Onbezorgd

Ik ben me de afgelopen jaren zo bewust geworden van de kwetsbaarheid van het leven. Carmen dag na dag zien strijden in haar kleine glazen huisje. Overal infusen, alarmen. Die kleine kraaloogjes die me aankeken... Iedere dag voelden we de spanning.. Wat gaat morgen brengen? Of beter gezegd, wat brengen de komende uren.. Het gevoel in mijn hart en in mijn buik is soms zo heftig. De angst om haar te verliezen. Soms durfde ik mijn telefoon niet op te nemen. Stel je voor dat de arts belt met slecht nieuws?

En nu haar ziekenhuis opnames. Het breekt mijn hart om haar zo te zien. De angst in haar ogen. Ik voel haar. Ik wil haar meenemen, wegrennen, opnieuw beginnen.

Nu is ze ziek. Waterpokken, en tja... wat zijn nu waterpokken.. Voor Carmen is ieder virus spannend. Het maakt haar zieker dan een gemiddeld kind. Ik heb haar net rillend in haar bedje gelegd. Klam van de koorts. Ik zit nu naast haar bedje. In het donker op de grond. En ik blijf hier zitten. Want ik ben zo bang. Het ligt als een blok in mijn maag, mijn hart klopt in mijn keel en ik voel alle angst van toen terug komen. Als een rollercoaster schieten de beelden door mijn hoofd. Carmen keek net naar me en vroeg: mama, Carmen niet sang in neusje he? Niete ziekhuis?

Ik hoor mezelf zeggen: ‘Nee liefje. Mama blijft bij jou. Ga maar lekker slapen. ‘ Ik slik mijn tranen in. Ik hoor haar ademhaling. Ze piept en hoest constant. Ze ademt snel en huilt af en toe zachtjes. Ik weet niet of ik het waar kan maken, misschien moeten we toch naar de dokter. Kleine kabouter... Ik wil dit zo graag wegnemen en haar onbezorgd laten zijn. Ik zou ons allemaal onbezorgd willen laten zijn...Maar dat kan ik niet. En ik haat het. Het machteloze gevoel. Niet wetend wat er gaat komen.

Gelukkig is papa er. Papa die haar troost, maar ook mij. Ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten.

Voor nu? Ik kriebel haar door haar haartjes en blijf zitten waar ik zit. Dichtbij haar. 

Volg mij op insta @misscadoinca