Ons verhaal...afscheid van Ezra

In het ziekenhuis worden mooie afdrukjes van Ezra gemaakt. Hierna willen we graag zo snel mogelijk naar huis, maar zoals vaak in ziekenhuizen neemt wachten veel tijd in beslag. Het wachten is op de papieren, maar uiteindelijk besluiten we om zonder papieren naar huis te gaan. Ik in de rolstoel met Ezra in de Maxi-Cosi op schoot en mijn man duwt ons. Bij de balie worden snel de papieren in orde gemaakt en zo gaan we alsnog met papieren op weg naar huis. Ook krijgen we te horen dat er een doek over Ezra heen moet, maar daar gaan we niet mee akkoord. We hangen een wikkeldoek over de draagstang, maar daar blijft het bij. Als iemand zo nieuwsgierig is om in de Maxi-Cosy te kijken dan is het maar zo. Wij zijn trots op onze prachtige zoon en gaan hem niet verstoppen. Dit is ook het leven. Waarom mag iemand niet geconfronteerd worden met verdrietige dingen. Het leven is niet altijd leuk en mooi. Het is goed om weer thuis te zijn. Ik laat Ezra geen minuut los. We vragen de buurman om Barney thuis te brengen. Hij is verbaasd dat we er alweer zijn. Dat was niet de verwachting natuurlijk. We hoopten op een korte tijd ziekenhuis en dan zo snel mogelijk naar huis. Maar zo snel naar huis betekende dat het niet goed was.Die nacht slapen we goed. We zijn moe. Ezra ligt in de wieg naast ons.  De volgende ochtend wordt Ezra gebalsemd met dank aan stichting Felice. Hij is zoo mooi!  Ik zit hele dagen met Ezra op schoot. Elke ochtend doe ik hem nieuwe kleding aan, verzorg ik hem. Make a Memory komt foto's maken. Ik doe Ezra ook nog een keer in bad. De avond voor de begrafenis komt Melanie van klein afscheid/stichting still nog langs om voet en hand afdrukjes te maken van Ezra. Ook maakt ze een mooi beeld met onze handen, een voetje van Ezra en een afdruk van Noa. Melanie had ook haar camera meegenomen en maakt nog prachtige foto's van Ezra. Zo dankbaar voor! De foto's en afdrukken zijn ons heel dierbaar en hebben een mooi plekje in huis.Verder regelen we de laatste dingen voor het afscheid. Het was nog even lastig om een fotograaf voor de afscheidsdienst te vinden, maar dan biedt mijn lieve collega Kayleigh van Missionpuppy aan om foto's te maken. Zo onwijs dankbaar voor en ik kijk de foto's nog regelmatig terug.We willen in de korte tijd die we hebben toch ook zoveel mogelijk tijd samen doorbrengen. Zo besluiten we om op zondagmiddag nog een moment van feliciteren en condoleren te doen zodat vrienden en familie die dat willen Ezra toch één keertje kunnen zien. Dit is het enige moment omdat bij de begrafenis het mandje al gesloten zal zijn. Liever hadden we het feliciteren/condoleren op zaterdag gedaan, maar dat lukte niet meer om te regelen. En op een later moment wisten we ook niet of Ezra dan nog mooi was om te zien.Het was fijn dat er zoveel mensen kwamen voor ons mannetje. Ook al hadden sommige moeite met de dag, ze kwamen wel.  Ik vond het ook best lastig dat er mensen die mij dierbaar zijn niet waren, maar probeer dat ook te zien als hun gemis dat ze Ezra niet hebben gezien.In de ochtend maakte ik marshmallows gedoopt in pure chocolade en blauw witte muisjes voor iedereen. Die vielen gelukkig goed in de smaak. Uiteraard maakte ik er weer veel te veel...De dag van het afscheid brak aan. Oh wat was het moeilijk om het mandje te sluiten, we stonden met tranen in onze ogen. Voor de tweede keer in een jaar een mandje sluiten. Nooit meer fysiek bij ons.Ezra was ook nog zo mooi, te mooi om al weg te brengen. Maar we moesten wel.De fotograaf  stond voor de deur en Jolanda de begrafenisonderneemster zou ook elk moment kunnen komen. Nog een paar kusjes en toen moest toch echt de deksel op het mandje. Samen maken we het mandje dicht. En dan begint Ezra zijn afscheidsdienst. Vanuit ons huis vertrekken we met de Jeep naar de kerk. De Jeep die onze trouwauto was, waar we Noa mee hebben weggebracht en waar we nu ook Ezra mee gingen wegbrengen. Dit keer geen corona beperkingen en dat was wel heel fijn. Al die mensen die voor ons kereltje zijn gekomen. Het was een prachtige dienst. Over zingen in de storm, aanbidden ondanks alles. Hoe je nog kan geloven nu. Als we niet meer zouden geloven, het zou de situatie niet anders maken. Dan is er ook geen plek meer waar je naar toe kan met je vragen, verdriet, onbegrip en soms ook boosheid. En dan zou er ook geen uitzicht zijn. Noa en Ezra mogen al in de hemel zijn, daar waar alles goed is. En op een dag gaan we ze weer zien. Wat een dag zal dat zijn!In een lange stoet met auto's rijden we naar de begraafplaats. Daar breken dan toch echt de laatste momenten aan. Mijn man zet het mandje in het graf. We blazen bellen en precies onder het Onze Vader ontsnapt er weer een ballon. Net als bij zijn zus Noa. Bijzonder hoe dingen weer samen vallen. We strooien nog rozenblaadjes en hierna gaan we naar huis waar we nog even samen zijn met onze lieve vrienden. Het was al stil en nu voelt het ook weer leeg. Ik mis het om ons mooie mannetje bij me te dragen.