Ik mis jou in mijn buik

Lieve Esmée,

Soms, wanneer ik naar je kijk of wanneer ik midden in de nacht wakker word, ga ik weer even terug naar de periode dat ik zwanger van jou was. Dan grijp ik naar mijn buik en voel ik weer even hoe het was, toen jij daar nog veilig in woonde. Maar na een paar seconden barst ik in huilen uit en de tranen stoppen niet met stromen. Vanaf het moment dat ik wist dat wij in verwachting waren van jou, ben ik zo onwijs trots geweest. Dankbaar voor dat mini mensje dat in mijn buik aan het groeien was en ik genoot van iedere seconde. Ik kan dan ook zeggen dat ik geweldig fijn zwanger was, met jou in mijn buik. Geen kwaaltjes, niks. Ik heb me geen moment zorgen gemaakt. Iedere controle was goed. Jij was een kleine druktemaker en je hebt me geen moment laten schrikken. Ook toen jij besloot dat je wel lekker lag in stuit, vond ik dat uiteindelijk wel prima. Dit was gewoon jouw keuze en je zou hoe dan ook ter wereld komen. Bijna zouden we jou gaan knuffelen. Ik was zó nieuwsgierig wanneer jij zou besluiten dat het tijd was om kennis te gaan maken met de wereld buiten mijn buik…

En nu vraag ik mij steeds vaker af: wát heb ik over het hoofd gezien? Heb ik bepaalde gevoelens genegeerd? Ik begrijp het gewoon niet. Hoe kan een perfecte zwangerschap ineens uitmonden in zo’n nachtmerrie?! Jij had helemaal geen keuze meer wanneer jij vond dat het tijd was, want er werd besloten dat de enige optie was om jou met 39 weken uit mijn buik te halen… En wie wist hoelang we daarna van jou konden gaan genieten? Of we überhaupt tijd met jou zouden krijgen?

Ik mis je in m’n buik… En dat is toch raar, want nu kan ik genieten van de momenten dat ik je vast kan houden en kusjes kan geven op je heerlijke wangetjes. Ik kan je ruiken. Ik voel je buikje en je fijne spekbeentjes. Ik ben méér dan trots wanneer je ons voor de zoveelste keer laat zien hoe sterk je bent, met je eigen willetje en je ongelofelijke kracht.

Maar ik mis de zorgeloosheid. Was ik naïef? Misschien. Maar ik mis het en ik vind het vreselijk dat het einde van mijn zwangerschap, van ónze zwangerschap, zo bizar is geëindigd. Ik vind het vreselijk dat ik voor mijn gevoel niks heb hoeven doen om jou geboren te laten worden. Ik keek zó uit naar de samenwerking tussen jou en mij. En ik had er zoveel vertrouwen in. En nu ben je gewoon uit m’n buik gehaald, terwijl ik niet eens weet of je daar wel klaar voor was. Wat moet dit eng voor jou zijn geweest, lief meisje!

Nee, ik wil deze zwangerschap niet over doen. Want het heeft ons jou gebracht. En kijk jou nou. Je bent prachtig, krachtig, bijzonder! Maar de acceptatie… De tijd zal het leren.

Ik hou van jou, dappere Esmée.

En ik ben trots op jou.