RS, Hoe is het nu een jaar later

Eindelijk! We mogen naar huis. Mijn man heeft mijn zus opgetrommeld en het huis is dan ook versierd bij thuiskomst. Heliumballonnen bij de deur en een tafel vol met welkomscadeaus. Allemaal zo mooi maar het mooiste van thuis zijn is dat Bo losgekoppeld is. Ik mag mijn baby oppakken en knuffelen wanneer ik wil. Ik hoef niet meer toe te kijken hoe zusters haar luiers verschonen. Ik hoef niet meer op een bel te drukken als er iets is. Ik mag Bo weer knuffelen en wat heb ik dat gemist. De dagen erna komen we langzaam weer in ons ritme we moeten wel nog goed bijhouden wat ze drinkt maar verder geen zorgen. Helaas mogen we nog niet naar buiten maar we zijn thuis en dat telt. Vanwege de ziekenhuisopname mag ik langer verlof hebben maar uiteindelijk start voor ons na een tijd ook weer het gewone leven.

En nu staat daar na en jaar weer de kerst voor de deur. Een kerst waar ik zo naar uit kijk. Vorig jaar lagen naast Bo ook Jenthe en mijn vader in het ziekenhuis. Al met al een tijd om snel te vergeten. Mijn hoop voor nu is een mooie kerst met familie, heel veel knuffels en gezondheid voor iedereen. Want als ik één ding heb geleerd is het dat je geluk niet koopt met cadeaus onder de boom. Geluk is daar bij die boom zitten met iedereen die je lief hebt.