En toen kwam de stilte

En dan is alles klaar en moet je opeens aan niks meer denken behalve aan jezelf. De uitvaart gaf ons rust, maar de dag erna had ik het er vreselijk moeilijk mee. Ik zou haar handje nooit meer vast kunnen pakken, ik zou haar nooit meer een aai over haar wangetjes kunnen geven en nooit meer een kusje kunnen geven. En die gedachten kwamen opeens enorm hard aan. Want alles is gewoon weg. Iets wat ik negen maanden bij me had mogen dragen en soms had vervloekt omdat mijn lichaam het zwaar had, was opeens verdwenen. En wat had ik opeens spijt van alle keren dat ik heb geklaagd tijdens mijn zwangerschap. Eén ding is nu zeker; bij een volgende zwangerschap (die er als het aan ons ligt liever gisteren dan vandaag al was) klaag ik nooit meer en geniet ik van elk moment. Want je krijgt er zoiets moois voor terug, dat verdient enkel en alleen maar positiviteit.

Sinds de uitvaart heb ik ook steeds meer moeite met bepaalde dingen. Sommige dingen doen me voortaan pijn als ik er alleen maar naar kijk of als ik iets spontaan voorbij zie komen. Als ik nu naar series kijk en ik zie een mortuarium, dan beeld ik me in dat Hailee daar ook heeft gelegen in haar kistje. Of als ik een ziekenhuisserie voorbij zie komen op Netflix (want die durf ik zelf dus nog niet te kijken, doei Grey’s Anatomy), dan zie ik mezelf daar weer liggen. En mijn man heeft dus hetzelfde, maar dan bij elke keer dat hij bloed ziet. Laatst had hij bijvoorbeeld een mega bloedneus omdat hij zo verkouden was dat alles kapot was en toen dat bloed eruit druppelde, viel hij bijna flauw omdat hij weer een flashback kreeg van de hoeveelheid bloed die er toen op de kamer lag.

Maar weet je wat nog het allerergste is? We zijn bijna een maand verder en ik kan nog steeds niet alleen zijn. Mijn man moest zich laatst laten testen op corona, dus hij was een uurtje weg naar de teststraat. Ik heb alles bij elkaar gehuild en geschreeuwd dat uur, want ik voelde me vreselijk alleen. Het voelt erna alsof ik me vreselijk erg heb aangesteld, maar ik brak echt in duizend stukjes van binnen. Toen hij eenmaal weer thuis was, voelde ik me alweer stukken beter. En niet alleen dat lukt me niet, maar ook even in m’n uppie naar de supermarkt lopen lukt me niet. Ik moet iemand bij me hebben, en eigenlijk zeg ik dat zelfs verkeerd. Ik moet hem bij me hebben, want zonder hem ben ik mezelf niet meer.

Ik ben dan ook heel blij dat hij nog wel recht heeft op z’n aanvullend geboorteverlof. Dit verloopt half mei en erna neemt hij hoogstwaarschijnlijk nog wat weken vakantie op, omdat ook hij het nog niet aan kan om terug te gaan werken. Hijzelf is zichzelf namelijk ook niet meer zonder mij. Zonder elkaar zijn we eigenlijk niemand meer. Dan zijn we twee lege zielen waar niemand iets mee kan doen, want ons lichaam is er dan wel, maar onze geest is op een andere plek.

Onlangs hebben we ook de herinneringsproducten besteld. Een urn en wat sieraden, zodat we haar altijd bij ons hebben. De urn is veels te groot voor de hoeveelheid as, maar we wilden een urn die niet op een urn lijkt, snap je wat ik bedoel? Toen we op de website een urn zagen met een beeldje en waxinelichtjehouder erin, wisten we dat we die moesten hebben. Wanneer ze dan weer bij ons is, maken we voor haar een mooi altaartje met haar urn, speenkoord die ik voor haar gemaakt had en haar doeken waar ze ingewikkeld in zat. Zo kunnen we altijd even naar haar toe wanneer we willen en haar bijpraten over alles wat er gebeurd is. Toch blijft die gedachte gek, dat ze terug naar huis komt, maar dan in een potje. Een potje. Waarom niet gewoon in onze armen?

Sorry, daar ging ik weer. Soms heb ik er simpelweg nog even moeite mee. Waarom zeg ik daar überhaupt sorry voor? Ik heb niks om me voor te verontschuldigen. Automatisme, zullen we dan maar zeggen.

Maar uiteindelijk is het beter zo. Ze is waar ze wil zijn, ze is een mooie ster en ze waakt nu over ons. En als dat is wat ze graag wil, dan mogen wij dat als ouders niet tegenhouden. En door alles wat we nu hebben meegemaakt, ben ik er nu meer dan zeker van dat wij de beste en liefste ouders ooit gaan worden.