Het leed dat een tongriem behandeling heet

Een kleine twee weken had ik een consult bij de lactatiekundige. Noë drinkt moeilijk aan de borst en had wat andere klachten, lip niet om de fles of borst krijgen, veel spugen en altijd de hik na het drinken. Het advies van de laktatiekundige was om haar lipband en tongriem te laten behandelen. Hiervoor waren twee opties laten knippen of branden in de tongriem kliniek. Na ons er even in verdiept te hebben gingen wij voor de laatste...

Een kleine twee week later was het zo ver. 24 september de dag van de marteling zoals mijn partner hem noemde. Hij heeft niks met ziekenhuizen etc.

We staan voor de kliniek en moeten naar de zij ingang, door een schuttingdeur een klein steegje in. Ergens krijgen we een wat akelig gevoel. Inmiddels staan we voor de ‘zijdeur’ en zien dat we naar de kelder moeten. Even kijken we elkaar aan het voelt bijna als iets illegaals. We gaan de trap af en komen in een wachtkamer. Mijn partner geeft meerdere malen aan dat als het niet echt nodig is het niet gebeurt. Uiteraard ben ik het daarmee eens. We horen baby’ schreeuwen tijdens de behandeling. Het blijft akelig. Ik voel tranen in mijn ogen op komen als ik onze mooie Noë aan kijk. Gaat er iemand ons meisje pijn doen? Zitten we hier wel goed? Doen we hier wel goed aan?

Niet veel later worden we geroepen. We komen een behandelkamer binnen waar een tandarts stoel staat, de behandelaar is huisarts, bekijkt ons intake formulier en bekijkt onze Noë. Haar conclusie is hetzelfde als onze laktatiekundige (hmm zal zo’n behandelaar niet altijd kiezen voor wel behandelen?)

De arts ziet aan mijn partner dat hij er moeite mee heeft en laat ons even samen, we besluiten het toch te doen hoe moeilijk en verdrietig ook. Alles wordt keurig uitgelegd inclusief de oefeningen die wij elke 6 uur in haar mondje moeten uitvoeren.

Het is zo ver... Ons mooie meisje nu nog rustig en niet wetend wat er gaat gebeuren, zal zo heel hard huilen als een elektrode haar mondje aanstipt. Het wordt plaatselijk verdoofd maar het is niet pijnloos. Ik zit bij haar en hou haar handjes vast. Ik besluit niet te kijken misschien egoïstisch maar voor mij voelt dat op dat moment het beste. We horen 2 korte piepjes en binnen een paar seconde is het klaar. Ze huilt, ze krijst oh wat klinkt dat erg. Ik mag haar direct oppakken en knuffelen. Er is een lactatiekundige die direct helpt aanleggen. Het gaat even wat moeizaam en we besluiten een tepelhoedje te pakken. Ja het lukt. Noë drinkt en na 7 week pijnloos voor mij. Ik zie voor het eerst echt haar boven lipje en die krult zo mooi naar buiten ipv naar binnen. Ze drinkt fanatiek en neem grote slokken. Ik ben trots op mijn meisje en dit fijne gevoel wat borstvoeding dus geeft.

Ze valt gauw in slaap en is wat extra huilerig. Wil vaker aangelegd worden en bevind zich de hele dag in de draagdoek. Haar lieve grote zus is er vandaag overdag even niet en dat scheelt toch een beetje.

Einde van de dag 6 uur na de behandeling is het zo ver. De oefeningen moeten plaats vinden. Ze ligt net even in de box, ze huilt (voedingstijd) ik kijk haar aan, kijk naar haar wondjes in haar mondje en klap dicht. Ik begint te huilen, draai mij even weg van de box. Ik durf niet. Ik verstijf, ga ik nou echt die wondjes aanraken? Ga ik haar nu echt even heel erg pijn doen. Ik probeer moed te verzamelen. Er is geen keus. We willen het juiste resultaat en absoluut niet nog een keer. Het is gelukt en ik geef haar dit keer een flesje. Na het flesje is het weer huilen, hup in de draagdoek desnoods de hele avond! 

Volg ons gerust op instagram @mama_van_liz_Noe