Hoe ik borstvoeding totaal onderschat heb

Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik 1,5 dag borstvoeding gegeven. Ik was de hele zwangerschap zo ziek geweest dat ik lichamelijk te zwak was en echt moest aansterken. Gelukkig had ik een fijne kraamverzorgster die mij adviseerde te stoppen. Oh wat was dat een opluchting. Mijn herstel van die zwangerschap is nooit volledig gelukt.

Toen mijn dochter 3 maanden was merkte ik dat ze op zoek ging naar mijn borst. Ik voelde mij falen, mijn lichaam had in alles gefaald.

Bij de 2e zwangerschap was ik vastberaden, dit keer ging ik weer voor borstvoeding.

Onze dochter had een hoog geboortegewicht dus kreeg een paar keer een flesje kunstvoeding bij. Verder mocht ik haar zelf voeden. Maar oh wat deed dat zeer. Na een paar dagen voedde ik met tranen in mijn ogen. Mijn tepels waren helemaal kapot. Ik wilde opgeven puur door de pijn. Tepelzalf en tepelhoedjes (dingen waar je voordat je borstvoeding geeft geen weet van hebt dat je ze nodig bent) kwamen van pas. Oké, het was iets beter met een tepelhoedje maar pijnloos voeden was onmogelijk. Na 9 dagen bleek onze dochter zo erg te zijn afgevallen dat ze werd opgenomen. Conclusie: uit mijn borst drinken was te moeilijk voor haar, advies van het ziekenhuis kolven en in de fles geven. Hmm oké als dat haar helpt en mij minder pijn doet is het een prima oplossing. Ze kreeg nog een controle na haar ontslag uit het ziekenhuis en na 12 dagen groeide ze eindelijk. Langzaam mochten we een flesvoeding weer vervangen voor de borst. Ondanks een borstvoeding bij Noë (onze dochter) een ruim uur duurde was het enorm fijn. Heel langzaam bouwden we steeds meer borstvoeding moment op. Noë bleef moeite houden.

Een afspraak bij de lactatie kundige volgde. Wat is dat fijn zeg. Ze beantwoordde mijn vragen en keek mee. Haar conclusie: Noë haar lipbandje en tongriempje moeten worden gekliefd. Ze kan op dit moment helemaal niet normaal en goed drinken, zowel uit de fles als uit de borst hierdoor kost het haar pijn en meer moeite. Volgende week staat de afspraak bij de tongriem kliniek gepland. Ik vind het mega spannend. Wij hebben gekozen om het te laten doorbranden ipv knippen. Dit bleek secuurder te kunnen en kan niet meer aan elkaar groeien.

Terug naar de borstvoeding, we dwalen af. Door de borstvoeding heb ik eeuwige honger. Ik eet 2 borden avond eten en soms wel een half brood per dag. Ik heb telkens dubbel werk en kolven en voeden, sliep 6 week met een BH aan en bij het aanschaffen van de kolf zei mijn partner dat hij vanaf nu ook melkveehouder was.

Al met al moeten wij vrouwen er wel heel wat voor over hebben. Ik had ergens misschien naïef verwacht dat het een stuk makkelijker zal zijn. We leveren een soort topsport. Constant werkt ons lichaam voor de baby. Ik als stresskip kolf lang niet elke kolfbeurt voldoende melk, gelukkig ‘s nachts wel dus red het daar precies mee. Langzaam wil ik een voorraadje kolven voor de vriezer maar dat staat mijn productie nog niet toe.

Ondanks Noë nog steeds de borstvoeding uit de fles en uit de borst krijgt ben ik op een koemelk vrij dieet. De oudste heeft een heftige koemelk allergie en ook Noë blijkt op melk te reageren. Op voorhand had ik gezegd dat als ik op dieet zal moeten wegens een voedsel allergie van Noë ik zal stoppen. Niks is minder waar. Het is zo magisch om zelf te mogen voeden. Ik besef dat het lichaam zo bijzonder en hard werkt. De stress of ik wel genoeg melk heb word steeds minder. Ondanks ik merk dat je lichaam heel snel reageert op situatie door minder melk te maken.

Al met al ode aan ons moeders of je nou wel of geen borstvoeding geeft! Wij houden een gezin draaiende met een paar uurtjes slaap, vouwen kilo’s wasgoed per dag op, doen het huishouden, de kinderen, proberen op tijd op school te zijn, worden onder gespuugd en dan nog is de liefde voor je kind onvoorwaardelijk.

Ik denk dat het niet lang meer duurt en ik stap over op kunstvoeding. Onze kleine meid is 6,5 week inmiddels.