En toen kwam de tweede week!!!

Dit is mijn eerste blog over het mama zijn en ik vind het nu al spannend, maar geeft ook een rustig gevoel om het weg te typen. De afgelopen periode heb ik verhalen gelezen op de site waarvan ik moest lachen, maar ook menig waarbij ik een traan heb weggeveegd. Ik hoop dat ik ook mijn gevoel over kan brengen en jullie kan meenemen in mijn beleving van het nieuwe leven.

24 juli was ik uitgerekend. De datum waarop wij verkering kregen, ons verloofde en waarop wij getrouwd zijn. Een hele speciale datum voor ons en wij hoopte in het begin vurig dat hij ook op deze datum geboren zou worden. Uiteindelijk ben ik bevallen op 27 juli en thank god, want wat was het warm 24 juli. Dit hebben we geweten, want we mochten in huis niets tegen elkaar open zetten dus de eerste week was het zweten geblazen, omdat de hitte nog niet uit de muren was getrokken. Los daarvan was de eerste week super. Waar ik tijdens de zwangerschap niet de roze (blauwe) wolk had gevonden was dit nu wel het geval. Dat ik uiteindelijk de laatste 2 weken straie had ontwikkeld, aambeien had te grote van mount everest, een knip had gehad en twee uur heb lopen persen omdat meneer niet langs mijn schaambeen wilde maakte mij niets meer uit. Vanaf het moment dat onze kleine man op mijn borst lag was ik trots. Trots dat deze grote knul van 56cm en 4 kilo er schreeuwend uitkwam en in de eerste 5 minuten 3 keer poepte (blijf me verbazen hoe graag ik over zijn poep en plas praat). De eerste week was het warm en zitten was niet fijn, maar hij was er en wat was ik trots op mijn man die het ook zo goed deed en zoveel liefde toonde aan onze zoon en aan mij. We sloten kraamzorg af (ook echt een top vrouw) en gingen vol zelfvertrouwen week 2 in. Ons vertrouwen nam met de dag af....

Meneer spuugt meer (kan gebeuren), sliep steeds slechter en was vaak ontroostbaar. Tranen over mijn wangen, want waarom krijg ik mijn eigen kind niet rustig. Ben ik zo'n slechte moeder? Ook vaderlief raakte zijn geduld kwijt en onze oren konden niet meer. Toch maar even mijn ouders bellen om te vragen of ze ons een uurtje over wilde nemen. Toen we een uur later terugkwamen lag de kleine man te slapen, maar mijn moeder gaf aan dat hij niet goed had gedronken en dat hij elke keer oversteekte en het uit schreeuwde. Wat dus ook steeds vaker bij ons was.... Hebben we de fles een keer te HEET gegeven misschien? En nog zo'n 10 soortgelijke gedachten. Eenmaal in bed gaf ik aan me toch echt zorgen te maken. Side note: we hadden die middag het consultatiebureau op bezoek gehad en hij deed het verder goed op dat moment. Ze gaf aan dat we de volgende dag naar het inloop spreekuur konden komen.

3.00 in de nacht/ochtend en een hele harde schreeuw uit zijn kamertje. Ik spring op en roep dat mijn man toch maar de huisartsenpost moet bellen want zo kan het geen minuut langer. Kleine man bij me genomen en klaar gemaakt voor vertrek. YES we mogen komen en hij zal eindelijk goed nagekeken worden. Wat een illusie!!! Ik ben een huisarts en geen kinderarts. Wat verwacht u van mij?? Was het eerste wat we te horen kregen en gevolgd met een wat denkt u zelf dat uw kindje heeft? WEET IK NIET HIJ IS 11 DAGEN, EET MOEIZAAM, HEEFT PIJN EN IS ONTROOSTBAAR. Ja leg dat maar uit terwijl je kind vanaf binnenkomst lief ligt te slapen.... We zijn naar huis gestuurd met het advies "Kijk het nog even aan".

Volgende dag op het consultatiebureau wordt de kleine man gewogen en hij blijkt in een paar dagen tijd 200 gram afgevallen te zijn. Kinderarts in het ziekenhuis wordt gebeld en we mogen met spoed komen "Gaat u er maar ook vanuit dat u een nachtje moet blijven“. Ik hou me groot maar hang op het randje van keihard instorten. In het ziekenhuis gaat er een slang me kindje in, wordt een infuus aangelegd en lopen en liggen er overal draden om alles in de gaten te houden. Tranen over mijn wangen, want we worden serieus genomen en ons kindje wordt geholpen (ben toch niet gek en geen slechte moeder die ze ziet vliegen).

Lang verhaal (sorry) kort: De kleine man heeft hoogstwaarschijnlijk reflux en reageerde heftig doordat hij in een negatieve spiraal kwam. Na 3 nachten kregen we de optie om naar huis te gaan en zou de afdeling stand-by staan. Wij naar huis om weer op te bouwen. Dat gaat tot op heden goed, maar het is wel lastig als ik eerlijk ben. Neerleggen betekent spuug, shit luier vergeten voor de fles dus spuug en wassen.... Heel vaak wassen! Ik ga eerlijk met jullie zijn. Ik heb echt even tijd nodig gehad om mijn verwachtingen bij te stellen en het plezier weer te vinden in het ouderschap.

Het verbaasd mij wel dat heel veel kindjes last hebben van reflux, maar dat winkels er bijna niet mee bekend zijn. Verhoogkussens en etc. zijn bijna alleen maar online te bestellen en advies inwinnen ook online..... Wij hebben inmiddels ons ritme gevonden, slapen gaat goed en de kleine man doet het goed met alle kleine aanpassingen. Blijft wel lastig omdat je niet weet wanneer hij wel terug gaat geven en wanneer niet EN je kan hem niet even snel weg leggen. Dat boeren laten mijn nummer 1 prioriteit zou worden had ik niet verwacht, maar we hebben inmiddels de eerste regeldagen overleeft en de eerste handleiding van ons kindje gevonden.

Onze tweede week heeft ons veel geleerd over het ouderschap, dat je moet vertrouwen op je gevoel en dat het niet altijd gaat zoals je verwacht. Gevalletje: welkom nieuwe ouders. 

Liefs X