5 jaar geleden
Het leed dat babybuikgriep heet
Hoe vervelend het ook is om zelf ziek, zwak en misselijk te zijn (been there, done that) als je baby ziek is, zou je als moeder wensen dat je het zou kunnen overnemen van jouw kleintje. Niets is zieliger dan een baby die zich zo ellendig voelt dat ze niets anders doet dan slapen en aan papa of mama hangen.
Op woensdagavond eten we altijd gezellig bij mijn ouders. Mijn moeder was helaas ziek geweest en nog aan de beterende hand. Erg rot voor haar natuurlijk, maar dat weerhield haar er niet van om tijdens een onbewaakt moment onze baby een kusje te geven op haar voorhoofd. Echt mam? Een baby die de weerbaarheid heeft van een vaatdoekje, met name omdat ze net zelf een verkoudheid achter de rug heeft. Het had echter geen zin om boos te worden, want het kwaad was al geschied en het zou haar weerstand alleen maar versterken toch?
Die nacht sliep ze erg onrustig, ze moest veel hoesten en voelde warm en bezweet aan. De volgende ochtend leek ze, ondanks wat gehoest haar vrolijke zelf. Nadat we haar in de namiddag hadden opgehaald bij het kinderdagverblijf zag ze er echter erg bleek uit en kwam er pus uit één oogje. Na een grondige speurtocht op Google lazen we dat er niet veel was wat we eraan konden doen, afgezien van de oogjes schoonhouden met afgekookt water en watjes. Daarnaast waren er allerlei artikelen te vinden met enge ziektes die ernstige gevolgen konden hebben. Ik kreeg er de kriebels van en was er niet gerust op toen de oogjes steeds erger werden en het schoonhouden niets leek te helpen.
Op zondag waren de ogen nog niet beter en zelfs alleen maar erger geworden; de oogjes zaten de helft van de tijd dichtgeplakt door alle rotzooi die eruit kwam. Mijn partner besloot dat het te erg was om tot maandag te wachten en ik belde in de vroege middag naar de huisartsenpost. Om half zes stond onze afspraak gepland. Ik huiverde bij de gedachte om in een volle wachtkamer gevuld met zieke mensen te gaan zitten met ons meisje, maar er zat niets anders op. Anderhalf uur hebben we gewacht in de wachtkamer met onze zieke baby. Tussen mensen die ook allemaal ziek waren en waar hoestende mensen, de buikgriep en kots ons om de oren vlogen. Zo goed en wel als ik kon probeerde ik haar zoveel mogelijk te beschermen en op afstand te houden van de zieke mensen, hoewel ik wist dat het vergeefse moeite was. Onze dochter was ondanks dat haar bedtijd inmiddels was verstreken, hartstikke lief en ze zwaaide vriendelijk naar alle mensen in de wachtkamer. Twee mannen waren helemaal vertederd. Hoewel ze pas tien minuten daar zaten, lieten ze opmerkingen vallen over dat ze al zo lang moesten wachten. Ik floepte eruit dat onze afspraak om half zes gepland stond. Ik zag de moed in hun schoenen zakken toen ze beseften dat wij al anderhalf uur zaten te wachten.
Eindelijk was het zo ver! Wij waren aan de beurt. De arts vroeg nog of het oké was dat er een jonge dokter met ons meekeek. Prima, zolang onze dochter de zorg krijgt die ze nodig heeft en wordt geholpen, vonden wij alles goed. Het ging ons er voornamelijk om dat ze de zondagnacht al iets van verlichting zou hebben. Na een uitgebreide controle vertelde de dokter dat het om een dubbele oogontsteking gaat en dat het heel vervelend was, maar dat er niets aan te doen is. Het gaat meestal vanzelf over en we moesten haar oogjes schoonhouden met afgekookt water. O… Mijn… God! Daar hadden we dus anderhalf uur op moeten wachten, terwijl we dit allang als ervaren thuisdokters op internet hadden ontdekt. Helaas pindakaas, als de wiedeweerga naar huis en onze dochter gereedmaken voor haar bedje.
Helaas was dit niet ons laatste bezoekje aan de huisartsenpost in een paar dagen tijd. Op dinsdagmiddag ontdekte ik namelijk een verdacht bultje op haar lip. Nee hé? Het kan niet waar zijn, toch geen koortslip? In de informatiefolder die we van de dokter hadden ontvangen stond dat we direct contact moesten opnemen met de dokter bij het vermoeden van een koortslip, zeker in combinatie met ontstoken oogjes. Daar gingen we weer: op naar de huisartsenpost. Gelukkig waren we nu vrijwel meteen aan de beurt. De dokter gaf aan dat het waarschijnlijk geen koortslip was, maar dat ze meteen zag dat die oogjes niet vanzelf zouden genezen. Ha! Dat wisten de ervaren thuisdokters al sinds zondag! We waren vooral blij dat we nu een oogzalfje meekregen zodat haar oogjes snel zouden genezen.
Haar koortslip bleek achteraf gelukkig vals alarm en haar oogjes waren al bijna genezen. Op vrijdagochtend diende het volgende drama zich echter aan, vaderlief, baby en hond werden namelijk overspoeld door een vloedgolf melk die meteen kwam na het leegdrinken van de fles. Het zou toch niet… buikgriep? Vaderlief en dochter gingen samen maar meteen onder de douche en toen ze aangekleed en wel beneden bij mij zat kwam de volgende vloedgolf. Dit keer geen melk, maar gal. Ze zag er ellendig uit en zo zal ze zich ook hebben gevoeld. Gelukkig was alles er voorlopig uit nu en kon ze weer in bad gaan samen met mama waarna ze een gat in de dag heeft geslapen. Al met al heeft het twee weken geduurd voordat ze zich een beetje als zichzelf begon te voelen en steeds weer zou ik al die ellende heel graag van haar hebben overgenomen zodat ze hier zelf geen last van zou hebben.
