Mama van 19 met postnatale depressie

Postnatale depressie•

De eerste maanden na Melody-Jolie haar geboorte waren echt heel fijn en relaxed, maar toen ze ongeveer 3 maanden was merkte ik dat ik heel erg moe werd en niet lekker in mijn vel zat. Regelmatig dacht ik ook terug aan het stressvolle jaar waarin we naar de beschermtafel moesten en op de uitslag wachtten. Al die onzekerheid en piekerende nachten maakten mij kapot! Toen was ik ook nog eens zes maanden zwanger. Ik probeerde van de zwangerschap te genieten maar dat lukte niet altijd. 

Toen Melody 4,5 maand was werkte Matthijs fulltime en moest hij ook veel overwerken waardoor de zorg geheel op mij neerkwam. Dat was best pittig maar gelukkig kwam mijn moeder af en toe een handje helpen. Op een gegeven moment zat ik er zo doorheen dat ik bij Matthijs aangaf dat ik de zorg niet meer alleen op mij kon nemen. In eerste instantie nam hij dat niet zo serieus en werd hij best boos. Dat snapte ik ook want het was mijn eigen schuld. Hij begreep niet hoe dat zomaar kon. Eerst ging alles goed dacht hij, maar dat was niet zo. Ik heb lang mijn mond gehouden omdat ik mij schaamde en soms wilde ik niet eens mijn eigen kind vasthouden of dat ze naast mij zat. Ik heb vel onrust in mijn hoofd gehad en slapeloze nachten in die periode. 

Dat was dus ook de dag dat ik echt toegaf aan mijn postnatale depressie. Ik ben iemand die al snel denkt 'nee, dat zal mij niet gebeuren, zo ver komt het echt niet.' Ik vond het extra moeilijk omdat ik op 18 jarige leeftijd onverwachts zwanger werd en dat er in 8 maanden zo veel veranderde zo veel nieuwe dingen geleerd en veel nieuwe mensen ontmoet.

Ik ben nu al een maand bezig om hard aan mezelf te werken en heb ook medicatie gekregen voor de postnale depressie. Verder ben ik hard bezig met structuur aanbrengen in mijn leven en om de band met mijn dochter op te bouwen. Het gaat met de dag beter. 

Mijn tip voor de mensen die het zelfde hebben schaam je niet voor je depressie wees er eerlijk over tegen je zelf!