Mijn bevalling

Om te beginnen was mijn zwangerschap echt top, eentje die ik wel 10 keer kan overdoen. Dit was mijn 2e zwangerschap, mijn 1e zwangerschap was helaas een miskraam 🦋 * Jij was al zo geliefd

Met 33 weken ben ik nog met mijn moeder naar Parijs geweest en met 38 weken liep ik nog dagelijks de ronde van 4 kilometer met mijn hond.

20 juli 2022; controle bij de verloskundige, ik was 38+6 weken, ik had gevraagd of ze kon controleren of ik al eventueel ontsluiting had aangezien mijn zoontje al een aantal weken helemaal was ingedaald. Normaal doen ze dit niet maar omdat ik zo graag wilde had de verloskundige geconstateerd dat ik 1 cm ontsluiting had en gelijk mijn baarmoedermond losgemasseerd. 

Die middag hebben wij een opzet-jacuzzi gekocht, het was warm en hield veel vocht vast, hier kon ik mijn laatste weken wel in vertoeven en die avond ben ik er natuurlijk gelijk in gegaan nadat ik had nagevraagd of dit wel mocht maar zolang ik geen gebroken vliezen had, mocht dit.

Daarna ben ik naar bed gegaan en mijn ondergoed was behoorlijk nat, bij het in en uit bed stappen voelde ik vocht sijpelen; "hmm, morgenvroeg toch maar even de verloskundige bellen"

21 juli 2022; meteen nadat ik wakker werd belde ik de verloskundige en legde mijn verhaal uit. Zij zou in haar visite even langskomen om te controleren of het vruchtwater was wat ik verloor. Even later was de verloskundige er en ja hoor, een hoge vliesscheur, ook dan praten ze over gebroken vliezen en gelden de richtlijnen ook die hier bij passen. Ik moest 24 uur aankijken of mijn weeën opgang kwamen, als dit niet zo was moest ik naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met de kleine was en of dat ik het streptokokken bacterie bij me droeg, dit zou immers gevaarlijk zijn voor het kindje aangezien er een scheur zat in mijn vlies.

22 juli 2022; na 24 uur merkte ik nog niets en moest ik naar het ziekenhuis, het bleek goed te gaan met de kleine en er is een uitstrijkje gemaakt voor de bacterie. Als ik de bacterie wel bij me droeg moest ik die middag al terug komen en zou ik ingeleid worden, zo niet, moest ik weer afwachten of het zelf niet op gang kwam en zo niet dan zou ik de volgende ochtend ingeleid worden. Ik zou in de middag gebeld worden, ik mocht naar huis. 

Na wachten en wachten en nog tegen elkaar gezegd te hebben dat we die avond nog voor de "laatste" keer zouden gaan uit eten, belde ik zelf naar het ziekenhuis; ik had de bacterie bij me en moest direct komen, "wij worden waarschijnlijk vandaag al papa en mama!" 

Aangekomen in het ziekenhuis werd ik vrijwel direct aan het infuus gelegd en kreeg ik al weeënopwekkers en tevens antibiotica voor de bestrijding van de streptokokkenbacterie. Ik ging maar liggen en zou wel kijken wat er gebeurde maar er gebeurde niks. Oke, een tandje omhoog met die weeënopwekkers; nog steeds geen weeënactiviteit, wel 2 cm ontsluiting. Na een half uurtje toch nog een tandje hoger, heel sporadisch kwam er toen een wee opzetten, "yes" dacht ik, maar mijn lijf nam het zelf niet over waardoor ze de weeënopwekkers op zijn hoogst hebben gezet; "nu moet het toch wel gebeuren" zei de verloskundige nog tegen mij... en dat gebeurde ook maar dan in de vorm van weeënstormen in rug, buik en benen, "jezus dit is niet te doen" dacht ik. Het was intussen 18:00 en lag vanaf 15:00 aan de weeënopwekkers. Intussen 4 cm ontsluiting maar ik hield het niet meer, andere houdingen geprobeerd maar kon alleen maar op mijn rug liggen, mijn vriend week geen moment van mijn zijde.

Om 19:30 nog steeds weeënstormen, ik zei al even dat ik het niet meer trok en een ruggenprik wilde maar de verloskundige bood aan om eerst onder de douche te gaan, zo goed en zo kwaad als ik kon ben ik naar de douche gestrompeld, de straal op mijn rug met de rugweeën voelde alsof er 30 dikke naalden in mijn rug werden gestoken. Hoewel ik dit niet dacht van mezelf, maar smeekte huilend om een ruggenprik, ik kon niet meer zitten en had ècht veel pijn. De verloskundige zag dit ook en belde de OK, ik kon meteen komen! Weer naar bed gestrompeld en daar mijn OK jasje aangetrokken en ontsluiting controleren. "Ai" hoorde ik de verloskundige zeggen: "je hebt al 8 cm ontsluiting, die ruggenprik gaan wij niet meer halen, ik kan je een morfinepompje geven, je krijgt een knopje in je hand die je kunt indrukken wanneer jij denkt dat het nodig is". Ik smeekte erom. Die tijd dat ze hiervoor weg was leek eeuwen te duren. Om 21:15 heb ik de morfine gekregen en voelde ik al flinke persweeën maar ik moest deze nog tegenhouden omdat ik nog geen 10 cm ontsluiting had, vreselijk! 

Ondertussen begon de morfine te werken en kreeg ik eindelijk regelmatige weeën, dit voelde fijn omdat ik dan met tussenpauzes even geen pijn voelde.

21:45; 10 cm, ik mocht persen! Ik had gedacht dat het nu niet meer lang duurde, ik was moe van de weeënstormen maar ging er voor. Mijn vriend en de verloskundige stonden met menukaarten van het ziekenhuis te wapperen omdat ik het zo warm had, met goede support bleef ik maar persen en na een uur was er eindelijk een hoofdje te zien maar Jace leek niet goed verder te komen en ondertussen gleden de de banden van de CTG steeds van mijn buik af waardoor Jace een elektroontje onder zijn hoofdhuid kreeg om toch zijn hartslag in de gaten te houden. Hij leek het niet meer zo fijn te hebben en er hij moest nu toch echt verder komen, ik kreeg een knip. En ondertussen bleef ik maar persen, "duwen, duwen, duwen, je kunt het". Ik zag de verloskundige weer een schaar pakken "huh? Nog een knip, dat kan toch niet?" Dacht ik. "Er moet nu echt meer gebeuren" zei de verloskundige, "anders pakken we de vacuüm". "O nee, dat gaat niet gebeuren" dacht ik en voelde een immense kracht opkomen en na 3 keer persen kwam het hoofdje, nog even doorbijten! Maar de schoudertjes wilde niet echt maar met wat trek en wringwerk was hij daar om 23:13! Yes! Maar de stilte die er toen viel leek de tijd doen stil te staan... Jace huilde niet, was blauw, bijna paars en zijn lipjes kleurde heel donkerblauw. De verloskundige pakte voor de 2e keer dus haar schaar om zijn navelstreng bij mij inwendig door te knippen, deze zat dubbel om zijn nek waardoor hij het met elke pers moeilijker kreeg. De verloskundige duwde op een knop en in no-time vlogen de witte jassen naar binnen. Jace lag intussen op een tafel, ik zag hem niet want er stonden allemaal witte jassen voor. Ik zag beademingskapje voorbij komen, de tijd leek stil te staan en ik wilde dit niet meemaken, ik lag daar machteloos. Ingeknipt en ingescheurd. Ik hoorde heel af en toe een "kreuntje", "gelukkig, hij is niet dood" dacht ik.

Intussen hield mijn vriend me up to date, de rest was druk bezig met Jace, even werd hij voor me gehouden, 5 seconden zag ik hem en weg was ie, naar de couveuseafdeling, mijn vriend bleef op en neer pendelen om mij te informeren hoe het met Jace ging maar ik leefde in een waas. In de nacht om 4 uur heb ik hem voor het eerst in mijn armen gehad en werd hij aan mijn borst gelegd maar ik voelde het niet. "Is dit mijn zoon? Ik hoor nu toch intens gelukkig te zijn?" 

Mijn ouders waren ondertussen gearriveerd om hun eerste kleinzoon te bewonderen. Een half uur later werd ik naar mijn kamer gereden en bleef Jace achter op de couveuse afdeling. We moesten sowieso 3 dagen in het ziekenhuis blijven omdat Jace antibiotica kreeg voor het streptokokken bacterie wat ik bij me droeg. 

Ik kon niet slapen, ik wist niet wat ik moest voelen of denken. Ik had pijn, was emotioneel.

De volgende dag mochten we met Jace op een familiekamer. Ik kon bijna niet uit bed en Jace lag aan de monitor en het infuus, ik kon hem nog steeds niet bij me houden, alleen op momenten dat hij voeding nodig had. De borstvoeding lukte hierdoor ook niet echt omdat ik mezelf nog steeds zo ongelukkig voelde. 

Uren kropen voorbij. Maar na 3 dagen mocht Jace van de monitor, eindelijk. Tijd om een band op te bouwen en te voelen met mijn zoontje maar Jace zag geel, moest terug in zijn bedje. 24 uur onder een blauwe lamp, ik heb me nog nooit zo gevoeld. "Waarom ben ik hier aan begonnen?" Ik kon alleen naar huilen.

Na 4 dagen mochten we naar huis, geweldig opgevangen door de kraamhulp maar ik kon nog steeds alleen maar huilen, ik wilde niemand op bezoek, ik wilde niemand zien en ik dacht zelfs "Als Jace nu dood in zijn bed lag, zou ik hier niks om geven"

Dit alles heeft er tot toe geleid dat ik tegen een postnatale depressie aan zat, ik bleef emotioneel en bouwde geen gevoel of band op met Jace, borstvoeding ging ook totaal niet. Het was duidelijk dat ik hulp nodig had. Kraamverzorgende en verloskundige namen dit erg serieus en hebben me hierin geholpen. 

Inmiddels krijg ik EMDR therapie, ik heb het "gouden uur" gemist, het lijkt zo mooi, meteen je kindje op je borst. Ik heb daarom ook moeite met filmpjes en foto's van moeders die direct na de bevalling hun kindje vast hebben, hier word ik verdrietig van. EMDR helpt me vooral met het stukje te verwerken dat Jace meteen van me is weggenomen, ik heb daardoor een bepaalde angst/spanning opgebouwd. Ik krijg ook hulp voor de schuldgevoelens die ik heb opgebouwd door mijn gedachtes in het begin over Jace. Maar oh wat zijn ontzettend gek op hem!

In mijn volgende blog meer over het verdriet, de kraamweek en mijn hulptraject.

Lees ook: "U gaat echt niet bevallen mevrouw, Kijk het nog maar even aan..."