Het voelde als een dejavu. Ik kon het eerst niet geloven..
Op 3 februari 1 dag naar zijn eerste verjaardag, moesten we met Jonah naar de kinderarts. Jonah slaapt vanaf dat hij geboren is al enorm slecht. Dit is in de loop van de maanden alleen maar erger geworden. Voordat we Jonah in slaap hebben, waren we zo 1,5 uur verder. Dan sliep Jonah 1 uurtje, en werd weer wakker. Dit ging de hele nacht zo.
Ook zagen ze dat Jonah zijn groei al meer af nam. Jonah zijn groei lijn boog al meer af, en we hoorden vaak van mensen “wat is hij klein zeg”.
Samen met de kinderarts hadden we besloten om Jonah een paar nachtjes op te nemen, om te kijken waarom Jonah zo slecht slaapt. Ook wou de kinderarts bloed laten prikken om bepaalde dingen uit te sluiten, en te kijken of ze iets kunnen vinden waardoor Jonah zo slecht groeit.
Naar 2 keer Bloedprikken, was het helaas niet gelukt. Op naar de afdeling. Daar hadden we besloten om de volgende dag Jonah opnieuw proberen te prikken. Ook moest er een pcr test gedaan worden. Dit is protocol als een kindje langer dan 24 uur opgenomen wordt. Jonah zat die dag behoorlijk in de diarree, en we zeiden nog, misschien heeft die wel een buikgriepje onder de leden.
Jonah was de avond lang bezig om in slaap te komen (dit was niet verrassend). Maar heeft wel de hele nacht geslapen. Ik geloofde het gewoon niet. Waarom daar wel en thuis niet? Wat deden we fout. Gelukkig zagen ze dit vaker in het ziekenhuis.
In de middag kwam de verpleegkundige binnen en zei “hij is positief”. Ik keek haar aan en zei, wat is positief?. En toen kwam onze grote angst weer. Jonah was opnieuw positief getest op het Corona virus. Precies een jaar later.. hoe kan dit? Dit kan niet waar zijn toch. Ik zei tegen de verpleegkundige “je maakt een grapje toch”. Ik wist niet wat me overkwam. Wat ons overkwam.
Ze waren aardig rustig en zeiden, hij is niet ziek. Komt goed. Wel hadden we besloten om eerst weer naar huis te gaan. Jonah was er voor het slapen, en dat kon ook weer als we Corona vrij waren. Dus einde van de middag naar huis gegaan, en twee weken later zouden we de opname opnieuw doen.
De avond thuis hebben we ons allemaal getest. Onze oudste was ook positief. In de nacht begon de ellende. Jonah kreeg koorts, hoge koorts. Hoestte de longetjes uit zijn lijf, en kon alleen nog maar huilen. Ons vrolijke jongetje was het niet meer. Hij huilde de hele dagen door, ondanks de paracetamol. In de loop van de dagen werd Jonah al zieker, het voelde als een dejavu..
Wordt vervolgd!