Hoor ik nou mijn baby huilen?

Toen ik net moeder was geworden, kwam er van alles op me af. De eerste weken als nieuwe mama waren pittig. Ik had een heftige bevalling gehad van een sterrenkijker, inclusief een weeen storm en een flinke knip. De hechtingen hiervan werden er helaas te vroeg uitgehaald, waardoor de wond weer open sprong. Dit moest vanzelf van binnen uit genezen. Dit hield in dat ik de eerste 7 weken nadat ik moeder werd, eigenlijk zo goed als de hele dag met mijn benen wijd positie zeester aan het luchten was op bed. Als ik moest plassen dan deed ik dit maar gewoon staand onder de douche, omdat zitten op de wc echt te veel zeer deed. Deze eerste periode vond ik verre van een roze wolk en ik ben blij dat dit inmiddels ver achter me ligt. De eerste weken heb ik enorm veel gehuild. Al die hormonen werden me soms echt te veel. Zo onzeker als nieuwe mama, kan ik dit allemaal wel? Zo verwonderd ook dat er nu een klein mensje op de wereld gebracht was die afhankelijk is van mij als mama. Ik was een deze rollercoaster aan emoties  ook maar wat blij dat mijn lieve ouders elke dag met avond eten naar mij toe kwamen, zodat ik niet zelf hoefde te koken, ik toch nog wat sociaal contact had en er een soort van structuur zat in de dagen. Sommige dagen kon ik mij tot helemaal niks aanzetten en lag ik de hele dag als een soort zeekoe Netflix te bingewatchen en als mijn moeder dan 's avonds aankwam met het eten, zag ik dat ze dacht, 'holy fuck, ligt ze hier nu nog steeds?'. 

Blijkbaar was dat wat ik op dat moment even nodig had om die eerste weken te overleven. Ik ben blij dat hele gebeuren toen allemaal lekker undercover was, maar ik vind dat ik er toch best nog wat over mag schrijven, omdat dit wel de realiteit is geweest. 

Ik was ook maar wat dankbaar als mama even met Isaï in de woonkamer wilde zijn, zodat ik even uitgebreid kon douchen i.p.v. de 5 minuten waar ik dit normaal in probeerde te proppen. Mijn haar kunnen wassen voelde als een verademing en ik waande me af en toe net zo'n vrouw uit een shampoo reclame. Daarbij hoefde ik eindelijk niet meer elke minuut de kraan uit te zetten. Het was namelijk zo dat elk moment dat ik onder de douche stond, ik in mijn hoofd mijn kind hoorde huilen. Vervolgens zette ik de kraan uit om te constateren dat het gewoon stil was. De stralen water op mijn hoofd leken te vervormen in het gehuil van mijn kind. Ik heb op een gegeven moment echt getwijfeld aan mijn eigen psychische gesteldheid en echt rustig douchen was er dus niet bij. De oplossing die ik vond voor de momenten dat ik wilde douchen en mijn moeder niet in de building was, was douchen samen met de babyfoon. Ik zette de babyfoon neer op het randje boven mijn wasbak en zo kon ik op de camera zien dat mijn kleine schat gewoon heerlijk in dromenland lag. Ondanks al het gehuil in mijn hoofd, kon ik dan toch meer op mijn gemak de tijd nemen te douchen en hoefde de kraan niet onnodig keer op keer aan en uit gezet te worden. 

Inmiddels hoor ik nog maar heel af en toe gehuil gelukkig en slaapt Isaï over het algemeen prima in de avonden, waardoor ik weer lekker zonder hulptroepen kan douchen. 

Ik heb me altijd afgevraagd of ik de enige mama ben die dit babygehuil hoorde tijdens het douchen. Mochten er meer mama's zijn die iets soortgelijks ervaren hebben, dan ben ik daar erg benieuwd naar!