En toen viel het harde woord - Fertiliteitstraject

Een dikke maand geleden vroeg ik een gynaecoloogbezoek aan. Ik was de hoop echt wel verlopen en na anderhalf jaar wou ik toch even weten waar we staan. Bij Aurelie werd ik zwanger na 4 pogingen. Bij de eerste miskraam na 6 pogingen, bij de tweede miskraam na 3 pogingen. Nu zijn we alweer 9 pogingen verder. En met elke poging daalt mijn hoop, zakt de moed mij in de schoenen en groeien de twijfels rond mijn lijf. Gisteren zat ik in de wachtkamer. De zenuwen gierden door mijn lijf. Hartslag tegen de 100 en ik zat daar gewoon. Die wachtkamer roept zoveel herinneringen op. Ik zat er maandelijks met Aurelie in de buik, vol geluk en gezonde stress. Ik zat er met beide miskramen, vol onzekerheid en twijfels. Nu zit ik er weer, niet wetende hoe het gesprek keren zou, vol angst. Ik ben oprecht bang.De gynaecoloog begrijpt mijn bezorgdheid, maar er lijkt lichamelijk niets aan de hand te zijn. Toch is anderhalf jaar al best lang, zeker nu we weer meer dan een half jaar verder zijn, dus ze wil wel verdere stappen ondernemen. We beginnen eerst met het onderzoek van mij. Mijn borsten worden gecontroleerd en er wordt niets onregelmatig gevonden. Ze neemt een uitstrijkje en gaat met de echo verder kijken tussen mijn benen. Mijn baarmoederhals is normaal. Het baarmoederslijmvlies is oké. Ook mijn eierstokken zijn goed. Ze ziet een mogelijk eitje klaar zitten van 17mm. Wat overeenkomt met mijn cyclus, hoewel deze vorige keer erg ontregeld was. De volgende stap ligt vast. Nick moet een spermastaal binnenbrengen en ik moet mijn hormonen laten onderzoeken. Daarvoor moet ik 2 keer bloed laten trekken: één keer na mijn eisprong en één keer tijdens mijn menstruatie. Volgende maand moeten we weer naar de gynaecoloog. Dan zitten we samen en zijn de resultaten gekend. Dan kunnen we ook een traject uitstippelen. Een traject... Mijn haar komt recht omhoog te staan. Hoewel ik ergens blij ben dat er momenteel niets lichamelijks gevonden wordt, hoop ik anderzijds dat er wel iets uit de bus komt. Waarom wil het anders niet lukken? Wat is er mis met mij, met ons? Maar nu we aan de vooravond vaneen fertiliteitstraject staan, ben ik vooral bang. Welke rollercoaster staat er ons te wachten? En wil ik dit wel? Hoewel deze laatste vraag snel beantwoord kan worden. Verdekke, ja, dat wil ik! Ik wil een broertje of zusje voor Aurelie. Ik wil een stralend gezinnetje van vier zijn. Ik wil die angst en twijfels niet meer. Maar die angst ga ik niet achter me kunnen laten, ook niet in dit traject.