Mijn dreumes heeft een ziekenhuis trauma!

Ik stap samen met mijn zoon in de auto en ik denk al bij voorbaat daar gaan we weer. Onze zoon heeft nu al vanaf zijn geboorte inmiddels 1.5 geweest problemen met zijn voeding. Hij verslikt zich, Drinkt minimaal hierdoor heeft hij regelmatig blaasontstekingen. En vaste voeding is een behoorlijk probleem. Van verslikken tot overgeven. Na het zoveelste gesprek met onze arts een verwijsbrief gekregen om met onze zoon een slikfoto te laten maken.

Hiervoor zou hij contrastvloeistof moeten drinken. Onze arts wist van te voren dat hij dit zou weigeren maar toch wilde ze dit proberen aangezien de slikfoto de meest effectieve manier was om bijzonderheden uit te sluiten.

Ik loop samen met Sev naar de röntgenafdeling met een brok in mijn keel. Weer in het ziekenhuis weer een onderzoek.. al de zoveelste want Sev is vanaf zijn geboorte een "zorgkindje".

Gelukkig hoeven we niet lang te wachten en mogen we naar binnen. Zijn kleding mag uit. Hij word op de röntgentafel gelegd. Ik moet me hijsen in een pak vanwege de straling. Vervolgen word er contrast vloeistof gepakt en komt er een enorm apparaat boven Sev. Sev begint te gillen en is ontroostbaar. Hij word vastgepakt door 2 verpleegkundige en het contrast vloeistof word naar binnendrukt door middel van een spuit.

Zullen we niet even wachten tot hij een beetje rustig is? Roep ik nog... Maar ik word niet echt gehoord. Ik ga bij de verpleegkundige staan en ik pak Sev. "mevrouw denkt u aan de andere halve meter" word er nog gezegd gaat u daar maar wachten... ze gaan door met het contrast.  Sev blijft huilen maar ze zien op schermen wel dat hij wat contrast binnenkrijgt.. hij raakt helemaal in paniek en kotst alles onder... zo het kind word in mijn handen gedrukt en ik sta er zelf bij met tranen in mijn ogen..

Zullen we het nog een keer proberen roept de verpleegkundige want het is wel belangrijk..  ze trekken het kind zowat uit mijn handen en leggen het weer op de tafel. Zonder dat ik ook maar iets kan zeggen pakken ze de vloeistof weer en hop... weer spuugt hij.. ik pak mijn zoon van de tafel. Zijn jullie gek geworden?? 

Ik kalmeer hem en neem hem mee. Ik ben boos en verdrietig. Ik loop de röntgen kamer uit. Ik kleed hem op de gang aan waar iedereen me zo'n beetje aan zit te kijken...

Eenmaal aangekleed komt Sev een bij.. ik ben helemaal aan het klappertanden en aan het trillen.. Ik heb hem getroost en geknuffeld net zolang tot hij helemaal stil was... ik raakte in paniek..wat als hij straks helemaal niks meer eet of drinkt... 

Ik werd de dag zelf nog gebeld door de dokter met excuus want ze wisten immers dat hij het hoogstwaarschijnlijk niet zou nemen..

Na deze situatie werd mijn band met Sev hechter..  Ik had moeite om hem weg te brengen naar andere.. Moeite om hem te laten gaan.. Sev is ook echt een mama's kindje.. Nu heeft de arts besloten dat Sev EMDR gaat krijgen voor zijn "ziekenhuis trauma" omdat Sev zich teveel aan mij klampt... 

Volgens de arts is dit verklaarbaar met het trauma..  ik weet het niet.. Wel weet ik dat ik dit niet meer laat gebeuren..

Hebben jullie kindjes emdr therapie gehad?