Ons neonatologie avontuur

Die eerste avond en nacht kan ik me nog goed herinneren. Ik wist niet of ik blij moest zijn of verdrietig. Ik dacht dat ik nog 2 weken kon genieten van het getrappel in m'n buik. Nog twee weken tot de geplande keizersnede met 32 weken. Dat was al vroeg, te vroeg. Maar dan zou ik tenminste voorbereid worden op alles wat er ging komen. Dan had ik een datum, een tijdstip en een plan. En niet te vergeten iemand die naast me zou zitten. Ik zou mijn kindjes geboren zien worden.

Nu lag ik daar maar alleen, niemand die mee mocht de ok op. Niemand die me gerust kon stellen. In plaats van een ruggenprik werd ik nu volledig onder narcose gebracht. Zag ik mijn kindjes niet geboren worden maar maakte ik na 4 uur pas eindelijk kennis met ze.

Mensen kwamen na een aantal weken op bezoek en niemand begreep het, ik kreeg vragen als; "heb je ze ook horen huilen toen ze geboren werden?" Nee tuurlijk niet, ik hoorde niets. Ik heb hun complete geboorte gemist. Het moment van wakker worden uit de narcose kan ik me nog maar heel vaag herrineren. Wel weet ik dat mijn moeder en haar vriend toen aangekomen waren in het ziekenhuis. 

We kregen te horen dat ze allebei in leven waren en dat ze erg klein waren. Meer wisten we nog niet. Na 4 lange uren mocht ik mijn meisjes eindelijk ontmoeten. Ze lagen aangesloten aan allerlei snoertjes en apparaten. Infuusjes voor verschillende medicatie en een machine die voor ze ademde. We moesten maar eerst een afwachten hoe de nacht zou verlopen. 

Ik besloot borstvoeding te willen geven dus ik begon diezelfde avond met kolven. Ik had nog geen productie dus eerst maar eens zorgen dat dat goed op gang kwam. Na een paar dagen kolfde ik steeds meer. Ze kregen in het begin 12 keer per dag een millimeter voeding via een sonde. Dit was puur om hun maagjes te laten wennen aan voeding. Dit werd dan steeds meer opgehoogd totdat ze uiteindelijk 30 cc ongeveer dronken.

De eerste avond werd ons verteld dat de eerste 72 uur cruciaal waren, hierin kon nog zoveel mis gaan. Ze zouden een hersenbloeding kunnen krijgen en zo werd nog meer opgenoemd.  Toen die eenmaal voorbij waren en alles was stabiel durfde ik me eindelijk wat meer te gaan hechten. 

Na 14 dagen in Leuven waren ze zelfs stabiel en sterk genoeg om terug naar Nederland te komen. We gingen naar de neonatologie afdeling in Maastricht. Eenmaal daar aangekomen moesten ze eerst een tijd in quarantaine omdat Lynn positief getest was om de MRSA bacterie. Ivy was vreemd genoeg negatief terwijl ze samen in een couveuse vervoerd werden in de ambulance. Maar goed al snel mochten ze gewoon weer in de zaal op de afdeling. In Leuven mocht ik al buidelen (kangaroeën werd dit genoemd) met Lynn en in Maastricht ook eindelijk met Ivy. 

Omdat ze steeds sterker werden mocht ik ook steeds meer verzorging zelf doen. Luiers verschonen mocht al snel maar nu mocht ik ook helpen met het bad momentje. Mijn moeder, oma en tante gingen om beurten de hele dag met me mee naar het ziekenhuis, ik had zelf natuurlijk nog geen rijbewijs. En eindelijk kwam voor hun dan ook het moment dat ze de meiden mochten vasthouden. 

Ondertussen waren we 4 weken verder, ze mochten buiten een rompertje nu ook wat meer kleding aan. Ik kolfde nog steeds fulltime en na 5 weken kwam het moment dat Lynn voor het eerst haar melk uit een flesje mocht drinken. Dit ging ontzettend goed. Niet veel later was Ivy hier ook klaar voor. Het ging zo goed dat ze van high care over mochten van medium care en van de couveuse naar een warmte bedje. Ze konden zichzelf steeds beter warmhouden. Lynn wel al eerder dan Ivy. Ondanks dat ze hadden verwacht dat het haar meer moeite zou kosten om zonder Ivy te overleven bleek zij juist de sterkste te zijn.

Omdat het zo goed ging werd er besloten dat we nog een ziekenhuis dichter bij huis gingen. Op naar Heerlen. Ze waren nu te groot om samen vervoerd te worden dus ik reed in de ambulance mee met Lynn. Aangekomen in Heerlen kon ik heerlijk knuffelen met Lynn terwijl we wachtten op Ivy. In Heerlen mocht ik Lynn voor het eerst proberen live te voeden. Ze werd van te voren gewogen, daarna aangelegd en zodra ze te moe werd weer gewogen. Ze dronk ongeveer 20 van de 50 cc die ze binnen moest krijgen en kreeg de rest dan via de sonde. Voor Ivy hielden we het nog op flesjes. We merkten bij haar dat al deze extra dingen haar teveel moeite kostten waardoor ze teveel gewicht verloor. Het was dus belangrijk dat ze eerst nog wat zou aansterken.

Lynn werd na ongeveer 7 weken losgekoppeld van al deze slangetjes. Haar hartslag en alles bleven goed stabiel. Ik deed de verzorging voor haar dus eigenlijk zo goed als zelf. Bijna zoals het ook gaat bij een baby'tje dat meteen mee naar huis mag. Ze moest alleen haar flessen nog wat beter drinken en wat meer bijkomen maar ze zou snel mee naar huis mogen. Toen ze 8 weken oud was, was het eindelijk zo ver. Ik deed nog 1 nachtje rooming in om een beetje te kunnen wennen en de dag daarna mocht ze lekker mee naar huis! Ze woog net 2,5 kilo en was 43 cm lang. Klein maar fijn. Ze lieten haar bedje wel staan zodat ze ook nog mee kon komen als ze bij Ivy op bezoel gingen.

Hoewel het bij Lynn allemaal vrij makkelijk ging heeft Ivy wat meer moeten knokken. Een aantal keren heeft een bloedtransfusie gekregen om de bloedplaatjes weer aan te vullen. En het kostte haar meer moeite om zichzelf warm te houden. Als ze probeerden of ze al een tijdje zonder zuurstof kon merkten ze dat ze de dag daarna te weinig was aangekomen. Vanaf het begin werd al gezegd dat we voor beiden rekening moesten houden dat ze pas rond de uitgerekende datum naar huis zouden komen. Hoewel Lynn dus al 2 weken thuis was klopte dit voor Ivy helemaal. 8-10-2012 mocht ook zij eindelijk mee naar huis. Dit was 1 dag voor de uitgerekende datum.

Het was een lange, heftige weg waarin zo ontzettend veel is gebeurd dat als ik elk klein detail hier zou moeten opschrijven het bijna een boek zou worden. Vaak was het twee kleine stapjes vooruit en dan toch weer een tegenslag. Het was absoluut niet makkelijk om er middenin te zitten. Maar nu 8 jaar later, terugblikkend op deze tijd kan ik wel oprecht zeggen dat we zoveel geluk hebben gehad en dat ze zich er echt ontzettend goed doorheen hebben geslagen.