Het einde van de NICU in zicht!

Deel 5

Check, check, dubbelcheck. Josefine haar geboortekaartjes zijn klaar! Een lief roze geboortekaartje met flamingo’s. Ik had de hele zwangerschap al iets met flamingo’s en Josefine haar kamertje zou ook een roze flamingo behang krijgen. De meeste vroeggeboorte gedichtjes gingen over sterrenkindjes. Ik vond het moeilijk om er een te vinden die nu echt bij Josefine paste. De meeste ouders versturen ook pas de kaartjes als de baby thuis komt. Dat vond ik echt te lang duren, Josefine was tenslotte wel geboren en hoe moeilijk haar start ook is, het is wel een leven dat gevierd mag worden! Ik wilde tenslotte ook wat leukere afleiding hebben in de uurtjes dat ik niet bij Josefine was.

Ik besloot dus de geboortekaartjes gewoon te bestellen en wachtte met smart op mijn pakketje. Ondertussen werden we wel elke dag overspoeld met appjes en berichtjes. “Hoe gaat het nu met Josefine?” “Voor je het weet mag ze naar huis”, “Gelukkig doet ze het goed en valt het mee”. Natuurlijk was het allemaal goed bedoelt maar op dat moment... Niemand wist hoe slecht Josefine werkelijk begonnen was aan haar leventje, het viel hélemaal niet mee! Ze mag nog hélemaal niet naar huis! Na Groningen komt Sneek en reken maar dat ze daar dan nog zeker een maand zal liggen. Eigenlijk viel bijna geen één "goedbedoeld" berichtje goed want niemand maakte het van dichtbij mee en niemand wist wat wij doormaakte. Om het echt te begrijpen moet het je echt overkomen. Het enige wat ik kon was het de mensen tot in detail laten weten in een algemeen bericht… Naast de zorgen die we al hadden aan ons hoofd, konden al die mensen die wilden weten hoe het ging er gewoon niet bij vooral omdat we opeens weer “belangrijk” waren. Ik schreef regelmatig een algemeen berichtje op Facebook, als we bijvoorbeeld weer een gesprek met de artsen hadden gehad. Het ging namelijk elke dag weer anders met Josefine en er ging elk moment van de dag wel iets door mijn hoofd. Ik wilde het liefst zo dichtbij mogelijk Josefine zijn maar ik wilde ook heel graag dichtbij Benjamin zijn. Ik miste hem zo ontzettend. Hij had het natuurlijk wel goed bij papa maar bijna elke dag werd ik er wel weer aan herinnerd door iedereen: “Benjamin mist zijn mama hoor” en “Hopelijk mogen jullie snel weer naar huis want Benjamin mist jullie echt hoor”...

We kregen eindelijk weer een beetje ritme in onze dagen. S’ochtends ontbijten, kolven, aankleden en mijn melkie naar Josefine brengen. De verzorging, zover wij dat mochten, even doen en lekker bij haar zijn. Op de terugweg boodschappen doen, “thuis” lekker samen lunchen en even tijd voor onszelf (omdat we niet meer 24/7 welkom waren op de NICU), daarna koken en weer naar Josefine toe om lekker te buidelen waarna we lekker weer naar bed gingen. Tussendoor was het kolven, kolven en nog eens kolven. De vriezer raakte onderhand echt vol maar in de potjes helaas steeds minder. Gelukkig kwamen de weekenden mijn ouders langs zodat ze weer de hele voorraad mee konden nemen en thuis in onze vriezer konden zetten. Het ging ineens aanzienlijk beter met Josefine, echt met de dag! Had ik dus toch gelijk dat ze haar voeding weer moesten starten, ze liep tenslotte alle goede voedingsstoffen mis die ze nou juist zo hard nodig had en waarvoor ik zo hard mijn best deed! De rust op de afdeling was wel weer een beetje teruggekomen, soms. Het leek wel of het einde steeds meer in zicht kwam!

“Hey! Een mailtje van Stichting Earlybirds!” Zei ik tegen Odette. De dag dat ik bevallen was van Josefine kreeg ik hun website toegestuurd via mijn zus. Ik had me direct aangemeld. We waren uitgekozen! Wauwie! Ik had inmiddels al niet meer gedacht dat wij in aanmerking zouden komen voor een fotoshoot maar dus toch nog wel! Direct daarna kreeg ik een mailtje van Gea de Boer. De fotografe die aan ons was toegewezen. Ze stelde een aantal data en tijdstippen voor om de fotoshoot te komen verzorgen. Gelukkig konden we in overleg met de afdeling een datum prikken en dat was al heel snel! We hadden niet veel kleding mee naar Groningen maar wisten toch beide een setje te matchen zodat we wat degelijk op de foto stonden naar ons idee en toen was het moment daar van de fotoshoot! We zouden eens, in plaats van de avond, in de ochtend gaan buidelen want verder konden we nog niet zoveel met Josefine. Ik verschoonde haar luiertje en haar melkie kreeg ze via een sonde dus daar was niet veel spannends aan. Een buidel moment leek ons dus wel het mooiste om op de foto te zetten. Ik ging met haar buidelen en we praatte ondertussen wat met Gea. De volgende dag gingen we weer zoals gewoonlijk s’avonds buidelen. Het was weer Odette haar beurt. Het ging inmiddels zo goed met Josefine dat ze steeds met het overplaatsen van couveuse naar de “buidel” mama door de verpleegkundigen even los gekoppeld werd van de beademing. Gewoon om het overplaatsen wat gemakkelijker te maken met al die snoertjes en draadjes. Uiteraard lieten wij dit ook altijd over aan de verpleegkundigen, dit mochten wij nooit zomaar zelf doen en dat had ik op dat moment ook nooit zelf durven doen!

We hadden weer heerlijk samen genoten, die avond hadden we een andere verpleegkundige. Een die we nog niet eerder hadden gezien. Een oudere vrouw, ik kan me haar gezicht nog heel goed voor me halen… Ze zou ons helpen om Josefine terug in bedje te leggen zodat wij ook richting ons bed konden, Odette mocht haar zelf terug leggen, dit mochten we de laatste tijd steeds zelf doen omdat we dat heel voorzichtig maar nauwkeurig zelf konden. Wel onder toezicht van de verpleegkundige natuurlijk. Ineens schoot -waarschijnlijk- de beademing los en duwde de verpleegkundige mij aan de kant, ze rukte Josefine uit Odette haar armen en legde haar met een noodgang in de couveuse, ze begon Josefine handmatig te beademen en waar Odette uiteraard ontzettend geschrokken was stond ik eigenlijk een beetje verbaast te kijken naar Josefine. Er was werkelijk niks aan de hand, Josefine lag gewoon heerlijk na te genieten van het buidel moment terwijl de verpleegster hysterisch in paniek raakte. Het beeld dat zij mijn kind zo met een noodgang uit Odette haar armen rukte terwijl ze mij aan de kant duwde zit nog steeds in mijn hoofd. Ik vroeg letterlijk waarom ze in Godsnaam zo hysterisch werd!?. “Er is helemaal niks aan de hand met Josefine?!” Zei ik tegen haar. Waarschijnlijk schrok ze omdat de beademing los schoot en ze Josefine haar waardes niet meer kon zien op de monitor. Ik vertelde dat ze heus wel een momentje zonder beademing kon, dat ze dit al vaker mocht van de verpleegkundigen tijdens het overplaatsen van en naar de couveuse. Direct draaide de ze mijn woorden om, ze maakte ervan dat wij zelf de beademing los hadden gekoppeld... Inmiddels was ik Odette kwijtgeraakt tijdens mijn woordenwisseling met de verpleegkundige. Ik wierp een blik op Josefine, ze lag nog steeds heerlijk te slapen en had gelukkig niks gemerkt van al die hysterica dus ik pakte snel mijn kolf spullen en moest helaas Josefine achterlaten...

Odette was zo geschrokken, ze voelde zich schuldig en had zich in het toilet opgesloten. Ik besefte pas onderweg naar het Ronald McDonald huis, in de frisse buitenlucht, wat er zojuist was gebeurd. Mijn vriendin had de schuld gekregen van iets wat zij helemaal niet gedaan had! Ik had haar gerust gesteld dat Josefine heerlijk lag te slapen en er helemaal niets aan de hand was, de volgende dag hield ik mijn mond niet dicht! Uiteraard waren er alweer andere verpleegkundigen aanwezig want elke dag was er wel weer een ander (vaak nieuw) gezicht. Ik begon direct met ons verhaal. De verpleegkundige van die dag merkte gelijk dat dit niet zomaar iets was en dat onze vertrouwen nu echt totaal verdwenen was. Dit hoorde niet zo te gaan, dit hoorde niet zo te zijn. Daar was ik het mee eens. We kregen meteen een gesprek met de directie (regie noemden ze dat daar).

De desbetreffende verpleegkundige had volgens de regie de meeste ervaring op de afdeling maar, uiteraard, kregen wij direct ons gelijk en spraken we af dat we, wanneer Odette daar klaar voor was, het gesprek zouden aangaan met de desbetreffende verpleegkundige. Excuses van haar kant zaten er waarschijnlijk niet in en Odette wilde haar absoluut niet meer zien. Ook was ze er naar horen zeggen heel goed op aangesproken door de regie dus hebben we er toen voor gekozen om het te laten “rusten”...

Ondertussen ging Josefine echt alleen maar de goede kant op, ze hoefde niet meer aan de beademing, eigenlijk waren we alleen nog aan het wachten tot Josefine eindelijk weer gepoept had, dat was namelijk ons groen licht voor een overplaatsing naar Sneek! En of ze het wist dat ik dat in haar dagboekje geschreven had. Ze had gepoept! Op zondag 25 augustus. En niet zo'n beetje ook! Het zat door de hele couveuse! Het einde stond voor de deur. Maar, toen kregen we het nieuws dat Josefine toch nog weer aan de Airflow via een neusbrilletje moest... Ze had wel 3 dagen zonder ademhalingsondersteuning gelegen! Zo knap van haar! Toch dipte ze nog wat té vaak in haar waardes, het kostte haar nog nét wat te veel energie om het helemaal zelf te doen. Sneek was net nog in zicht maar voelde nu weer onzeker... Ik wilde voor de zekerheid dus eerst een gesprek met de kinderarts, gelukkig stond die ook gepland voor dinsdag 27 augustus.

Dit gesprek werd een eindevaluatie! Het was echt waar! Josefine had op de NICU “niks meer te zoeken”. Zei de kinderarts. De zorg die ze op dit moment kreeg, kon ze in Sneek ook gewoon krijgen maar dan op een voor haar veel rustigere afdeling en daar konden wij het er alleen maar volledig mee eens zijn! De ambulance was besteld voor de volgende dag (woensdag, 28 augustus 2019) om 10.00 uur. 

Dinsdag was de dag waarop Josefine altijd een schone couveuse kreeg. De schone couveuse stond dus ook al klaar. Normaal ging Odette dan buidelen, haalde ik haar vieze couveuse leeg en maakte ik van schone dekentjes een lekker fris nieuw babynestje voor in de schone couveuse en dan werd de couveuse zo genaamd geswitcht. De couveuse waar ze in lag zat nog onder de poep spetters van haar spuitluier van zondag. Dit was dus inmiddels al 3 dagen. Morgen mocht ze naar huis... Ik begon haar couveuse leeg te halen om de schone in te delen. Kwam er een verpleegkundige naar me toe: "Waarom doe je dat? Ze gaat morgen toch weg..." zei ze. Ik kon mijn oren niet geloven. Meende ze dit serieus? Ja, we gaan morgen EINDELIJK weg. Maar ondertussen ligt mijn kind wel al 3 dagen in een vieze couveuse... Ik vond het tóch reden genoeg om er tegenin te gaan en maakte me -natuurlijk- alweer boos. "Mijn kind ligt nu al 3 dagen in de poep. Vind je dat normaal? Dit is toch een NICU? Ik mag zelfs mijn troostdoekje absoluut niet langer dan 24 uur in haar couveuse leggen, dan moet ik hem alweer vervangen voor een schone. Ze heeft notabene contactisolatie vanwege een poepbacterie. Dát vind ik nu echt niet gek in dit ziekenhuis!" De woorden stroomde uit mijn mond. Het kon mij niks meer schelen wat ze daar eventueel van vonden, we gingen inderdaad toch morgen weg! "Nou, vooruit... Verschoon hem dan maar." 

Wordt vervolgd...

Lees ook:

Deel 4 - Contact Isolatie