Het leed dat RS heet

Het is 21 december 2018 mijn kleine meisje is 6 weekjes jong. In de nacht begon ze met slecht drinken. We moeten in de ochtend naar het Erasmus medisch centrum voor controles voor haar syndroom CCD. Daarover later meer. Daar drinkt ze ook al stukken minder maar ik denk dat dat komt door de drukte. Helaas blijft ze slecht drinken en maken we in de middag een afspraak bij de huisartsenpost. Ze is ziek maar nog geen koorts. Even goed in de gaten houden is het advies en bij koorts direct bellen. In de avond gaat ze nog minder drinken. Weer naar de hap, weer hetzelfde advies. Zaterdag middag had ze sinds de avond ervoor 18:00 niks meer gedronken. We gaan dus maar weer naar de hap. Wat daar gebeurd snap ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Mijn meisje zichtbaar ziek en erg moeite met ademhalen is nog steeds niet ziek genoeg volgens de arts want ze heeft geen koorts. Ik ben altijd vriendelijk maar verlies nu zo mijn geduld. Ik vertel haar dan ook dat zij een enorme fout maakt en ik hier over een uur weer zit. Eenmaal thuis krijgt Bo koorts ik bel meteen weer maar nu mogen we niet eens langskomen want dit hoort bij ziek zijn. Mijn moederhart breekt en ik weet niet meer wat te doen. Mijn man brengt Saar alvast bij oma en opa want we voelen allebei dat dit helemaal de verkeerde kant opgaat. Als hij weer thuis is rijden we weer naar de hap. De receptioniste is klaar met haar dienst en wij zitten maar te wachten… Ik blijf vriendelijk want ik geloof altijd dat je daar het verst mee komt. Een fijne avond zeg ik tegen haar. Haar ogen glijden langs de maxi-cosi en ik zie de schrik in haar ogen. De arts die binnenkomt om zijn dienst te beginnen roept ze er meteen bij. We mogen meteen naar binnen en weer weg op naar de spoedeisende hulp!

Daar aangekomen krijgen we een kamer. Eindelijk komt er iemand ons helpen, tenminste dat denk ik. Maar nee hij komt kijken omdat zijn collega heeft gezegd echt Bo te moeten zien omdat ze nog nooit zulke buikintrekkingen gezien hebben. Bo heeft zo een moeite met ademen dat ze haar hele buikje intrekt. Maar dan eindelijk komt de kinderarts, we moeten Bo een fles geven om te kijken wat ze gaat doen. Na twee slokjes verslikt ze zich, ze is de afgelopen dagen zo verzwakt dat ze geen kracht meer heeft om te hoesten. Ze hangt voor dood in mijn armen ik gil naar mijn man iemand te halen. Het lijkt zo lang te duren voordat er iemand komt. Ondertussen raak ik compleet in paniek met Bo die maar niet bijkomt hangend in mijn armen. De artsen komen binnen met een grote rode koffer. Ik kijk er maar niet naar. Ze kijken Bo na en gelukkig komt ze weer bij. Het is drie uur s ’nachts als we worden opgenomen op de kinderafdeling. Ach, denk ik dit komt goed. De artsen gaan haar medicijnen geven en over een paar dagen zitten we met zijn allen onder de kerstboom. Of toch niet ?