Onze huilbaby

Dat onze eerste dochter een huilbaby was hebben we nooit onder stoelen of banken gestoken. Sterker nog ik heb zelfs ons verhaal verteld in een video bij Kim Jacobs (Alboe.nl) voor haar Mommy Talk reeks. Het is niet omdat we er trots op zijn, maar juist om het bespreekbaar te maken en om wellicht andere hierbij te kunnen helpen. Wanneer je moeder wordt van je eerste kindje heb je te maken met een hele hoop nieuwe dingen in je leven. Ik durf wel hardop te zeggen dat ik in het begin een onzekere mama was. Daardoor kwam ik er ook pas na een aantal weken achter dat onze dochter een huilbaby was. 

Ik had werkelijk waar geen idee. De dingen die ik wist waren: een baby huilt, eet, drinkt, slaapt, poept en plast. Dat waren wel zo'n beetje de dingen die ik zeker wist. Maar toen ik een aantal weken na de bevalling weer wat meer onder de mensen kwam werden er een hoop dingen duidelijk. Tijdens mijn zwangerschap leerde ik een groep (aanstaande) mama's kennen via Facebook. Allemaal waren we uitgerekend in februari 2017. Ook na de bevalling was er veel contact met elkaar en was er ruimte voor tips en adviezen. Na een aantal weken was er een samenkomen. Een samenkomen met de mama's en de kindjes. Buiten het feit dat het een geweldige dag was werd mij ook iets heel erg duidelijk. Waarom huilen al die andere kindjes niet non stop? Waarom spuugt onze dochter zo veel in vergelijking met de andere kindjes? Huh! Huilen jullie kindjes geen 20 uur per dag?

Het antwoord op die laatste vraag was NEE. Ineens vond ik het niet meer zo gek dat we zo ontzettend moe waren en dat ik het moeder zijn soms helemaal niet zo leuk meer vond. Weet je wel die roze wolk waar mensen over praten? Nou ik heb hem niet gezien. Natuurlijk was ik net zo als alle andere mama's stapel verliefd op onze dochter, maar dit moest toch echt anders. We besloten hulp te zoeken bij de huisarts.Het was een lange weg van huisarts bezoekjes en zelfs de dokterspost kwam er bij kijken maar uiteindelijk zijn we doorgestuurd naar een kinderarts in het ziekenhuis. Hier kwam al snel koemelkallergie te spraken en we stapte over op koemelk vrije voeding. En daar was een ander kind! Van 20 uur huilen per dag gingen we al naar zo'n 16 uur per dag. Wat een verademing was dat al. Er kwam zelfs zo nu een dan een glimlach op haar gezicht. Maar daarmee was het nog steeds niet helemaal opgelost. Het is een meisje met een pittig karakter, een slim meisje die weet wat ze wil. Ook dit speelde mee met het huilen haar hoofd wilde al zoveel meer dan dat dat kleine lichaam kon. Wij stonden er dan ook niet van te kijken dat ze met 8 maanden al volledig zelfstandig kon lopen. 

Achteraf best een apart gezicht als je een baby (want dat is ze natuurlijk nog) van 8 maanden ziet rond lopen. Maar vanaf dat moment is het huilen zoveel minder geworden. Eindelijk kon ze zelf bepalen waar ze heen ging zonder zich beperkt te voelen. We hebben nog wel een tijdje koemelk vrije voeding gegeven maar toen ze een jaar was hebben we dit langzaam overlaten gaan op gewone voeding en gelukkig ging dit goed. 

Maar wat heeft dit alles met ons gedaan? Heeft onze relatie deze periode overleefd? Want eerlijk is eerlijk het is zo ontzettend pittig als je een huilbaby hebt en het wordt zo onderschat.De uitspraken als: Ja een baby huilt nou eenmaal of misschien moet je haar even oppakken want ze huilt. Die maakte me nog bozer dan boos. Er zijn momenten geweest dat ik gewoon weg liep als mensen zoiets zeiden. Wat ik ook verschrikkelijk vond was mensen die ook net een kindje hadden en dan gingen zeggen ja dat heeft mijn kindje ook terwijl ik wist dat het anders was. Het is niet te vergelijken met een ander kindje. Voor onze relatie was deze periode ook best pittig te noemen. Je bent moe want je slaapt gewoon niet! En je bent zo geprikkeld dat je echt niks van elkaar kan hebben. Maar toch hebben wij het samen gedaan. Ik was geen mama die er alleen voor stond, mijn man was er waar hij kon en nam het over als het mij allemaal even te veel werd. En daardoor zijn we alleen maar dichter bij elkaar gekomen. Ik denk wel dat ik een klein "trauma" heb over gehouden aan al het huilen. Ik kan er nu bijvoorbeeld heel slecht tegen als ze huilt (en ze is inmiddels 2,5 jaar) Het is moeilijk om rustig te blijven en niet mijn geduld te verliezen.

We vinden het jammer dat we de eerste maanden van haar leven zo hebben moeten mee maken, maar we zijn zo ontzettend dankbaar dat ze er is en dat ze gezond is.We zijn ontzettend trots op haar en genieten van elk mooie moment dat we mee mogen maken. Inmiddels heeft onze oudste dochter er ook nog een zusje bij en daarover vertel ik in een volgende blog. Want, wilde wij nog wel een kindje na een huilbaby?