K L E I N F R A M B O O S J E PART 2

K L E I N F R A M B O O S J E PART 2

Dusssss. Doorverwezen naar het Sophia kinderziekenhuis, specialisme Hemangiomen spreekuur. Zitten we dan, met onze 3 maanden oude baby met een framboosje bij zijn oor. Tussen kindjes van wie het halve gezichtje een framboosje is, of bij wie hun halve arm een framboos is. Wat doen wij hier vroeg ik me af, zo erg was het bij James toch niet? Ik voelde me bijna schuldig tegenover de andere ouders die er zaten. Het voelde bijna alsof ik hun tijd weg kaapte met mijn gezeik over een ‘klein framboosje’. Maar nee, we zitten hier niet voor niks we gaan gewoon in gesprek met de dermatoloog en dan zien we wel wat daar uit voort komt namen we ons voor. Na het meten en wegen, (wist ik veel dat dat hier ook moest), werd ons gevraagd of zijn bloeddruk ook gemeten moest worden, uhhh geen idee? Denk het niet? Ik vond het zo gek dat ze dat vroeg, we kwamen hier toch niet voor zijn hart? Het was tijd om naar binnen te gaan bij de arts. Na een uitgebreid intake gesprek werd het tijd om James eens van top tot teen te inspecteren. Allerlei medische termen hoorden we voorbij komen, wij zaten er echt als heepie en heepie bij kan ik je vertellen, complete leken. Het onderzoek was klaar de plekken werden opgemeten en gefotografeerd. De conclusie: de hemangiomen bij James waren in zo’n korte tijd zo snel gegroeid dat behandeling noodzakelijk is. Niet omdat het gevaarlijk voor hem zou zijn maar omdat zonder behandeling binnen 6 maanden het ‘kleine’ framboosje zo groot zou zijn dat de halve zijkant van zijn hoofdje. Dus. Ik hoor al die stemmen nog steeds in mijn hoofd, nee joh kan geen kwaad, gaat vanzelf weer weg. En nee, het kan ook geen kwaad. Maar hoe ouder ze worden, hoe wijzer ze worden, er werd ons duidelijk verteld dat het belangrijk is dat we er zo min mogelijk aan zouden gaan zitten omdat die huid zo dun is dat het makkelijk kapot gaat. Ga dat maar eens uitleggen aan een baby die volop in de ontdekkingsfase zit. Of aan andere kindjes. Juist, dat gaat niet.