"Oh wat een bofkont ben jij. Je krijgt gewoon een koningskoppel!"

"Zo, bofkont, je hebt straks gewoon een koningskoppel. Een rijkeluiswens. Een jongen én een meisje!" Het is denk ik de meest gehoorde reactie toen wij vertelden in verwachting te zijn van een meisje, nadat we anderhalf jaar eerder een zoon op de wereld hadden gezet (of nou ja, ik had hem om de wereld gezet, laten we wel even eerlijk blijven). Want een koningskoppel, oh oh oh, wat mochten wij onszelf gelukkig prijzen.

Begrijp me niet verkeerd: dat deden we ook. We waren onnoemelijk gelukkig en dankbaar. Maar niet zozeer vanwege het feit dat we binnen afzienbare tijd zowel een zoon als een dochter mochten krijgen, maar gewoon, omdat we twee gezonde kinderen groot mochten brengen. Dat het geslacht van deze kinderen voor ons enorm irrelevant was, dat vond de buitenwereld blijkbaar moeilijk te bevatten. Nu snap ik echt wel dat in die opmerkingen (van 'bofkont' tot 'nou, nu zijn jullie meteen klaar met een zoon én een dochter') weinig kwaads verscholen zat, toch werd ik er zelf heel erg ongemakkelijk van.

Ik voelde namelijk meteen de behoefte om te roepen dat het geslacht van mijn baby me niets uitmaakte. Dat een jongetje net zo welkom was geweest als een meisje. Sterker nog, ik had nog een jongen heel leuk gevonden gezien het kleine leeftijdsverschil tussen nummer één en twee niet zo groot zou zijn. Maar ja, een meisje leek me ook geweldig. Om lekker mee te tutten en meidendingen mee te doen. Of het één me leuker leek dan het andere? Absoluut niet. Natuurlijk was het leuk dat we een meisje kregen nadat er al een klein jongetje in ons huis rondliep. Maar ik geloof oprecht niet dat ik minder blij zou zijn als er wederom een piemeltje op die echo te zien zou zijn. Maar ja, zie dat nog maar eens geloofwaardig te houden als heel de wereld al heeft geroeptoeterd dat je echt wel een enorme bofkont bent met je rijkeluiswens.

Nu kreeg ik onlangs een grappige vraag van een vriendin: stel dat er ooit een derde komt, heb je dan een voorkeur voor een geslacht? Omdat ik beide smaakjes thuis heb, kan ik dat natuurlijk prima vergelijken. In eerste instantie weigerde ik te kiezen, want een voorkeur heb ik oprecht niet en bovendien voelt het voor mij persoonlijk heel raar om zo'n voorkeur uit te spreken omdat ik vind dat je in de eerste plaats vooral heel dankbaar moet zijn met het in vervulling gaan van een kinderwens, maar ze dwong me ertoe. Ik moest er even over nadenken maar uiteindelijk kwam ik op de proppen met 'een jongetje'.

Kijk, ik ben dol op onze Tess en ze is werkelijk het allerliefste, leukste en mooiste meisje van Nederland, maar ik vind haar gewoon echt heel pittig. Of dat door haar geslacht komt of bijvoorbeeld door het feit dat ze de tweede is weet ik natuurlijk niet, maar het is in ieder geval een meisje dat altijd heel erg ‘aan’ staat. Bovendien krijg ik al grijze haren bij het idee dat ze ooit in haar eentje naar de kroeg gaat. Bij een vriendje blijft slapen. Mijn dure tassen gaat jatten. In ingewikkelde meidendrama belandt. Of even worse: besluit om een jaar met haar backpack door Azië te reizen. Helaas is het vandaag de dag nog steeds zo dat vrouwen, overal ter wereld, meer gevaar lopen dan mannen en nee, mijn hart kan dat niet aan. Om Ticho heb ik dat soort zorgen minder. Tel daarbij op dat het gewoon een heerlijk, lief, rustig en knuffelig jongetje is die het allerliefste naast mama slaapt en ook met mij wil trouwen en ik denk: doe mij er nog maar zes van zulke. (En het lijkt me ook wel handig om twee bodyguards met hun zus(je) mee te sturen als ze naar die zo gevreesde kroeg gaat.)

Het krijgen van kinderen an sich is (helaas) niet op afroep beschikbaar en het bepalen van geslacht (gelukkig) helemaal niet aan de orde. En dat laatste is maar goed ook. Want ik zou als het er écht op aankomt geen keuze kunnen maken en zowel mijn jongetje als mijn meisje zou ik nooit meer anders willen. Niet omdat ze een bepaald geslacht hebben, maar omdat ik met elke vezel in mijn lijf van ze houd en ze bij me horen. Net zo goed als dat twee meisjes/twee jongens hadden gedaan.

xA.

PS. Ik wil met deze blogpost absoluut niet de indruk wekken dat je geen voorkeur mág hebben. Zoals ik zei vind ik wel dat het niet het allerbelangrijkste is en moet het geen stempel drukken op je blijdschap en dankbaarheid rondom een zwangerschap, maar even slikken als je na drie keer ook de vierde ronde een meisje verwacht of voor een tweede jongetje mag gaan shoppen kan natuurlijk wel. Ik ben me er absoluut van bewust dat er vrouwen met een voorkeur zijn en dat is helemaal prima, maar voor mij ging dat niet op en het feit dat ik soms het gevoel had dat anderen hun voorkeur op mij projecteerden vond ik best wel eens vervelend en lasting.