Lege kraamweek

Blog 8 – Lege kraamweek

Op 30 januari 2016 is Vince overleden. Ik als kraamvrouw kreeg evengoed de zorg die ik nodig had, maar er was geen baby om in bad te doen, er werden geen tips uitgewisseld over borstvoeding, geen hulp bij het verschonen van een luier en noem maar op ...

Ik kreeg hulp voor mezelf. Ik had net een keizersnede gehad en daar is nazorg voor nodig. Ook hielp de kraamverzorgende om het huis netjes te houden en was ze er gewoon voor ons.

Dag 1 was heel erg vreemd. Het had zo anders moeten zijn ... Vince was nog in het ziekenhuis en ik mocht naar huis. Hij zou worden overgebracht naar een crematorium. Ik wilde hem niet thuis hebben. Ik was zo in de war en was bang om me te veel aan hem te hechten. Bij thuiskomst ben ik op de bank gaan liggen. Ondertussen waren mijn ouders ook gearriveerd en samen met Patrick hebben ze wat babyspullen naar de zolder gebracht. Hethele huis was ingericht op een baby; een box met een muziekmobiel, speelgoed … echt alleswas klaar, maar we kwamen thuis zonder een geboortebord in de tuin, met een lege maxi-cosi … met lege armen.

De leegte die ik voelde was echt verschrikkelijk.

De kraamzorg was onderweg. Ik wist niet zo goed wat ik daarvan vond. Ik liet alles maar

gewoon gebeuren en kroop het liefst ver weg in een hoekje van de bank.

Ik voelde me bijna schuldig tegenover de kraamhulp, ze kwam terecht in een gezin waar net het ondenkbare was gebeurd, waar zoveel verdriet was … Dit kon voor haar ook niet makkelijk zijn. Ze vroeg heel snel waar Vince was. Ik vertelde dat hij in het crematorium was en dat we ieder moment van de dag naar hem toe konden. Op dat moment wilde ik dus niet dat hij bij ons thuis zou zijn, want dit zou voor mij te pijnlijk zijn. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen. Ze vroeg meteen waarom hij niet thuis was en hoe ik dan iedere keer naar hem toe zou gaan na de keizersnede, aangezien ik net was bevallen en veel bloed had verloren, dat zou ik nooit trekken. Ik vertelde haar dat ik bang was mij te veel te hechten aan Vince. Ik was zó bang voor de leegte, het voelen van die lege armen en dat zorgde ervoor dat ik afstand nam van mijn eigen zoon. Uiteindelijk moest ik dat toch gaan doen …

Natuurlijk wist ik dat ik allang gehecht was en mij niet nog meer aan hem kon binden. Zeker toen de kraamhulp aangaf dat ik er waarschijnlijk spijt van zou krijgen als ik hem in het crematorium zou laten. Ze zei: ‘Je kunt in deze situatie beter spijt hebben van iets dat je WEL hebt gedaan, dan van iets wat je NIET hebt gedaan. Je kunt het immers nooit meer overdoen.’ Ik vond haar meteen heel streng, maar dit had ik wel nodig. Ze had gelijk en ik ben haar tot op de dag van vandaag nog heel erg dankbaar dat ze dit op deze manier heeft aangepakt.

Nog geen kwartier later hing Patrick aan de telefoon om door te geven dat ze Vince naar huis mochten brengen. Samen met de kraamhulp hebben we een mooie plek gemaakt, achter in onze serre, in zijn eigen box met zijn eigen spulletjes in zijn eigen huis. Daar waar hij hoorde, dichtbij ons. Ik was zo ontzettend opgelucht en wist meteen dat dit de goede keuze was.

Op maandag was ik thuisgekomen uit het ziekenhuis. Dinsdag hebben we familie, vrienden en kennissen laten komen om naar Vince te komen kijken en afscheid te kunnen nemen, we wilden de crematie zelf namelijk in kleine kring houden. Er zijn veel mensen afscheid komen nemen op die dinsdag, alleen weet ik daar zelf niet veel meer van. Ik was op dat moment echt heel erg in mezelf gekeerd en probeerde vooral niet in te storten. Ik vond het zo ontzettend zwaar die dagen voor zijn crematie ... de lege kraamweek. Ik stond echt op standje overleven, maar gelukkig kreeg ik veel steun van iedereen om me heen.

Woensdag was de dag van de crematie. We hebben alle momenten nog samen met Vince gepakt en de kraamhulp zorgde dat er dingen werden vastgelegd. Ze heeft foto’s gemaakt en ons tips gegeven. We hebben nog wat haartjes van Vince geknipt en in een plakboek geplakt, hij heeft nog even in zijn bedje gelegen, eindeloos hebben we met hem geknuffeld, naar hem gekeken, tegen elkaar gezegd dat dit onmogelijk is, tegen elkaar gezegd dat we het samen gaan redden, dat we het samen moesten redden …

Na de crematie zijn we even naar mijn ouders gegaan, daar hadden twee tantes van mij gezorgd voor koffie en broodjes. Nog even met zijn allen bij elkaar voordat Patrick en ik weer naar huis zouden gaan. Eenmaal thuis stond de kraamhulp weer voor ons klaar. Ik was opgelucht dat het erop zat. Dat klinkt heel gek denk ik, maar ik zag zó enorm tegen het afscheid op, ik dacht echt dat ik tijdens de dienst volledig in zou storten. Dit gebeurde niet en de dienst was juist heel erg mooi, precies zoals we wilden. Dit voelde als een opluchting.

Zo ging onze kraamweek verder. Iedere dag werden bij mij de controles gedaan, temperatuur gemeten, hartslag gemeten en naar de wond gekeken. Verder was de

Lkraamhulp er gewoon voor ons, ze zorgde dat er zoveel mogelijk werk uit handen werd

genomen, ze liet ons gewoon doen wat we wilden en alles was goed. Een hele lieve vrouw met het hart op de juiste plaats.

Lees ook de andere blogs van Claudia , die zijn schreef voor Stichting Nooit Voorbij