Gelukkige peuter

Na 2 maanden verhuisde Oscar van de co-sleeper naar zijn eigen kamer. En na 3 maanden stopte ik met borstvoeding en kreeg Oscar aangepaste voeding tegen de reflux. Vanaf dat moment hadden we een gelukkige en zelfs gemakkelijke babyperiode.

Drie maanden na de geboorte waren we, en nog steeds voelde ik me slecht, fysiek, mentaal en emotioneel. Toen ik weer aan het werk ging, voelde ik mezelf er weer bovenop klimmen. Vaak hoorde ik mijn zus zeggen dat ik in een postnatale depressie zat, en steeds wuifde ik dit weg. Maar als ik erop terugkijk, weet ik dat ik fysiek, mentaal en emotioneel een wrak was, en besef ik dat het soms gewoon moeilijk maar wel nodig is om dit toe te geven. Vandaar dit verhaal.

De baby- en peuterperiode die volgden verliep zo vlot. Oscar was plots een ‘makkelijk’ kind. Overal stoeften we. We voelden ons er zelfs schuldig over. Het ging zo goed dat ik voorzichtig met mijn vriend een gesprek aanging. Ik vertelde dat dit voor mij zo juist voelde en zo goed voelde en dat de periode van de zwangerschap en na de geboorte zo moeilijk voor me waren dat ik eigenlijk blij zou zijn om het bij één kindje te houden, want ik wilde deze zwangerschap niet nog eens overdoen. 

Mijn vriend is zelf enig kind en werd hier niet gelukkig van. Hij had zelf namelijk ook altijd een broer of zus gewenst. En we hadden samen beslist dat we twee kinderen willen en dat Oscar het verdient om grote broer te worden. Dit laatste voelde ik niet alleen bij hem, maar ook vanuit onze ouders en mensen rondom ons. De druk van buitenaf was immens. Dus daar zijn we dan, april 2023.