Het 'leed' wat voorkeurshouding heet

FIRST OF ALL : de allerbeste wensen voor 2020! Aangezien we vaak maar één dag stil staan bij het feit dat we in een nieuw jaar zitten ga ik maar weer over tot de orde van de dag. We gaan gewoon weer werken op 2 januari, hebben de nodige afspraken gepland. Man, als ik de homeplanner zie is het bijna weer december. Grapje. 6 januari is het zover, de laatste afspraak met de fysio. Thank god, de laatste afspraak. Wat een ervaring is dat. Niemand die je erop voorbereid ook. Logisch wel, het is niet echt van toegevoegde waarde in een random koffieleut-gesprek. Als Liam 8 weken is wordt er op ons geliefde CB geconstateerd dat zijn hoofdje plat wordt aan één kant. 'Eh ja, hij is er net. Dat vormt toch wel tot een bolletje?' Ik knipper één keer met mijn ogen en er ligt een stapeltje folders voor mijn neus. 'Help, mijn kind heeft een voorkeurshouding!' - 'Oefeningen voor een voorkeurshouding' en ook in Liam zijn dossier wordt druk getypt. 'We adviseren een fysio, ze komt aan huis hoor, jullie gaan akkoord neem ik aan, dan geven we jullie gegevens door.' Ja natuurlijk gaan we akkoord, maar huh hoe en wat doen we al 8 weken verkeerd? Ik heb niet graag vreemde mensen over de vloer als ik alleen ben, mevrouw Fysio neemt dat gevoel vrijwel gelijk weg. Ze is lief, geduldig en vooral duidelijk. Na de eerste kennismaking wordt zijn hoofdje gemeten, we proberen verschillende oefeningen en ze bekijkt hoe 'ver' hij is. Dat is toch wat, je bent net 10 weken op de wereld en er wordt al wat van je verwacht. Uit de uitslagen blijkt ook dat hij nogal achter loopt. Achter op wat? Het beste-baby-van-Nederland-schema? Zijn hoofdje is ook goed plat aan één kant blijkt uit de meting. Hoe veel we ook oefenen, hoe hard we ons best doen en hoe sterk Liam wordt, het wordt niet beter. Juist erger. Ik voel me schuldig over iets waarvan ik niet weet hoeveel grip ik er nog op heb. Straks wordt hij gepest met een plat hoofdje, uitgelachen of voelt hij zich continu onzeker. Dat wil ik niet op m'n geweten hebben.Met 14 weken gaat hij naar de dagopvang, we vertellen dat hij fysio krijgt en geven ook daar wat oefeningen mee. De leidsters zijn er bekend mee en willen ons graag helpen. Enorm fijn! Ze merken op dat het lijkt alsof er iets vast zit in z'n nekje. Met huilen vooral. 'Is een osteopaat een idee? Heeft voor onze kleintjes ook enorm geholpen.' Ja natuurlijk, bijna 4 maanden en van de ene therapeut naar de andere paat. Maar als het werkt, doen we het. Zonder twijfel. De osteopaat is een verademing, als ik het zo mag noemen. Hij voelt meteen dat er wel degelijk iets vast zit in zijn nekje. Dat kan maar zo met de snelle bevalling te maken hebben. Een paar weken masseren, nog wat extra oefeningen als huiswerk zorgen ervoor dat Liam soepeltjes de praktijk verlaat. Wat ik heel gek vond was dat de fysio not amused was over onze bezoekjes aan de osteopaat. Ze zei het met zo min mogelijk woorden maar vond er wel degelijk wat van. Ik daarentegen was not amused over het feit dat 20 oefeningen niet hadden geholpen maar twee keer masseren wel. Ook was ik not amused toen onze mevrouw Fysio voor zichzelf ging beginnen, wij niet met haar mee mochten verhuizen en moesten dealen met haar vervangster. Ook een aardige vrouw. Na de zomer krijgen we dan ook het verlossende woord dat er geen afplatting meer zichtbaar is. YES! We did it. Liam did it. Wel liep hij op motoriek nog altijd achter. 'Hij is volgende week 7 maanden, hij moet toch enigszins wat gaan laten zien van kruipbewegingen.' HA-HA! Nee joh, ieder zijn moment toch? En deze conclusie ook na 5 min. observeren met een lijstje in je hand 'wat kan de baby?' - nee joh, dit is een grap. En als je het meent is dit de laatste keer dat je hier geweest bent. Dat laatste heb ik niet gezegd, wel gedacht. Ik geef haar nog een kans, misschien heeft ze haar dag niet. Is ze ongesteld, whatever. En dat laatste bleek wellicht, want haar laatste bezoek was heel positief. Hij kroop niet, maar joh dat doen ze pas later of ze slaan het zelfs over. Hij was enorm vooruit gegaan en wat was hij sterk al. Het leek haar een heel goed idee om af te bouwen en de laatste afspraak te maken. Mij ook, ik kijk nu al uit naar de 6e!