Het nieuwe huisje van mijn kindje

Lief klein mannetje van mij,

Hierbij het maandelijkse briefje van je moeder. Wat gaat de tijd snel en toch ook weer niet. Je tweelingzusje is alweer twee geworden maar jij niet. Ik ben zo benieuwd hoe jij er nu had uitgezien. Had je al kunnen lopen? Had je al kunnen praten? Was het verschil groot geweest met je zusje ivm jouw syndroom van Down? Ik denk dat iedereen gek op je was geweest. Dat kan niet anders. Je had zo’n lief gezichtje en van die doordringende  oogjes. 

Lief kindje, was jij echt bij mij, tijdens de narcose? Sprak jij echt tegen mij? Of was het gewoon een hele mooie droom?

Wat vind je van je nieuwe huisje? Wat een proces wat het om het te maken. Na jouw overlijden zat je in een mooi sierurntje, dat wij kregen van het crematorium. Daardoor had ik geen haast om de perfecte urn voor je te laten ontwerpen. 

Ik liet meerdere kunstenaars een ontwerp maken maar ik was bij niemand onder de indruk.

En achteraf kwam dat omdat ik het ontwerp zelf al in mijn hoofd had. Ik wilde een zon, vlinders en een regenboog combineren. 

De zon staat natuurlijk symbool voor jou en de regenboog voor jouw kleurrijke persoontje. Want dat was je. Je was mijn speciale kindje. De vlindertjes staan symbool voor alle vlinderkindjes die naar boven fladderen.

Wij vonden 2 kunstenaressen in Haarlem en samen gingen wij aan de slag met jouw ontwerp. Elke week mocht ik langskomen en elke week werd jouw huisje mooier en mooier. De glasblazer maakte de vlinders en de zon werd van keramiek gemaakt. 

Na een paar weken was het dan zover! Je huisje was klaar! Met het sierurntje in mijn hand, liep ik het atelier binnen. Jouw as zal nu voor altijd in het nieuwe huisje gegoten worden. Ik hield een trechter vast terwijl papa jouw as erin goot. 

Uiteraard moest ik weer huilen toen ik jouw as zag. Wat had het leven mooi kunnen zijn wanneer je gewoon nog bij ons was geweest. Ik had er alles aan gedaan om jou gelukkig te maken. Ik zou heel gelukkig zijn in de overtreffende trap. Ik kan eindeloos fantaseren hoe het leven geweest zou zijn met jou. Ik denk dat je alles mooi had gevonden. Je zou de familie-knuffel zijn geweest. Ik had een geitje voor je gekocht. Of het moment dat wij zouden kamperen met het grote gezin en dat jij mij met grote ogen aankeek wanneer de regendruppels zachtjes tegen het tentdoek zouden vallen. Want ‘Wat was dat nou voor geluid.’ 

We hebben een beetje as over gelaten in het sierurntje. Als Celeste wat groter is, wil zij misschien ook een beetje as van jou in een sierraad ofzo. Ik draag jou ook om mijn nek dicht tegen mijn hart. 

Je urn schittert in onze woonkamer. Je huisje in gewoon perfect geworden. Precies zoals ik had gehoopt en het past ook bij jou. Een perfect huisje voor een perfect mannetje.

Dag lief kindje, Ik mis je zo.

Ik houd van jou tot de maan en weer terug. Wat ben ik trots op jou.

Xxxx

Voor altijd jouw trotse moeder ❤️

Mirjam schreef ook het boek Florian is niet voorbij. Je vindt hem hier.