Hoe rouw je (samen) om het verlies van je kind?

Kort na het verlies van een dierbare en in ons geval onze zoon krijg je veel lieve en goedbedoelde adviezen. Begrijpelijk want iedereen wil je een ‘hart onder de riem steken’. De meeste bemoedigende woorden zijn fijn en lief maar soms heb je er ook helemaal niets aan.

Zoals een van de veel benoemde woorden van mensen om ons heen waren: ‘let een beetje op elkaar, veel relaties overleven dit grote verlies niet’. Dit zorgde bij mij niet alleen voor verwarring maar ook voor een beetje paniek. Ik kon alleen maar denken dat ik al een kind verloren heb en waarom iedereen dan zegt dat de kans groot is dat ook mijn man zal verliezen. Voor mij was en is dat iets ondenkbaars.

Samen met Sjoerd hebben we hier wel over gesproken. We hebben het allebei best vaak gehoord en vonden dat wij dit serieus moesten nemen. Al gauw kwamen wij tot de conclusie dat wij het samen wel gaan redden. Niemand die mij zo goed begrijpt en aanvoelt als Sjoerd.

We zijn ons wel bewust geworden dat wij beide op een heel andere manier om gaan met het verlies en verdriet om Daaf. Dat vinden wij ook oké. Op zich is het ook logisch en begrijpelijk. Ik heb Daaf negen maanden gedragen, ik ben bevallen en naast dat ik mentaal klaar was voor Daaf was ik ook fysiek klaar voor Daaf. Sjoerd heeft natuurlijk op een andere manier een band ontwikkelt met Daaf en is zich mentaal gaan voorbereiden op een tweede kindje.

Onze liefde voor Daaf is even groot net als ons verdriet over Daaf. Toch zijn er (voor ons) wel verschillen in hoe wij het allemaal hebben ervaren en dat vinden wij oké. Wij vinden het juist fijn om dat verschil te benoemen. Het verschil wordt op deze manier niet alleen gevoelt wordt maar het gevoel word ook bevestigd. Ons helpt het om ons gevoel uit te spreken zo weten we van elkaar waar en hoe wij er in staan.

Zoals ik al benoemd heb is ons verdriet even groot maar gaan we er wel anders mee om. Alles is goed, we doen ons best en we doen wat goed voelt. Bijvoorbeeld: Sjoerd wilde al een stuk eerder aan het werk dan ik. Ik wilde bezig zijn met Daaf en de pijn/het gemis van Daaf voelen voelen, terwijl Sjoerd zich vooral focussen op leuke dingen en afleiding zoeken. Samen zochten wij een weg waar we ons beide goed bij voelde. Soms werkte sjoerd een dag vanuit huis of nam hij een dagje vrij. Zo kon hij lekker bij mij in de buurt zijn. Terwijl ik wel mee ging naar de borrel waar ik zelf wat minder behoefte aan had zodat sjoerd de afleiding had die hij nodig had. We bespraken alles van te voren en lieten de ander in de waarde. Wanneer onze wegen even verschilde vonden wij dit ook goed en lieten we de ander doen waar diegene behoefte aan had. Uiteindelijk doen we allemaal maar wat en proberen we ondanks het onwijs grote verdriet er samen toch maar iets van te maken. Dit doen we voor onszelf, elkaar en natuurlijk voor onze kleine Sepp.

Gelukkig hebben we elkaar en daar horen Sepp en Daaf voor altijd bij ღ.

Veel liefs,

Danique