2 jaar geleden
Hoe ons sprookje in een nachtmerrie veranderde
36 weken in, 36 weken uit
Lieve Esmée,
Vandaag ben jij 36 weken oud… Zesendertig weken ben je al bij ons. Zesendertig weken kunnen wij jou al ruiken, zien en voelen en woon je niet meer in mama’s buik. Zesendertig weken en ontelbaar veel kusjes.
Ik doe het niet expres, maar bij bepaalde termijnen, wordt het extra druk in mijn hoofd. Mijn gedachten schieten vooruit en achteruit. Terug naar de zwangerschap en vooruit naar de toekomst. Bedenk ik; wat áls?!
Toen ik 36 weken zwanger was en jij 36 weken ín mijn buik groeide, maakte Leonie nog een paar mooie foto’s van mij met jou in mijn buik. Diezelfde week reed ik met opa, papa en tante San nog naar het Huisje op de Hoek en fantaseerde hoe we daar over een tijdje met jou heen zouden gaan. We gingen twee keer naar het ziekenhuis voor een versiepoging en opa en oma knutselden jouw geboortebord in elkaar, zodat wij alleen nog jouw naam erop hoefden te zetten… Dat alles gebeurde toen ik 36 weken zwanger was en we fantaseerden over hoe ons leven er op korte termijn uit zou zien, met jou erbij. Toen we ons geluk niet op konden en het enige waar we ons zorgen over maakten, was dat er misschien een keizersnede nodig zou zijn, omdat jij in stuit lag.
Een week later veranderde ons leven voor goed en werden onze gezonde spanning, vrolijke zenuwen, geluk en dankbaarheid omgezet in angst, verdriet en ongeloof… Was het ineens nog maar de vraag of jouw geboortebord überhaupt wel in onze tuin zou komen te staan en waren de gesprekken die papa en ik met elkaar en met jou voerden ineens heel zwaar…
Maar, wat áls?! Ons leven had er zo anders uit kunnen zien… De situatie had immers beter kunnen zijn, maar ook slechter. Liever had ik gezien dat alle ellende met betrekking tot jouw gezondheid en ontwikkeling ons gespaard waren gebleven, máár we hadden jou ook kunnen verliezen… Daar ben ik me heel bewust van. En inmiddels mogen we dus al zesendertig hele weken van jou genieten. Ik kan me niet voorstellen hoe ons leven zonder jou zou zijn geweest, want jij hoort erin. Jij hoort bij ons. Maar ik kan me óók niet voorstellen, hoe jij zonder alle medicijntjes en gekke dingen in jouw koppie zou zijn geweest.
Het leven kan raar lopen en we nemen het maar zoals het komt, maar vandaag ben jij zesendertig weken oud en ik vind dat een mijlpaal. Gefeliciteerd, knapperd!
