Onze zwarte wolk 3/4

Donderdag 15 oktober 2020

Best goed geslapen. Ronald en ik hebben wel gezegd als we morgen bij de gynaecoloog zijn gaan we wel vragen of het niet eerder kan, dit is voor ons niet te doen. Ik snap het echt hoor die 5 dagen wachttijd, maar dit is geen overhaaste keuze en als het niet nodig was hadden we het ook niet gedaan!! Ronald brengt Myrthe naar de gastouder toe om 8uur.

Ik ga plassen en voel ineens weer die bal opkomen. Ik wil snel op de vloer gaan liggen in de hoop dat hij weer weggaat. Maar met dat ik ga liggen, breken mijn vliezen. Nee help, nu is er echt geen weg terug. Ik app Ronald of hij snel wil terugkomen omdat de vliezen gebroken zijn. Ik heb natuurlijk geen idee, maar ik ben bang dat de baby er bijna gelijk uit kan komen.

Dan bel ik met de afdeling B1 en krijg "Brechtje" aan de telefoon. Die was er ook toen we dinsdag met de ambu weg gingen. Ik vertel wat er is gebeurd en we mogen gelijk komen.

In het ziekenhuis komt de verpleegkundige naar onze kamer. We praten een beetje en ze verteld dat de arts zo komt. De arts assistent is Jori, dat is fijn, die hebben we dinsdag ook gezien.

Als Jori begint te vertellen ben ik gelijk weer overstuur, dit is toch gewoon echt niet wat ik wil. Ik wil dat de baby gewoon kan blijven leven!! Kan niet zo rationeel denken meer. Want ik snap echt wel dat de baby geen kans heeft nu de vliezen gebroken zijn. De artsen en verpleegkundigen zijn erg meelevend en proberen ons de tijd te geven. Jori gaat een echo maken en vraagt of ik mee wil kijken, nee sorry dat kan ik nu echt niet aan. Ze vraagt of ze mag vertellen wat ze ziet. Ja dat kan denk ik wel. Het hartje klopt nog steeds, daar breekt mijn hart op dat moment ook weer van. Er komt nog wat vruchtwater uit en dat word opgevangen in een matje. Het ruikt wat en ziet gifgroen. Dit wil ze wel even kweken of te zien of daar iets uit komt.

Hoe gaan we deze dag indelen? We gaan starten met Misoprostol, dat zijn vaginaal tabletten die ervoor moeten zorgen dat de weeën beginnen. Elke 4 uur kan er zo’n dosis gegeven worden. De eerste dosis word ingebracht, en dan begint het wachten. Sophie en de arts komen soms even binnen lopen om te informeren hoe het gaat en of er nog vragen of iets zijn.

Sandra geeft ons een formulier om door te lezen, wil je de baby zien? Wil je hem/haar een naam geven? Begraven? Cremeren? Mee naar huis? Wil je het aangeven?

NEEEE ik wil helemaal niks van dit alles! Ik wil een gezond kind mee naar huis, kunnen we niet doen alsof dit over een ander persoon gaat?!

Maar dankje Sandra, we gaan er naar kijken en zullen erover nadenken.

We hadden ons al een beetje verdiept in hoe hij/zij eruit zal komen te zien, geen afwijkingen als het goed is dus dan is het gewoon een mini baby.

Dan breekt echt een bizarre dag aan, je bent aan het wachten tot er iets gaat gebeuren. En je moet over zoveel nadenken waar je nooit over na hoopt te denken. De arts en verloskundige en verpleegkundige benoemen ook wel steeds dat er niks vast staat. Zeg je eerst A en dan B en dan toch weer A o nee doe maar C, kan allemaal. Doe wat goed voelt voor je.

Na ongeveer 2 uur krijg ik wel beetje steken maar niks noemenswaardigs. Om 12:45u kan ik de volgende dosis Misoprostol krijgen. Ze voelt nog geen hoofdje of iets. De baarmoeder ligt nog best ver naar achteren. Vooralsnog willen we de baby wel vast houden en een naam geven. We hebben ook met stichting Stil gebeld en die mogen we bellen als de placenta er is dan komt er een vrijwilliger om foto’s te maken.

Jori geeft aan dat in dit termijn bij 1 op de 3 de placenta niet vanzelf los komt en dat je dan alsnog naar de OK moet. Ronald en ik keken elkaar al aan, ja dat zal dan wel bij ons zijn. Aangezien er verdorie niks normaal gaat. Ze hebben vanmorgen al gelijk 2 infusen geprikt voor het geval dat. Aangezien de voorgeschiedenis willen ze geen risico lopen. En vandaag heeft gynaecoloog B. dienst dus dat is wel fijn, want die kent ons.

We lopen nog wat heen en weer in de hoop dat er wat meer gebeurt qua weeën. We appen mijn moeder om vragen of zij een dekentje wil maken voor in het mandje. Via de stichting Stil heb ik gezien wat voor dekentjes ze haken en heb een patroon. Gewoon wit met een open hartje en daar willen we dan roze of blauwe draad in. Dat wil ze wel doen.

Rond 17uur komt de verloskundige met Nelly. Dat is de verpleegkundige van de avonddienst. De verloskundige voelt en ze denkt het hoofdje te voelen maar kan het niet helemaal plaatsen. Ze wil eerst even met de gyn overleggen om het af te wachten of toch de 3e dosis tabletten te geven.

Nelly vraagt nog of wat we besloten hebben nog steeds staat. Ze geeft aan ons nog te kennen van na de geboorte van Myrthe. Toen we binnenkwamen voor de 2e keer bloedverlies. Dat schept toch een soort band. Ik geef aan na de 2e dosis wel even vervelende krampen te hebben gehad maar dat was maar kort en daarna niks meer gehad. Nellly geeft nogmaals aan dat bij deze kleintjes ze vaak op het toilet geboren worden, vandaar dat ik al de hele dag op de po plas in het toilet.

Verloskundige komt terug en ze gaan toch de 3e dosis inbrengen.

Eind van de middag belt ze dat het dekentje klaar is en ronald haalt het dekentje op bij de ingang van de parkeergarage. Om 17.30 mogen we wat eten, ik alleen iets van salade met het oog op evt operatie. Om 18 bellen we nog even met Myrthe die is dan bij opa en oma schaap. We kletsen nog even wat en hopen haar snel weer te zien. Ze is gelukkig nog te jong (2j 3mnd) om echt te beseffen wat er gebeurt maar ze heeft best door dat er iets anders is dan anders. Ze slaapt deze week steeds ergens anders.

Om 18.30u heb ik het idee dat ik moet poepen en dat ken ik natuurlijk wel van verhalen. Maar ik heb ook echt last van windjes. Ik plas op de po en gooi die leeg. Ik denk ik kan beter nog even blijven zitten en proberen om beetje druk te geven. En ja hoor.. Daar kwam de baby. Ik gelijk Ronald roepen dat hij moet bellen, ik durf niet op te staan, ik merk dat de baby nog vast zit. Ik zie het koord hangen en trek eraan. Binnen no time staat Nelly naast me en belt de verloskundige.

Ik had gelijk in de po gekeken en zag dat ze niet meer leefde, daar was ik wel blij om want het leek me zo moeilijk als ze dan ook nog even leefde.

De verloskundige klemde de navelstreng af want die zat nog vast, vaak scheuren die omdat ze nog zo teer zijn.

Op bed vroegen ze met te kijken wat het geslacht is. Een meisje!!! Novae is geboren, wat mooi en wat verdrietig. We houden haar vast op een doek, zo klein en zo compleet. De verloskundige maakt vast wat foto’s. Ondertussen spuiten ze iets in het infuus om de baarmoeder te laten krampen om te zorgen dat de placenta los komt. De verloskundige wijkt niet van onze zijde en houd het bloedverlies nauwkeurig in de gaten. We weten dat het even duurt voordat de fotograaf kan komen, dus hebben we toch besloten (doe toch maar B) om de watermethode toe te passen. Dan word Novae in ijswater gelegd, dat is een soort nabootsing van de baarmoeder, het ziet er heel natuurlijk uit. De donkere kleur trekt weg en wat opgezet is slinkt weer. Ze ziet er zo mooi uit. Wat is dit KUT!! Zo oneerlijk, alles erop en eraan en ze deed het super!! Het was alleen mijn lichaam wat me in de steek laat en zo voelt het ook. Alsof ik zelf gefaald heb. En ik weet dat ik er echt niks aan kon doen, maar het voelt gewoon zo.

Dokter B. loop nog even binnen na ze klaar is met haar ok. Want de verloskundige had al gebeld dat er na een half uur nog niks was gebeurd. Ik weet niet zo goed wat de termijn is, maar ik dacht dat de placenta er binnen een uur wel uit moet zijn.

Inmiddels heb ik wel krampen van de medicatie maar het doet verder niks. Om 20u ofzo mag ik naar de OK toe. Heel gek maar ik denk yes, haal dat ding eruit dan ben ik daar vanaf.

Ik lig op een beval bed en die kan niet zo hoog, dus het ok bed staat op zn laagste stand maar dat is nog te hoog. Dus ik moet overklimmen op het andere bed, op zich niet zo erg, maar best lastig met 2 infusen en al die draadjes en bloeddruk meter. Yes gelukt, maak me nu maar alsjeblieft weg want mn buik doet nu echt wel zeer. Hele lieve anesthesie. Denk maar aan wat leuks, lekkere boswandeling, ja met Myrthe zeg ik.

Ik word wakker en merk dat ik echt wel van ver moet komen. Ik ben nog op de OK en ze zeggen dat het allemaal wel wat langer duurde dan gepland. Ze zijn zo’n 2 uur bezig geweest. O nee, en Ronald? O nee, ik moet naar hem toe, hij zal doodsbang geweest zijn. Hij zag hier al zo tegen op en ik zei dat het allemaal wel goed kwam.

Op de uitslaapkamer zegt ze dat ik nog niet terug mag, maar Ronald dan?

Zal ik vragen of hij hierheen komt? JAAA heel graag.

Heb je ondertussen een raketje. Hm vorige keer viel dat niet zo goed. Probeer maar gewoon. Oke. Ronald kwam en was erg blij dat hij me zag, oke ik zag er nog niet echt uit, mn bloeddruk was nog erg laag. En werd ook wat misselijk van dat ijsje (zie toch naar me eigen gevoel luisteren). Gelukkig spoot ze wat in mn infuus waardoor dat snel weg trok. Nadat mn bloeddruk iets omhoog was. Ik mocht naar de afdeling met 105/60. Prima graag!

Daar aangekomen heeft de verpleegkundige van de avond dienst de fotograaf gebeld. Die moet 50 minuten rijden. Hij was er tegen 24uur.