Overplaatsing Sneek

Deel 6

De ambulance was onderweg, het was nog even afwachten of er geen spoedjes tussendoor kwamen want dan zou de ambulance uiteraard wat later dan 10.00 uur zijn. Mijn moeder en oom kwamen ons ophalen. Of eigenlijk onze spullen en Odette, want die konden niet mee in de ambulance. Er mocht maar 1 persoon mee in de ambulance met Josefine.

Het was een drukke ochtend, we hadden de wekker gezet om nog even gauw het Ronald McDonald huis spik en span achter te laten, dat stond namelijk in de voorwaarden en die €50,- euro borg wilden we natuurlijk wel graag weer terug zien... Nog even 1 blik op de kamer voordat we de deur achter ons sloten. Het was tenslotte toch even ons thuis geworden en we keken uit naar dit moment.  

Het voelde gek om op de NICU te zijn, voor de allerlaatste keer! Niks boeide ons meer, de regeltjes die wij zo nodig moesten toepassen terwijl de verpleegkundigen zich nergens aan hielden. We mochten alles inpakken, alle verzorg spulletjes van Josefine die in en rondom haar couveuse lagen mochten we meenemen. Het werd anders toch allemaal weggegooid. We zijn ons trouwens heel erg bewust geworden van hoeveel luiers (en ander materiaal) er wordt verspild in ziekenhuizen, dit is echt absurd!Op dat moment denk je er niet bij na wat je bijvoorbeeld in godsnaam met een pleister schaar moet of een ongebruikte (nog verpakte) sonde spuit, haar gebruikte beademingsslang... Achteraf ben ik zo blij dat we dat allemaal hebben meegenomen! We hechten daar nu toch veel waarde aan, een soort tastbare herinnering aan alles wat Josefine in het ziekenhuis moest ondergaan. Mijn moeder en oom waren er! Mijn oom had Josefine nog niet eerder gezien dus wilde hij nog even gauw bij haar kijken voordat ze mee mocht in de ambulance. "Nee, de regel is en blijft 3 personen! Het maakt ons niks uit dat jullie hier over 5 minuten weg gaan." Ineens deed Josefine haar contact isolatie er toe? Ineens wist iedereen daarvan? Op de allerlaatste dag. Wauw... Odette moest dus op de gang wachten.

De ambulance was er! Stipt om 10.00 uur.Josefine werd in een transport couveuse geplaatst en vastgemaakt met een harnasje. Het zag er gek en vooral niet comfortabel uit maar veiligheid boven alles! Ik vond het spannend om weer in de ambulance te gaan, dit keer met mijn dochtertje in een couveuse in plaats van in mijn buik. Daar zat ik dan op de weg, in een grote, schuddende ambulance. 17 dagen Groningen achter mijn rug en voor mij een nieuwe periode in het ziekenhuis in Sneek. Ik was stil, Josefine lag in de transport couveuse in het midden van de ambulance, tussen mij en de ambulancezuster in. Ze was onze overdracht aan het lezen. "poeh, wat een reis hebben jullie al gemaakt samen..." Zei ze...

We werden hartelijk verwelkomd in het Antonius Ziekenhuis in Sneek. Er stond een couveuse klaar met daarop een vrolijk kaartje: “Welkom in Sneek, lieve kleine Josefine”. Het voelde als thuis komen!

De contactisolatie ging ook hier nog gewoon door, Josefine had immers nog steeds de poepbacterie en het beestje werd voor het eerst bij de naam genoemd. Serratia bacterie. Uiteraard, ging ik direct het internet af om te lezen wat dat inhield. Dat had ik beter maar niet kunnen doen: Hele afdelingen aan baby’s die eraan overleden… De symptomen zouden binnen 48 uur zichtbaar moeten zijn. Gelukkig was Josefine al ruim een week verder dus ze had er geen last van en ging dat ook niet meer krijgen. De regels van de contactisolatie werden duidelijk uitgelegd en dat viel best wel mee in Sneek! Goede handhygiëne was uiteraard het allerbelangrijkst. Verder geen gekke nutteloze regels. Het verschonen van Josefine moest in haar couveuse gebeuren om de bacterie te beperken tot de couveuse en om verspreiding te voorkomen hadden we onze “eigen” buidel stoel en met het badderen moest de plek even afgenomen worden met de zogenaamde schoonmaak doekjes maar dat was niet direct aan de orde, in bad kon ze nog niet met al die slangetjes en kabeltjes. Op dit moment zat Josefine nog aan 1 liter Airflow met een klein beetje zuurstof (0,25) via een neusbrilletje. Uiteraard nog een sonde voor de voeding, die in Sneek werd opgehoogd naar 30cc (ipv. 29cc in Groningen, dat vond Sneek maar een gek getal) en plakkertjes voor aan de monitor. Geen infusen meer. Het moment dat die verwijderd werden in Groningen voelde zo goed! Geen naalden meer in mijn kind. Het was namelijk niet meer nodig om extra voedingsstoffen via een infuus toe te dienen, ze kreeg deze gewoon via de moedermelk door haar sonde toegediend. Sneek hanteert de regel dat baby’s vanaf 32 weken, 1000 gram en infuus-vrij opgenomen kunnen worden op de high care couveuse afdeling. Deze mijlpaaltjes had Josefine inmiddels allemaal bereikt.

Ik mocht het mezelf aangenaam maken, een kopje koffie en even landen op ons nieuwe plekje… Ik besloot te gaan kolven, ook omdat het daar alweer tijd voor was. Het was er zo stil, zo rustig… Ik hoorde het geluid van langzaam toenaderende hakken van Odette... Eindelijk was ze er! Samen met mijn moeder.

Het voelde zo gek om Odette in Groningen achter te laten… We waren de hele zwangerschap samen, de bevalling hebben we samen meegemaakt en alles wat daarna kwam hadden we samen doorstaan. Totdat we in Sneek kwamen. Ons kindje had ineens weer een vader. Natuurlijk had ze die altijd al maar hij heeft de zwangerschap niet meegemaakt en hij was natuurlijk ook niet bij de bevalling of de hele NICU periode in Groningen. Ik zie Josefine echt als óns kindje: van mij en Odette. Toen ik zwanger raakte had ik de keuze gemaakt om het alleen te gaan doen maar ik wist natuurlijk niet dat Odette dezelfde gevoelens als mij deelde en we zo snel voor elkaar zouden vallen. Halverwege de zwangerschap voelde het ineens echt als ons kindje. En er was een vader... Een vader die er wel graag voor mijn kindje wilde zijn, net als hij er voor Benjamin is. Natuurlijk zou het een andere manier worden dan met Benjamin maar de gedachte dat ik geen onderscheid wilden maken tussen mijn twee kindjes (die dus dezelfde vader hebben) maakte mijn besluit dat hij toch de erkenning zou krijgen en Josefine zijn achternaam. Nu voelde het gek. Ik vond het op een bepaalde manier niet fijn dat hij nu ook kon buidelen met mijn kind. Maar toch zette ik mijn gevoel opzij omdat ik het naast dat, wél belangrijk vond voor hem en voor Josefine dat ze elkaar leerden kennen.

We gingen bij mijn ouders eten, het voelde super gek om weer “thuis” te zijn, alhoewel ik nog niet echt thuis geweest was maar Sneek is ons thuis dus best genoeg. We hadden met de afdeling afgesproken dat we pas de volgende ochtend weer langs kwamen. Josefine moest bijkomen van de reis Groningen-Sneek in een couveuse als extreem premature baby, in een schuddende ambulance en wij moesten ook bijkomen van alle drukte en alle spullen uitpakken. Even lekker in ons eigen bedje slapen samen, in ons eigen huisje. Benjamin bleef nog even een laatste nachtje bij papa slapen zodat we echt even samen thuis alles weer op een rijtje konden zetten. Mijn kleine jongen was in die 17 dagen ineens zo groot geworden?! En ineens begreep ik niet meer goed wat hij allemaal zei, zijn taaltje moest echt weer even wennen ofzo maar wat was ik dolgelukkig dat ik hem weer in mijn armen kon sluiten! Dat ik hem weer naar bed kon brengen, uit bed kon halen, die grote dikke billen (!) van hem kon verschonen. Want dat was óók echt weer even wennen na die ini-mini billetjes van Josefine en die kleine mini luiertjes vergeleken met die van Benjamin... Het was zo gek, vertellen aan Benjamin dat zijn zusje, die de laatste keer nog in mama d’r buik zat, nu in het ziekenhuis lag. Dat ik 3 keer per dag op en neer moest naar het ziekenhuis om mijn melkie te brengen begreep hij eerst dus ook niet, hij was echt bang dat ik weer voor zo’n lange tijd weg zou blijven en het was dus ook drie keer per dag drama als ik naar het ziekenhuis moest. Gelukkig ging dat steeds beter...

We mochten steeds meer zelf voor Josefine zorgen maar Benjamin was er natuurlijk ook nog, met zijn slaapje tussen de middag. We deelden daarom de dagen zo in dat Odette en ik er s’ochtends samen waren, Josefine haar vader s’middags en s’avonds of ik, of Odette. Of ook weer samen als we oppas konden regelen maar dat deed ik liever niet. De zondag namen we de ene week s’middags Benjamin mee en de andere week s’middags Djayden mee. Zo konden ze omstebeurt mee naar hun zusje en wat zijn die twee jongens verliefd op hun zusje! Ondertussen werkte we ook nog aan Josefine haar kamertje, want alles lag al klaar vòòr de bevalling maar het was natuurlijk nog niet af. Mijn moeder ging behangen en ik ging de muren verven. Het werd zo’n mooie kamer! We konden niet wachten tot ze er in mocht slapen en verschoond mocht worden!

8 september, Josefine mocht vandaag voor het eerst in bad! Na 4 weken mocht ze eindelijk lekker badderen en ik mocht het helemaal zelf doen! Het werd gefilmd door het ziekenhuis om later terug te zien hoe Josefine met ons communiceert. Dat vond ik heel fijn en na het badje mocht Josefine ook voor het eerst een rompertje (maat 44) aan om de couveuse temperatuur af te bouwen zodat ze in een wieg kon liggen. Langzaam aan kreeg ze steeds minder kabeltjes en mocht ze van de couveuse naar een gewone wieg!

We waren de enige op de afdeling wel voor een hele week lang! Geen baby’s, zelfs geen kindjes! Verpleegsters werden naar huis gestuurd. Zo gek, alle baby’s zien komen en weer gaan. Josefine bleef steeds achter en dat voelde als een eeuwigheid…

Ondertussen kolfde ik steeds minder en minder, terwijl Josefine haar melk steeds meer werd opgehoogd. Ik kon het al niet meer bijbenen maar “gelukkig” had ik nog een vriezer voorraad aan afgekolfde melk die zij in Groningen niet had gekregen, vanwege haar darmontsteking maar ook deze voorraad begon op te raken. Samen met de lactatiekundige hebben we er van alles aan gedaan… “Heb jij al eens keihard gehuild?” Vroeg de lactatiekundige. “Jahoor” zei ik terwijl ik mezelf betrapte op een keiharde leugen... Ik had in Groningen een paar keer gehuild maar ik had mijn gevoel eigenlijk uitgeschakeld en leefde met de dag, op de automatische piloot. Nee, echt goed gehuild had ik eigenlijk niet. Dat gebeurde ook gewoon niet. Er werd van alles van mij verwacht. Van alle kanten werd er aan mij getrokken: ik moest kolven voor mijn kind, zorgen voor mijn andere kind, mij zorgen maken om mijn bonuskind die ons steeds meer werd afgenomen. Thuis het huishouden runnen en tussendoor 3 keer op en neer naar het ziekenhuis. Josefine verzorgen, wegen, aanleggen aan de borst, weer wegen en teleurgesteld, met pijn in mijn hart, bijvoeden via de sonde terwijl ik “de rest” probeerde af te kolven. Tijd om stil te staan en te janken was er niet. Ik heb zo mijn best gedaan en ik voelde zo dat ik meer kon geven dan dat er daadwerkelijk uit kwam. Ik had die dag goed gegeten, ik had precies de laatste dagen gedaan wat de lactatiekundige zei, ik ging er lekker voor zitten (voor zover dat ging met een borstkolf):

2CC.

2cc… Uit 2 borsten! Hoe is dat verdomme mogelijk? Wat doe ik verkeerd? Ik heb Benjamin 17 maanden borstvoeding kunnen geven! Ik was zo boos op mezelf, teleurgesteld in mijn lichaam. Niet alleen heb ik gefaald om mijn kind te voldragen, ik kan haar ook nog eens geen borstvoeding bieden. Ik hield me sterk, niemand hoefde te zien dat ik van binnen stuk ging. Ik schaamde me diep om het potje met 2cc melk in de koelkast van de afdeling neer te zetten. Ik deed dit super snel en ongezien en maakte daarna dat ik weg was, ik ontliep op een gegeven moment de lactatiekundige gewoon... Ik ging naar bed als een bij elkaar geraapt hoopje lichaam. Ik miste mijn baby in mijn buik. Ik miste mijn baby naast me, in het wiegje die voor haar klaar stond in onze slaapkamer. Ik miste mijn baby zoals het hoorde te zijn, zoals ik Benjamin bij me had aan de borst, zoals ik het me had voorgesteld. Ik kon haar niet geven waar ze behoefte aan had. Tranen bleven stromen, terwijl Odette me per ongeluk hoorde snikken en vroeg of ik aan het huilen was, deed ik mijn ogen dicht en fluisterde zachtjes “nee hoor”...

“Mama!! Mama!” klonk er in de verte. Benjamin is wakker en ik moet haasten, ik ga dit keer niet eerst kolven maar direct door naar het ziekenhuis zodat ik Josefine kan aanleggen, want stel dat er door het kolven niks overblijft… Wederom niks gedronken. Het werd minder met de dag en het was al zo weinig. De enige optie die ik nog had waren medicijnen genaamd "Domperidon". Dit zijn in eerste instantie medicijnen tegen misselijkheid en braken maar heeft als bijwerking het verhogen van het prolactine hormoon waardoor je dus vanzelfsprekend meer borstvoeding zal gaan produceren. Klinkt natuurlijk als iets wat ik goed kon gebruiken. Van de kinderarts kreeg ik akkoord voor het gebruik van dit medicijn maar dit moest via de huisarts voorgeschreven worden, die er dus nog nooit van gehoord had voor gebruik bij het opkrikken van de borstvoeding. Nog andere bijwerkingen zijn hartritme stoornissen en het belangrijkste waardoor ik zelf het medicijn niet wilde innemen was de bijwerking "dopamine verlagend". Dopamine is het stofje in de hersenen die zorgen voor een gelukkig gevoel. Als dat dus verminderd kun je je somber gaan voelen en ik hing op het randje van een depressie. De huisarts wilde daardoor beslist niet dat ik dit medicijn innam en ik was het met hem eens. Er zat dus eigenlijk niks anders meer op. De voorraad melk uit de vriezer was op. Ze had vanochtend de laatste. Ik zat er zo doorheen. Mijn moeder ging die avond mee, dat had ik echt even nodig. “Je hebt je best gedaan meissie, zullen we de knoop doorhakken?” zei mama. Ik voelde me zo super opgelucht toen ik samen met mama en een verpleegster deze beslissing maakte.

Daar ging ie dan. Een volledige flesvoeding. Het was klaar. Ik hoefde niet meer te kolven, ik hoefde mijn lichaam niet meer uit te putten. Mijn kind hoefde haar energie niet meer onnodig te gebruiken om uit de borst te drinken. Ze mag nu echt gaan oefenen met de fles, ze mag naar huis toe werken! Blijkbaar zaten ze er op de afdeling allemaal al op te wachten en maakte we er echt een soort feestje van toen ik (hoe tegenstrijdig het stemmetje in mijn hoofd ook was) op dat moment de beste keuze maakte voor mijn kind.

Het einde was daarmee in zicht, we mochten voorbereidingen treffen thuis, Josefine haar kamertje was inmiddels helemaal af, alleen het medische moest geregeld worden. Het “Prematuren nazorg traject en CB+” We mochten een verpleegkundige kiezen van het ziekenhuis waar wij een goede klik mee hadden, zij zou dan de eerste twee weken twee keer bij ons thuis langs komen om te kijken hoe het ging en was bereikbaar via Whatsapp voor vragen. Ook de afdeling mochten we die twee weken nog 24/7 bellen voor dringende vragen. We kozen verpleegkundige Carla, zij was zo super aardig en wij hadden echt een wederzijdse klik met haar, de keuze was daarom snel gemaakt! We hadden er echt zin in om Josefine mee naar huis te nemen!

Bedankt voor het lezen van alle blogs over Josefine!

Lees ook: 

Een jaar na jouw vroeggeboorte

Een speciaal bedankje aan alle verpleegkundigen van het Antonius Ziekenhuis in Sneek, die ons ondanks alles, echt een warm gevoel hebben weten te geven en uitstekende zorg hebben geleverd voor zowel Josefine als voor ons! 

Liefs, Janis & Odette.