Pittige tante

Ik zie het aan die blik in je ogen. Die heldere, mooie blik. Alsof je wilt zeggen: ‘Kijk mama, ik ben er wel weer hoor. Zullen we naar huis?’ En ik begrijp je. Het is hier ook helemaal niet leuk. Saai. Stom. Maar je bent er nog niet. Hoe graag ik het ook zou willen. Ik zie wel dat je opgewekter bent, helderder en blijer. Gelukkig! Maar die rottige aanvallen zijn niet weg. Wel minder.

Syndroom van West. Ik heb het opgezocht. Zoals ik het lees kán het nog alle kanten op, dus we gaan nog steeds voor het meest positieve scenario. De dokters weten ‘bijna’ zeker dat jij dit hebt en beginnen met behandeling door middel van medicatie was voor nu de beste optie. We blijven hier de komende dagen nog, zodat ze jou goed in de gaten kunnen houden. Ik hoop iedere dag dat deze medicijntjes jou kunnen helpen en dat we snel weer naar huis kunnen en mogen. Het zal wel spannend blijven. Altijd. Maar dat geeft niet. Zolang het maar niet zo druk is in jouw koppie en je hopelijk door kunt gaan met jouw ontwikkeling. Want je was zo lekker bezig!

Je ligt daar, in dat grote bed… en ik kijk naar je. Ik kan uren naar je kijken. Je bent zo prachtig. Zo perfect. Ik begrijp nog steeds niet hoe het kan dat het in jouw koppie ‘niet klopt’. Maar je bent sterk. Je doet het fantastisch en daar hebben papa en mama alleen maar bewondering voor. Gelukkig hoef je niet de hele dag aan de monitor, omdat wij er ook zijn en gewoon met jou mogen knuffelen. Dat is heerlijk! Het is fijn om je vast te houden. Je kan zo lekker knuffelen. En zo gezellig kletsen. Soms ‘lezen’ we samen een boekje, soms vertel jij een heel verhaal. Dappere, kleine meid. Ik hou van je.

Je bent een pittige tante. “Oh, dus jij zal mijn neus wel even leeg zuigen met dat rare, plastic ding? Ik zal jou eens vertellen wat ik daar van vind!” Van je af bijten en voor jezelf op komen. Dat punt kunnen we vast afvinken van het opvoed-lijstje. You go girl! Maar soms moet je je wel even inhouden hoor. Sommige dingen gebeuren, omdat dat het beste is voor jou. Geloof me. Even pauze tijdens de fles voor een boertje is alleen maar prettig voor jou en die medicijntjes krijg je ook voor ons eigen bestwil. We hopen natuurlijk dat ze gaan helpen en we snel weer met jou naar huis kunnen, terwijl het rustig is in jouw koppie en lijfje. Dus neem ze maar wel, lieverd. Hoe vies ze ook smaken. We doen het niet om jou te pesten. Echt niet.

Dat jij een sterk en pittig karakter hebt, heb jij in jouw nog maar korte leventje absoluut kenbaar gemaakt. In mijn buik voelde ik al dat jij een sterke meid was en ook nu bewijs je dat keer op keer weer. Dat maakt me zó trots. Ik hoop dat ik je dat vaak en veel genoeg laat merken. Dat ik trots op je ben! En ik hoop dat je voor altijd de sterke meid blijft die je nu al bent. In alles wat je doet en met alles wat er op jouw pad komt. Papa en ik zullen er altijd zijn om jou te ondersteunen waar jij dat nodig hebt, maar de basis ben jijzelf. En met zo’n basis, kom je er wel! Kleine strijder!