Geduldig zijn!

Daar zit ze dan onder een dekentje voor de houtkachel. Na al het ziek zijn, zou je willen dat ze weer lekker met haar playmobil zit te spelen, zoals ieder kind van haar leeftijd onuitputtend zou moeten kunnen. Gewoon een kind van vier zonder al het gedoe, dat is wat je haar zo zou gunnen.

Zeuren zal ze nooit doen, hoe rot ze zich ook voelt. Volgens Evi gaat het "altijd goed". Toch is het fijn dat ze ouder wordt. Ze kan nu zelf beter aangeven als ze ergens last van heeft. Als ze dan uit zichzelf weer over buikpijn begint te klagen, is dat weer reden genoeg om uiteindelijk weer met haar eigen kinderarts een meet en greet te houden.

Het voelt fijn weer bij een arts in de kamer te zitten die haar en ons goed kent. Gelukkig zit er geen verstopping en kunnen we weer naar huis. Nog een week in de ochtend extra sondevoeding en hopen dat ze zo weer wat reserves heeft. Ze is gelukkig wel weer wat aangekomen.

Ook doen we Evi weer naar school. Gewoon haar twee vaste uurtjes op de woensdag en vrijdag. Je kunt duidelijk zien dat ze echt weer geniet en na de twee uurtje is ook het batterijtje weer leeg.

Fijn weer een heel klein beetje ritme zoals het hoort te zijn. Naast alle zorgen om Evi heeft ook één van de verpleegkundige die bij ons werkt voor de kerst aangegeven er mee te gaan stoppen. 

Direct ben ik ook daar mee aan de slag gegaan en tot mijn geluk hebben we snel een goede nieuwe zorgverleenster gevonden. Ondertussen heeft ze al een dagje mee gedraaid en zal ze per één februari vast in dienst komen. 

Er is  ook nog nieuws te melden in onze wachtstand situatie rondom Evi haar second opinion in het Radboud. We hebben een brief ontvangen dat we vierentwintig januari gebeld worden. En waar ik normaal altijd rond uitslagen de zenuwen heb, valt mij nu op dat het wachten mij zo makkelijk afgaat. 

Zou het dan toch wennen, leer je er mee omgaan of is het stiekem ook het feit dat je nu nog kan leven zoals het is, wat misschien na het telefoon gesprek op de vierentwintigste niet meer kan. Voor nu hou ik het erop dat er in ieder geval een bepaalde balans is. 

Aankomend weekend wordt onze oudste zes jaar. Zij is degene die mij mama maakte. En tot de dag van vandaag is dat het beste wat mij ooit gegeven is.  

Wat gaat de tijd toch snel, vandaag zes jaar terug was ik het formaat van een kamer olifant die nog geen enkel idee had hoe het moederschap zou zijn. Nu zes jaar later weet ik, dat ik als een leeuwin ben als het gaat om het beschermen van mijn kinderen. En zo trots als een pauw! En voor iemand die bang is voor vogels heb ik dan best progressie geboekt!