Het begin van alle ellende, koemelkallergie

In de vorige blog, vertelde ik over de eerste anafylactische reactie op melk, van mijn zoontje Jax (nu 4,5 jaar oud). Nu even terug naar het begin.

Jax werd geboren met precies 39 weken. Vol moed begon ik na de geboorte, een keizersnede, met de borstvoeding. Hij dronk goed, en hapte goed aan, alles zonder problemen.

De eerste nacht ging vrij goed, ook al werd hij letterlijk elk halfuur wakker om dan wat te drinken. Alleen maar mooi, hij kon wel wat extra gebruiken omdat hij was geboren met een gewicht van 2725 gram. De ochtend erna wogen ze hem. Hij was 6% afgevallen (uit mijn hoofd), en ze vonden dat hij wel onrustig was. Ach, een keizersnede was ook niet niks vond ik, dus misschien moest hij gewoon wennen aan hier buiten de buik te zijn. De hele dag, was hij aan het drinken, huilen, en weer drinken. Die nacht kwam de zuster naar mij toe, en vroeg of ik akkoord ging dat ze hem een flesje wouden geven. Hij was misschien zo onrustig en huilerig, dat hij toch niet voldoende binnen kreeg. Het was het proberen waard dacht ik, dus ik ging akkoord. 

Dat eerste flesje, ging goed naar binnen. Daarna werd het huilen, gillen. Oorverdovend hard, en bijna non-stop, huilde en gilde hij, of hij lag aan mijn borst. Ik had genoeg productie, dat was het probleem niet. Wel werd hij steeds onrustiger aan de borst, en nadat de zusters hem voor de 10e keer moesten aangeven (ik had heel veel last van de wond), namen ze hem even mee zodat ik toch iets kon slapen. Ik had toestemming gegeven dat als hij toch wat wou drinken, ze hem 1 flesje mochten geven, en daarna bij mij moesten leggen. 

Die ochtend. Jax was weer iets afgevallen, zat rond de 8% toen. Als hij de ochtend daarna niet stabiel was gebleven, of aan was gekomen, zou hij moeten blijven. Die dag was bijna hetzelfde als de dag ervoor. Huilen, gillen, drinken. Ik raakte gefrustreerd, zo vaak willen drinken, is het normaal? De zusters dachten allemaal enorm lief mee, hielpen waar het kon, en merkten ook dat er iets niet goed zat. Niemand wist wat alleen. De kinderarts kwam kijken, en vertelde dat het misschien toch door de keizersnede kwam. Dus dat zou ‘snel’ over gaan.

Jax mocht naar huis! Niet aangekomen, maar precies hetzelfde gewicht als de dag ervoor. Dolgelukkig kwamen wij thuis, waar hij kon en mocht wonen. 

De weken erop, waren hard en erg moeilijk. Door het constante gekrijs en gegil van pijn, raakte ik uitgeput. Jax was bijna 4 maanden pas, toen wij eindelijk naar de kinderarts werden verwezen, omdat hij af viel. Bijna 500 gram, in 1,5 maand tijd, is veel aangezien hij ook nog eens slecht aankwam. Ik kwam tussendoor vaak voor ‘tips’ bij het CB. Die zagen hem achteruit gaan, en uiteindelijk kregen wij een opname voor hem. De zuster die hem zag, zei geschrokken ‘oh, wat ziet hij er slecht uit zeg! Dat jullie zo lang zijn blijven doorlopen, echt te erg voor woorden’. Wij zagen niks. Als je elke dag, je kind ziet, zie je niet hoe hij langzaamaan, steeds meer afbuigt en veranderd. Hij was grauw/grijzig, mager, en had nog nooit gelachen. Dat weekend, kregen wij pepti van Hero. En die zaterdag, een dag nadat dat was gestart...

Een lachje. Het allereerste lachje van hem. Hij begon geluidjes te maken, lachte, en deed zoals elke andere baby doet. Nog altijd huilde hij wel, maar zeker niet zoveel als dat hij deed. Eindelijk kregen wij de voeding die hij nodig had. 

De provocatie test, die hij met 9 maanden ongeveer kreeg, is gestopt. Hij werd té onrustig, en daarom zouden wij sowieso op beide dagen blijven testen. We mochten thuis een klein beetje verhitte melk (biscuitjes) geven, en zo kijken of hij er tegen kon. Helaas niet, maar zo viel er mee te leven. 

Aan alle andere mama’s, die denken dat het ‘niet goed zit’, praat erover! Je kindje mag gezien worden, jij mag voor je kind opkomen. Jax zou het huilbaby protocol in gaan bij het ziekenhuis. Dat wouden wij absoluut niet, hij was niet ‘gewoon een huilbaby’, dus hem laten huilen en krijsen, was niet oké voor ons.