mijn eerste ‘echte’ paniek aanval. Papa en Shelly waren al aangekomen op de ic. Huilend en helemaal in paniek belde ik mijn man op of hij alsjeblieft kon komen.

Samen zijn we naar Shelly gelopen met knikkende knieën en schouders er onder. Hoe bang je zelf bent wil je er heel graag zijn voor de kleine meid.

Opnieuw moest er een echo gemaakt worden. Ze wilde het hier graag zelf zien, niet dat ze andere artsen niet geloofde. Zelf de diagnose stellen vonden hun fijner.

Shelly was onrustig , waar ik ook heel onrustig werd en wij versterkte elkaar alleen maar meer. De verpleging was onwijs lief en rustig. We hebben met elkaar gesprekken gehad.. wij zelf twijfelde of we moesten blijven slapen. De nacht verpleegkundige gaf haar advies en wilde ons nergens toe dwingen. Uit eindelijk besloten wij om toch thuis te slapen.

Volgende ochtend waren wij er al vroeg. Kregen te horen dat Shelly een rustige nacht had gehad en geen dalingen had laten zien. Eind van de ochtend begin van de middag zou de cardioloog langs komen om met ons te praten.

De kindercardioloog was een aardig en rustige man. Hij vertelde ons alles super duidelijk en beantwoorden meteen al onze vragen zonder dat wij ze hoefde te stellen. Hij zou later op de dag nog een keer langs komen omdat ze alles met heel het team nog een keer zouden bespreken. Na het team gesprek kwam de cardioloog meteen bij ons langs. Eerste wat hij zei heb een kort verhaal en een lang verhaal.

Het korte verhaal , volgende week gaan we Shelly opereren.

Het lange verhaal , er zijn twee risico’s. 1, het lukt maar zou ze voor een twee operatie moeten om haar longslagader iets te verkleinen. 2, de operatie lukt niet en dan moet ze een openhart operatie ondergaan.