Rollercoaster van een drielingmoeder

Een blog schrijven over hoe het is om een drielingmoeder te zijn, dat klinkt makkelijk maar waar begin je!

De zwangerschap? Of al voor de zwangerschap? Of juist de bevalling en het traject daarna? Of van hoe we nu genieten van onze drie mooie meiden (als moeder zijnde mag ik dat zeggen toch?).

Maar om te komen waar wij nu zijn, hebben we in een grote rollercoaster gezeten. Toch bizar, aangezien wij allebei niet van achtbanen houden en dan misselijk worden.

Op 4 januari 2019 hadden wij een positieve test in onze handen. Het lukte nog net om de trap op te lopen en toen sloeg de test al positief uit. Natuurlijk direct nog twee testen gedaan en een paar dagen later weer. Meteen het ziekenhuis gebeld en op 22 januari stond de echo ingepland.

Wat was ik ontzettend nerveus, ik voelde me beroerd dus had wel het idee dat ik zwanger was maar toch wil je zo graag een kloppend hartje horen. En gelukkig konden we die snel horen. De echoscopiste gaf wel aan dat ze er even iemand bij ging halen. Natuurlijk schrik je dan. Ze vertelde er wel meteen bij dat er niets aan de hand was (noem het maar niets haha). De gynaecoloog kwam erbij en zij bevestigde wat de echoscopiste al zag: drie kloppende hartjes. We waren in shock. Mijn eerste reactie was: dit wil ik niet. Ik ben van nature nogal iemand die graag alles onder controle heeft en erg van plannen houdt (ja ik maak(te) zelfs een dagindeling in Excel). Hoe dit kon gebeuren is nog steeds een vraagteken, maar voor ons wat het wel duidelijk. Twee eigenwijze eitjes, wilden gewoon ook erg graag bevrucht worden.

Wat dan volgt is een heftige periode. Gesprekken met artsen en maatschappelijk werkers over eventuele selectieve reductie. Reductie betekend in het kort: het weghalen van een bevrucht eitje. Helaas is de informatie hierover erg beperkt. Het blijkt toch een groot taboe te zijn. Terwijl ik me toch kan voorstellen dat er mensen zijn die hiervoor kiezen. Het is namelijk niet niets om een drieling te krijgen. Maar uiteindelijk besloten wij dat we er niet mee konden leven om een baby te laten reduceren. Wij gingen het grote avontuur aan!!! Al hadden we geen idee wat dat avontuur precies in ging houden. Een grote sprong in het onbekende.

Met tien weken besloten we om onze vrienden in te lichten. De reacties waren heel divers. Sommige vonden het fantastisch maar we hebben ook voldoende rot opmerkingen gekregen. Wij wonen in een dorp en dat maakte het niet altijd makkelijk. We werden (en zijn) een bezienswaardigheid. En mensen hebben blijkbaar ook nog een rijke fantasie. De meest bizarre verhalen kwamen er voorbij: het waren er eerst vijf maar we hebben er twee weg laten halen, we hebben geprobeerd om ze weg te laten halen maar het is mislukt en blijkwaar was iedereen ervan overtuigd dat we IVF hebben gehad (wat dus niet waar is). Maar we probeerden alles langs ons heen te laten gaan. Onze familie en vrienden wisten hoe het echt zat en dat was het belangrijkste.

Al met al verliep de zwangerschap redelijk vlekkeloos, elke twee weken naar het AMC voor een echo. Met bijna elke keer een positief verhaal. De meiden waren wat klein, maar ja, dat is hun moeder ook. Dus weinig om ons zorgen om te maken.

Natuurlijk kwamen er wat kleine bijwerkingen: zwangerschapsvergiftiging, een te korte baarmoedermond, lage bloeddruk waardoor ik geregeld flauw dreigde te vallen en natuurlijk de standaard misselijkheid.

Met onze nuchterheid waren wij ervan overtuigd dat onze drie meiden het gewoon gingen redden. Natuurlijk maakten wij ons stiekem wel eens zorgen. Je leest helaas vaak genoeg dat het niet goed gaat. Maar daar wilden wij niet aan denken. We hielden rekening met een vroegtijdige ziekenhuisopname en een langere ziekenhuisopname van de meiden. Maar dat alles maakte ons niet uit, als ze maar gezond thuis kwamen.

Met 31,5 week ben ik uiteindelijk opgenomen in het AMC. Op dat moment hadden ze het vermoeden dat de navelstreng van baby 3 onvoldoende doorbloeding had. In de dagen erna ging ik zelf erg achteruit. Daarom is er met 32 weken en 2 dagen besloten dat het tijd was om de meiden te gaan halen. Het AMC had helaas geen plek. Na veel contact tussen ziekenhuizen zijn er drie couveuses klaar gemaakt in het LUMC. Wat waren wij blij! Het ziekenhuis dicht bij onze woonplaats had gewoon plek! Per ambulance werd ik overgebracht naar het LUMC. Overigens vond ik het zelf een beter idee om gewoon met mijn vriend met de auto mee te rijden maar daar dachten ze in het ziekenhuis anders over.

Heel fijn hoor, op je rug, met dikke buik, in een hobbelige ambulance pfff. De rit duurde mij veel te lang.

De dag erna ben ik ingeleid, want ik wilde zo graag natuurlijk bevallen. Helaas ging mijn toestand achteruit (zwangerschapsvergiftiging) en sloegen de wee opwekkers niet echt aan. Er werd besloten om een keizersnede uit te voeren. Op dat moment vond ik alles goed. Als het maar goed zou komen met de meiden.

Gelukkig mocht de keizersnede met een ruggenprik. Mijn bloedplaatjes zaten net op het randje waardoor er eerder was gesproken over een algehele narcose maar dat was dus niet nodig.

Wat vond ik het raar om de operatiekamer binnen te lopen en al die mensen te zien staan. Ik kreeg de neiging om iedereen een handje te gaan geven maar realiseerde me dat dat misschien een beetje gek was. Het leek een beetje alsof ik te laat was op mijn eigen verjaardagsfeestje. Iedereen stond daar op mij te wachten. En achter een deur stonden ook nog drie artsen en verpleegkundigen om onze meiden op te vangen. Ik heb maar even netjes naar ze gezwaaid.

Op 22 juli om 18.31 uur is Mae geboren, onze stoere meid die gelijk zelf ademde en het op een brullen zette.

Om 18.33 uur werd Ivy geboren, onze kleine dondersteen die zich een aantal maanden onder mijn ribben heeft genesteld.

En last but not least, onze kleine Nova om 18.34 uur.

De meiden maakten het goed en werden, door papa, naar de Neonatologie gebracht. Ons grote avontuur kon nu echt beginnen!

Dat het echt een heel groot avontuur werd, dat wisten we toen nog niet.