Ik mocht niet meer zelf voor mijn baby zorgen.

Toen wij thuis kwamen uit het ziekenhuis. En onze Evy veilig bij ons hadden genoten wij van onze geweldige kraamweek. Helaas kon ik door het herstel van de bevalling en van de 2 operaties tijdens de zwangerschap niet veel. En moest ik heel voorzichtig aandoen en goed herstellen. Helaas had ik nog veel pijn. Maar gelukkig had ik even geen morfine nodig. Dus was ik meer aanwezig en kon ik alles nuchter mee maken. Wat was het fijn.  Lekker knuffelen met mijn baby met wie ik zoveel uren heb gepraat tijdens al die enge pijnlijke uren.                                                                                    Maar de fijne periode was van korte duur. De pijn werd alleen maar heftiger. En ik kon steeds minder. Ik kon evy al niet zoveel zelf tillen. Maar toen kon ik het helemaal  al helemaal niet meer zelf. Ik kon haar alleen nog maar vasthouden als ik op de bank zat en ondersteunt werd door kussens. Of als ik in bed lag. Meer kon ik niet.                                      Ik kreeg weer meer medicatie, heel meer veel medicatie. Waaronder 6 morfine pillen op een dag. En ik werd een zombie. Ik kon hellemaal niets meer de pijn was zo heftig. Ik lag alleen nog maar in bed. Maar zelfs dat deed pijn. We bestelde een ziekenhuis bed voor in de woonkamer. En ipv onze gezellige woonkamer werd het een ziekenhuis kamer. Wat een bed allemaal niet kan doen. Maar doordat het bed er was kon ik wel samen zijn en fijn liggen. En ookal sliep ik ik was er wel bij ipv dat ik boven op bed lag alleen.

De pijn die bleef was zo heftig. Dat  Ik 2 weken na de bevalling mijn 3de buikoperatie kreeg. Dit keer was ik veel minder gespannen. Ik had nu geen baby in de buik.Want mijn meisje was veilig thuis. Ik vond het wel heel moeilijk om mijn meisjes te moeten achter laten. Want waneer zou ik weer thuis zijn. Dat is iets wat er met deze operaties nooit van te voren duidelijk is. Want wat zouden ze zien tijdens de operatie en welke zenuwen zouden ze kunnen verwijderen. Na 1 dag mocht ik gelukkig weer naar huis. En hoopte we zoals bij alle voorgaande operaties dat dit de laatste was. En dat deze de pijn zou wegnemen. 

Helaas was deze operatie ook niet geslaagd. Dit weet je eigenlijk meteen al op het moment dat je wakker word na de operatie. Als de pijn anders is dan is hij geslaagd. Maar helaas mijn "oude" pijn was er nog met de nieuwe operatie pijn. Mijn medicatie werd dus nog meer verhoogd. Ik slikte op dit moment zoveel medicatie dat het de vraag was of het nog wel veilig zou zijn voor de meisjes. Als ik alleen voor ze zou zorgen zodra Danny weer zou gaan werken. Want het geld hadden we hard nodig door een vervelende streek van mijn oude werkgever had ik geen recht op een uitkering. Dus leefde we op 1 salaris. En kwamen we eigenlijk niet rond. Dus helaas moesten we onze spaargeld gebruiken.                

Er kwam een groot familie beraad. Met de huisarts,de kinderarts, de ggd, maatschappelijke werkster, de gemeente,mijn schoonmoeder en vriendlief.                                                                       Wat moesten we gaan doen? Hoe zorgde we er voor dat onze meisjes veilig waren. Danny moest toch echt weer gaan werken. En ik wilde hoe egoïstisch misschien ook mijn baby bij mij houden.  Het lange en moeilijke gesprek kon ik niet volgen. En kwam ook helemaal niet bij mij binnen. Door mijn medicijnen viel ik meerdere malen weg. Soms zelfs middenin een zin. Zelf had ik dit niet in de gaten. Maar doordat dit gebeurde werd het voor iedereen wel heel duidelijk hoe gevaarlijk de situatie was.  En dat ik dus echt niet alleen voor de meiden kon zorgen. Wat als ik weg viel terwijl Evy mij nodig had. En ik door mijn medicatie haar dus niet kon helpen. Wat dan ? Dat kon echt niet. Het voelde al falen. Ik kon na alles dus niet eens voor mijn eigen baby zorgen. Wat was ik verdrietig. Er moest dus echt wat gebeuren. 

Er werd besloten dat er hulp in huis kwam. En niet zomaar hulp. Hulp die kwam als Danny naar zijn werk moest en pas weer wegging als hij thuiskwam. Ik mocht geen moment meer alleen zijn met mijn meisjes. Doordat Danny op het strand werkte waren de tijden lang en onregelmatig. Meestal waren ze hier om 9.00 en gingen ze pas rond 22.30 weer weg.  Ze zorgende niet alleen voor mijn meisjes maar ook voor mij. Ze namen alle taken over. Ze aten met de meiden. Kleden de meisjes aan en kozen de meest gekke combinaties van kleding voor mijn baby. Ik had tijdens mijn zwangerschap de meest leuke outfits gescoord voor Evy. Maar doordat ik haar niet kon verzorgen en haar dus ook niet kon aankleden. Werden die combinaties niet gekozen. En was Evy vaak in het geheel knalroze gekleed. Dus ipv van stoer/lief was Evy vaak een klein zuurstokje. Maarja ze was in ieder geval aangekleed.                                  Meestal deed Evy haar slaapjes met mij samen in het ziekenhuisbed. En waren we even samen. Wat genoot ik van die momenten. De enige momenten die alleen ik met haar kon beleven.                     Maar helaas al die tijd bleef de pijn. En dat ondanks dat ik door de medicatie eigenlijk niks mocht voelen was het helaas het tegenovergestelde. De pijnstillers zorgde ervoor dat ik een zombie werd maar zorgde er niet voor dat mijn pijn minder werd. 

De meiden van ons vaste team aan thuiszorg. Zorgde ervoor dat de meiden aan niks te kort kwamen. En probeerde onze regels vast te houden. Maar verwende onze meisjes heel erg. En doordat esmee ze accepteerde werden ze al snel als familie beschouwd.  Als je zoveel tijd door brengt met elkaar dan is het fijn als het goed voelt. Esmee genoot van alle aandacht. En evy werd ook gelukkig gemakkelijk getroost door de meiden van de thuiszorg. En namen hun al mijn taken over. Maar gelukkig kon door de meiden van de thuiszorg wel mijn meisjes thuis blijven. 

In april kreeg ik een iets betere periode. Ik kon steeds grotere rondjes lopen met de meisjes. En kon soms zelfs weer zelf koken. Ohw wat voelde ik mij weer meer mama. Zou dat eindelijk de pijn minder worden. En zouden we eindelijk ons leven weer oppakken. Ik lag nog wel in het ziekenhuisbed. Maar voelde mij steeds beter en kon steeds iets minder medicijnen slikken. En we genoten steeds meer. 

Maar helaas ging het op koningsdag weer helemaal mis.