
Ik luister naar de Radio & BAM! daar is de Rouw-rollercoaster om mijn kind.
Naast dat het regende was het koud, f**cking koud. Mijn eerste gedachte ging naar June, ze ligt buiten in de regen. Ze ligt buiten in de regen en in de kou, het doet pijn in mijn hart, hij bevriest een stukje. Hij bevriest een stukje voor haar omdat ik haar moeder, degene die haar warm hoort te houden, haar achterliet. Onder de grond, in de regen en in de kou.
Na werk reed ik naar mijn moeder, om James op te halen. Op woensdag past zij op als Dwight en ik moeten werken. Ik luister naar radio 538 & het nieuwe nummer van "Kensington - Uncharted" wordt gedraaid. Ik had hem nog nooit gehoord maar hij komt binnen als een bom (bizar wat muziek kan doen). Tijdens het nummer keek ik naar de weg, de weg die langs Moscowa de begraafplaats ligt, en het regende. Naast dat het regende was het koud, f**cking koud. Mijn eerste gedachte ging naar June, ze ligt buiten in de regen. Ze ligt buiten in de regen en in de kou, het doet pijn in mijn hart, hij bevriest een stukje. Hij bevriest een stukje voor haar omdat ik haar moeder, degene die haar warm hoort te houden, haar achterliet. Onder de grond, in de regen en in de kou. Ik wil bij haar langsgaan maar het was bijna 18.00 en de begraafplaats sluit om 17.00.
Tranen rollen over mijn wangen. Waarom is het zo oneerlijk? mijn baby van 54 cm. en 3300gr. hoort niet buiten te liggen, onder de grond in de kou. Gelijk denk ik aan het kindje wat naast June ligt. Ongeveer 2 maanden geleden is de grafsteen daar weggehaald, is het grafje open geweest en lag er een rouwboeket op de begraafplaats. Waarom moeten ouders dit meer dan 1x meemaken? een keer is al onmenselijk en niet te verdragen. Gelijk spoken er allerlei vragen door mijn hoofd..
Wat als wij dit ook nog eens meemaken? ik wilde altijd graag nog een broertje of zusje voor June en James, maar durf ik dit nu nog wel? Moet ik niet gewoon blij zijn met James, mijn lieve & gezonde zoon. Als het hun overkomt, dan kan het ons ook overkomen..
Dan rij ik mijn moeders straat in, ik herpak mezelf. Verdriet mag er zijn, maar je wilt het niet altijd laten zien aan je omgeving. Het is ook fijn om verdriet voor jezelf te kunnen houden. Ik loop naar de deur en daar begint James keihard te lachen en tegen de deur aan te slaan omdat hij zijn mama ziet. Ik lach en voel me gelukkig. Op dat moment weet ik weer waar ik het allemaal voor doe.

Liekedeb.nl
Dankjewel 😘
Liekedeb.nl
❤️ Dikke knuffel
Liekedeb.nl
Lief! Dankjewel. ❤️
Liekedeb.nl
Dankjewel voor je lieve reactie 😘