"Ik stond alleen maar op standje overleven.."

Toen we met zijn allen thuis waren en de ‘rust’ een beetje teruggekeerd was, waren de baby’s al bijna 6 weken oud. Mijn man had 6 weken vaderschapsverlof en deze was al zo goed als over. We hadden nog niet eens goed kunnen wennen aan elkaar. 

De tweeling had een pittige start. De ene kwam niet aan, de ander kreeg hersenvliesontsteking. Ook had ik erg veel moeite met het herstel van de keizersnede. Al met al was het een pittige kraamtijd. Ik stond op standje overleven in plaats van standje genieten. Niet zo gek na wat er allemaal gebeurd was. Bijna de volledige kraamtijd waren we uit elkaar getrokken. Mijn man was thuis met de oudste en een baby en ik in het ziekenhuis met de andere baby. Beiden met de ziel onder onze arm, maar je moet door. We hebben wat afgebeld samen. Samen lachen aan de telefoon, samen huilen en elkaar een hart onder de riem steken als de ander even niet meer kon. Gelukkig kon mijn man nog twee weken extra vakantie opnemen. Deze twee weken hadden wij als gezin echt nodig.

We hebben al het kraambezoek afgezegd en echt even de tijd voor elkaar genomen. Buiten het feit om dat we moesten wennen aan een gezin van 5, moesten we ook nog een hoop verwerken. We bekeken per dag wat we gingen doen, de meeste dagen deden we niks. Thuis lekker op de bank knuffelen met de baby’s en spelen met de oudste. Mijn man ging zwemmen met de oudste, even qualitytime en alle aandacht voor hem. Voor een hummeltje van 1,5 is het ook wennen. Al moet ik zeggen dat hij het zo ontzettend goed heeft gedaan! En nog steeds doet. Wat een geweldig ventje hebben we toch!

De tweeling stoeide met de voedingen en kwamen vaak al na 1,5 uur een fles halen. Alles geprobeerd: flessen ophogen, andere fles, andere voeding, forte voeding, noem het maar op. Zelfs de verpleegkundige en het consultatiebureau wisten het niet meer. "Doe maar wat jou goed lijkt, wij weten het ook niet" en "ze hebben nog wat in te halen, het wordt vanzelf beter".  Onze dagen bestonden uit: voeden, verschonen, slapen waar kon, en de oudste nog genoeg tijd en aandacht geven. Nou ik kan je zeggen, dat is een hele klus en daar ben je de hele dag druk mee. De oudste gaat om 18.30 naar bed, en wij dus ook. Op naar weer een nacht vol voedingen en gehuil. Daar keek je al tegen op als je er aan dacht. 

Achteraf vraag ik me wel eens af hoe we ons er doorheen geslagen hebben. Je kon me bijna wegbrengen zo op was ik. Ik wist niet dat je zó moe kon zijn. Je wordt prikkelbaar en reageert dat op je partner af. Dit wil je niet, maar op een gegeven moment kan je lichaam het slaaptekort niet meer aan. Gelukkig is het standje nu ‘genieten’ in plaats van ‘overleven’ en zijn we er doorheen gekomen. Wat was het aanpoten zeg, maar wat was het het waard. En wat kan ik me nu zo veel beter inleven in de mensen die ook een pittige kraamtijd hebben of hebben gehad. Ook al heb je er nu niks aan: het wordt beter, echt, hou vol!